“Neem een stressvolle situatie in gedachten en vul daarna de vragen in”, dat was de opdracht die ik kreeg tijdens een online loopbaantraject. In gedachten ging ik terug naar een netwerkevent waar ik vrijwel niemand kende. Nu ben ik niet op mijn best met dit soort events maar dit keer was het echt erg. Ik ging ervan uit dat het me niet ging lukken om diepe gesprekken voeren (wat ik het liefste doe) en durfde me tegelijkertijd ook niet vrij door de ruimte te bewegen. Ik bleef dus maar aan de zijkant staan in de hoop dat iemand me kwam ‘redden’. Mijn humeur kelderde al snel na binnenkomst en ik voelde me rot.
Bij het invullen van de test werden me in eerste instantie twee vragen gesteld over deze situatie. ‘Wat zijn je belangrijkste waarden in die situatie’ en ‘wat is je einddoel’. Nietsvermoedend boog ik me over mijn toetsenbord en typte er lustig op los. Ontspanning, typte ik als eerste, want als ik me prettig voel in een groep dan voel ik me ontspannen. Direct gevolgd door vriendelijkheid en het gevoel hebben erbij te horen. Als groter doel vulde ik in dat ik hoopte dat de mensen die ik daar zou ontmoeten mij in de toekomst ook nog graag wilden zien.
Vervolgens kreeg ik de vraag van het programma om mijn waarden in de juiste volgorde te zetten. Omdat ik al vond dat ze prima stonden liet ik het erbij en klikte snel verder.
De volgende vraag was om aan te geven wat het tegenovergestelde was van deze waarden. Ontspanning werd stress, die was makkelijk. Vriendelijkheid werd bot reageren, want als ik vriendelijk en aardig wilde overkomen om zo de weg open te zetten naar later dan was botheid de weg om die te sluiten. Het gevoel erbij te horen werd het gevoel er niet bij te horen en terugzien in de toekomst werd eenzaamheid.
Nietsvermoedend en lichtelijk afwezig drukte ik op volgende. Een tovenaar verscheen in beeld. De vraag die hij mij stelde was “ik kan je geven wat je het allerliefste wilt. Maar elk geschenk heeft ook zijn keerzijde. Ik kan je meer ontspannenheid laten ervaren maar dan zul je moeten accepteren af en toe bot over te komen. Wil je dat?”
Zonder na te denken drukte ik op ‘nee’. Natuurlijk niet. Bot overkomen was nu juist wat ik niet wilde! Als ik te lomp, te grof, te onaardig, te bot, te onbehouwen of te wat dan ook zou zijn dan zouden deze mensen mij nooit of te nimmer in de toekomst graag weer zien. Dus nee, dat wilde ik niet.
Het programma ging gelijk verder en ik hoorde een mannenstem zeggen: “het verbaast de tovenaar dat je dit niet wilt. Zou je nog eens goed naar de volgorde van de waarden willen kijken?” Hoppa, een pagina voor mijn neus met daarop mijn belangrijkste waarde en belangrijkste doel.
‘Bah‘ schoot door me heen, ‘hier heb ik helemaal geen zin in. Kom op met die volgende vragen, dan is de test tenminste snel afgerond en kan ik door met de interpretatie.’ Ik stond op en wilde naar de wc gaan toen ik me besefte dat dat niet mocht. De test moest in 1 x worden afgerond. Zuchtend ging ik weer zitten en nam nog een slok van mijn inmiddels bijna koude koffie.
Ik keek weer naar het beeldscherm. Links stonden pijlen waarmee ik de waarden in een andere volgorde kon trekken. Ik bewoog de diverse zaken heen en weer. Het voelde niet lekker. Ik kwam er niet uit. Serieus, als iemand me gezien had was ik waarschijnlijk toen met mijn ogen aan het rollen geweest. ‘Rotprogramma. Je kunt er geeneens keuzes mee maken’, zoiets zal ik gedacht hebben…
Nog maar eens mijn waarden induiken. Kon ik ze misschien anders omschrijven? Was dat de manier om ze op volgorde te krijgen? Ik veranderde wat woorden en voelde dat ik niet bij de essentie kwam. Ik las het laatste woord nog een keer. Doel: niet eenzaam zijn in de toekomst. Mijn ogen vielen op ‘ontspanning’ en ik vroeg me af hoe ik me eigenlijk echt gevoeld had die avond. Ik was zeer zeker niet ontspannen geweest op het feestje. Lichtelijk gestrest en op mijn hoede ja, maar hoe nog meer?
Bam!
En toen viel ie binnen. Als een warme golf trok het besef door me heen. Tranen schoten in mijn ogen en een enorme druk ontstond op mijn borstkas. Om me in de toekomst niet eenzaam te voelen… voelde ik me op dat exacte moment… eenzaam!
Een minuut of twee staarde ik naar het beeldscherm terwijl ik niets zag van wat daarop te zien was. Mijn gedachten gingen terug naar het feest. En vele andere momenten. Momenten waarop ik niet helemaal ontspannen mezelf geweest was. Bang voor de consequenties van afwijzing.
Op al die momenten had ik me eenzaam gevoeld, buiten de groep voelen staan. Niet helemaal verbonden met wie er waren en wat er gebeurde. Beschouwde ik alles vanaf een afstand en was nooit helemaal echt ontspannen en gelukkig.
Ik keek naar mijn waarden. Voelde wat ze impliceerden. Ik kon onmogelijk een keuze maken in volgorde. Het was een slang die zichzelf in de staart beet, een onmogelijke puzzel die enkel doorbroken kon worden door nieuwe input. Ik wilde beïnvloeden wat anderen van me dachten en als gevolg daarvan voelde ik me precies zoals ik me het allerminste zou willen voelen.
Een diepe wens borrelde op dit te doorbreken. Me niet meer tegen te laten houden door mijn eigen gedachten. Het leven hangt aan elkaar vast als een ketting van momenten. Op dat moment heb ik me voorgenomen om er op al die momenten ook echt te zijn!