Het was voorjaar 2012 en alle bloemen in de wereld stond op het punt te gaan bloeien, maar niets knalde op dat moment harder open dan mijn hart. Dat moment bleek allesbepalend. In de jaren die volgden had ik nog vele bijzondere ervaringen waardoor ik uiteindelijk het leven in een heel ander licht zag.
Het begon allemaal jaren daarvoor. Toen ik eind twintig was, besefte ik me dat de serieusheid me behoorlijk onder de huid was gekropen. Ik leefde meer in mijn hoofd dan het hier-en-nu. Was kampioen geworden op het gebied van terminale serieusheid. En het ergste… het had me niks gebracht.
Ik had geleerd hoe te presteren. Hoe te voldoen aan ‘de norm’. Ik had geleerd dat hard werken, je best doen en goed werk leveren me verder brachten. Verder in het leven. Maar …. ook verder weg van wie ik in essentie was.
Omdat ik terugverlangde naar mijn kern, voelde ik een wens naar meer ontspanning en zorgeloosheid. Maar wat ik ook deed, hoeveel opleidingen of coaching ik ook volgde, dit gevoel bleef onbereikbaar. Ik bleef altijd maar werken en knutselen aan ‘mezelf’.
Tot het moment dat ik me besefte dat ik als kind speels, creatief en nieuwsgierig naar het leven was. Ik kon me toen urenlang vermaken met een pluisje of een grasspriet en had als grootste wens wereldvrede. Ik was een intens kind met een eigen willetje, dat liever experimenteerde en zelf ontdekte hoe je veters strikte dan het door eindeloos herhalen leerde.
En ik besefte me al terugkijkend ook dat ik van nature ontspannen en zorgeloos was. Ongegeneerd in de schijnwerpers stond. Dat wilde ik dus terug, dat begrijp je wellicht. Ik ging daarvoor op zoek naar mijn ongeconditioneerde zelf – mijn speelse kind – startte met lessen clownerie en improvisatie en werd een tikkeltje positief onaangepast. Alleen dat al gaf meer speelruimte. Ik werd eindelijk mezelf.
En toen ineens viel er een kwartje. Ik weet het nog goed. De mix van ongeloof en geluk die maakte dat mijn mond openviel. Het was voorjaar 2012 en alle bloemen in de wereld stond op het punt te gaan bloeien, maar niets knalde op dat moment harder open dan mijn hart.
Ik besefte namelijk dat alles wat ik voelde en ervaarde enkel in mij aanwezig was. In de jaren daarna verdiepte dit inzicht. En begreep ik dat ik de ‘ik’ die ik zocht… dat ik dat van nature was. Het was de versie van mij zonder naam, zonder allerhande ideeën en verhalen erop geplakt. Die versie van mij hoefde ook niet te verbeteren of aan zichzelf te werken. Die wás altijd al goed genoeg.
Had ik dat maar geweten als kind, toen ik me op de basisschool afvroeg wat in te vullen op de vraag ‘wie ben ik’, want een naam die had ik, maar was ik toch niet? Net zoals ik niet het feit was dat ik huisdieren had of deed in mijn vrije tijd. Ik was dat alles niet. De verwarring maakte dat ik ‘na ging denken’. Dat ik veelal wegdroomde in de les omdat mijn beleving van de wereld zo anders was. Ik werd gezien als stil kind. Een verlegen jongere. Een muurbloempje was vergeleken met mij nog extravert. Ik probeerde er maar het beste van te maken, stuntelde me als matige leerling door de havo heen, deed m’n best als hbo student en werd een zo goed mogelijke werknemer. Mijn zelfbeeld was versluierd door wat ik (in de ogen van anderen) was. En die dag in 2012 voelde ik …. dát ben ik dus allemaal niet.
Het moment dat ik inzag hoe gedachten over onszelf en anderen de wereld kleuren veranderde alles. Elke situatie werd ineens geplaatst in een geheel nieuw licht. Ik zag helder wat het leven altijd al was: intiem, wijs, liefdevol en spontaan.
Ook leerde in plaats van méér te doen, juist mínder te doen om terug te komen bij mezelf. Daardoor werd ik overigens naast gelukkiger ook succesvoller. Niet raar overigens, talent gedijt nu eenmaal het beste in een badje van liefdevolle vrijheid. Zo ontwikkelde ik me (en ontwikkel ik me nog steeds) naar de persoon die ik wilde zijn.
Graag laat ik ook jou als professional ontdekken hoe je met anderen kunt doordringen tot de kern van wie ze werkelijk zijn, voorbij alle gedachten en oordelen over zichzelf, zelfs temidden van de stress die het leven met zich meebrengt. Wanneer je alles kunt omarmen, mag immers alles er zijn. Perfect imperfect. Liefdevol incorrect. Wonderbaarlijk gebroken en helemaal oké. Dan hoef je niemand meer te verbeteren, te helpen of helen. Inclusief jezelf.
Welkom thuis!