Er was eens een student die heinde en verre reisde om zijn kennis van het pad uit te breiden. Tot zijn grote vreugde kreeg hij op een dag een audiëntie bij een bekende zenmeester. Toen ze samen gingen zitten, deelde hij de vele dingen die hij tijdens zijn reis had bestudeerd. Na bijna een uur beleefd te hebben geluisterd, riep de meester om thee. Zoals altijd werd de thee bereid volgens een uitgebreide reeks rituelen.

Toen het tijd was om te schenken, verrichtte de meester zelf de eer. Tot ontzetting van de student stopte de meester echter niet met inschenken toen het theekopje vol was. Hij bleef de gouden vloeistof gieten totdat het over de zijkanten van de kop en op de schotel begon te morsen.

De student wilde niet zo aanmatigend zijn om de meester te corrigeren, maar toen de thee over de randen van de schotel begon te stromen en op de grond begon te plassen, had hij het gevoel dat hij geen keus had. ‘Neem me niet kwalijk, o eerbiedwaardige,’ zei hij, zorgvuldig lettend op de vormen van respect, ‘maar je moet ophouden met gieten. Het kopje is vol, het kan geen thee meer in.’

‘Ah,’ zei de meester met een twinkeling in zijn ogen. ‘Net als deze beker zit je geest vol met je eigen ideeën en verzamelde kennis. Als je iets nieuws wilt leren, moet je kopje eerst leeg zijn!’

Dit verhaal wordt door veel trainers gebruikt als metafoor om deelnemers aan te moedigen hun oude denken opzij te zetten, zodat ze nieuwe dingen konden leren tijdens hún training. Maar wie verder komt op het pad van persoonlijke ontwikkeling weet dat de beste inzichten ontstaan in relatie tot het loslaten van persoonlijke controle. Zo krijgt het ‘lege kopje’ een nieuwe betekenis. In plaats van ruimte te maken voor iets wat door een ‘expert’ wordt ingebracht, laat je het inzicht ontstaan in de open ruimte van interactie tussen jou en de wereld.

Je kopje kan iets nieuws gaan bevatten zodra het niet gevuld is met gedachten, conclusies en verwachtingen. De vraag ‘hoe maak je je brein leeg’ lijkt dan voor de hand te liggen. Maar wellicht is de vraag niet… wat kunnen we doen zodat het kopje leger raakt? Maar eerder: hoe voorkomen we dat het telkens opnieuw gevuld wordt?

Vergelijk het eens met een auto. Wil je dat je auto langzamer rijdt, dan doe je dat door het gaspedaal los te laten. Je hoeft niets te ‘doen’ om de snelheid te verminderen. Op dezelfde wijze hoef je niets te doen om minder gedachten te krijgen. Je natuurlijke staat is er al. Net als een auto vertraagt wanneer je het gaspedaal loslaat, ontvouwt rust zich wanneer je stopt met forceren.

Je kunt wel herkennen dat je de verkeerde kant op gaat. Wanneer je merkt dat je gedachten op hol slaan, laat ze dan zijn. Meer is niet nodig. Rust is niet alleen daar waar je nu bent, het is verweven met alles wat je bent. Jij bent. En dat is genoeg!