Tussen 2002 en 2015 had ik geregeld coachklanten. Mensen die kwamen met een vraag waar ze mee geholpen wilden worden en enige tijd later de praktijk verlieten met een beter gevoel. En hoewel ik zag dat het hen echt wel wat bracht was het voor mijzelf nooit iets wat me veel vervulling gaf. Ik had niet het gevoel dat er echt op wezenlijk niveau iets verandert was. Ze waren nog altijd niet verliefd op hun leven. Dit maakte dat ik besloot niet meer op deze manier te willen werken en als ’trainer’ verder ging. Maar de vraag bleef hangen wat er precies mistte en wat ik anders had willen doen.
Vandaag had ik tijdens een opstellingen dag ineens een inzicht in wat er speelde. Als mens leven we allemaal in systemen. We hebben een gezin van herkomst, velen ook een gezin waar ze nu in leven. Er is werk, een eigen bedrijf. hobby’s, vriendenkringen. En al deze omgevingen ondersteunen of contrasteren de ons bekende patronen. Via opstellingen kun je dit zichtbaar maken. In het kennismakingsrondje kwam de vraag al even voorbij wat mensen als vraag mee wilden nemen. Waar zochten ze een antwoord op? Ik stelde een andere vraag aan mezelf en vroeg me af wat er via mij geboren mocht worden. Welk ruw potentieel wilde er door me heen gaan? Wat zou er gebeuren wanneer ik mijn ware aard ging leven?
Voor mij was de vraag dan ook niet ego gericht. Ik wilde niet iets oplossen. Ik wilde eerder weten wat er mogelijk was wanneer ik helemaal ‘aan de kant’ zou gaan. Ik voelde een oneindig spiritueel potentieel en ik mocht, om de opstelling te beginnen, een woord kiezen dat daarvoor zou staan. Ik koos ‘Shambhala’, een mystiek koninkrijk dat ergens verborgen zou liggen achter de sneeuwtoppen van de Himalaya. Maar waarvan ik geloof dat het ook in ons kan zijn. Een soort ‘secret valley’ in onszelf waar het licht ipv de duisternis heerst. Mijn woord was niet van mij, het was universeel. En het voelde kloppend om zo te beginnen want met minder beginnen dan het oneindige creatieve potentieel voelde als tekortdoen aan de mogelijkheden die door mij konden ontstaan.
Ik voelde dat ik levenspotentieel door me heen wilde laten komen. Ik was benieuwd naar “wat er kan gebeuren wanneer ik in dienst sta van de goddelijke energie? Wat wil er dan ontstaan?” Was het een boek dat ik mocht schrijven? Het podium pakken met een eigen voorstelling? Ik wist het niet. Ik besloot het open te houden en ‘boodschap’ mee te nemen, welke vorm het ook zou zijn. Het maakte in wezen ook niet uit want ik was – en wij zijn allemaal – het oneindige potentieel van het hele f*cking universum.
Ik stapte in deze energie en maakte al snel een nestje voor me met een grote poef om lekker in de ruimte te gaan zitten. Naast me zag ik nog een poef en ik besloot ze bovenop elkaar te zetten. Na een tijdje besloot ik er nog een derde poef bij te pakken. En terwijl ik daar hing, over die stapel poeven, viel me ineens het volgende in: alles wat iedereen in deze kamer liep te zoeken was het herbronnen met het leven. Dat deden ze door te kijken naar het gedrag, de gevoelens en gedachten die in de weg stonden van alles wat hen daar weg zou houden. Dat lijkt logisch in de wereld van vorm. Door de lichamelijke interpretatie van de werkelijkheid ontstaat er immers een verhaal dat je weg kan houden van hetgeen waar je het liefste bij bent.
Maar als je de andere kant opkijkt dan zie je dat er niets is wat iemand waar dan ook van weghoudt. De levensenergie is er altijd. Er is niemand te helpen. Er is zelfs geen boeiende vraag. Er is levensenergie en er gebeurd iets profounds wanneer we die kant op gaan kijken.
Dat is wat ik voelde daar bovenop die berg. Alles wat via mij geboren wilde worden was voor mensen die niet meer wilden zoeken. Mensen die willen spelen met gedachten en emotionele mogelijkheden. Die begrijpen dat ze oneindig aan zichzelf kunnen sleutelen maar daarbij niet per definitie dichter hoeven te komen bij de liefde, het leven en het licht dat altijd al onderdeel van leven is. Mijn boodschap is voor hen die naar me toekomen. Die willen luisteren naar zichzelf. Niet op willen lossen maar durven laten zijn. Niet willen verbeteren maar het durven te verkloten. Omdat elke ervaring het ervaren waard is. Mijn boodschap is voor wie wakker wil worden in de volle pracht van het leven. Voor hen zal ik verstaanbaar zijn.
Afsluiting
In de kern nodigt mijn blog je uit om de ware aard van het leven te omarmen, los van de illusies van afzonderlijkheid en het streven naar oplossingen of verbetering. Het is een uitnodiging om het leven volledig te ervaren, met al zijn licht en schaduw, en te ontdekken wat er gebeurt als we ons overgeven aan het oneindige potentieel dat in ieder van ons leeft. Laat je meevoeren op deze ontdekkingsreis en ontwaak in de pracht van het leven, waarin je kunt spelen met gedachten en emotionele mogelijkheden zonder gehecht te zijn aan specifieke uitkomsten. Voor hen die deze uitnodiging accepteren, zal een wereld van diepgaande inzichten en levensveranderende transformaties opengaan. Dus, durf te laten zijn, durf te verkloten en omarm het mysterie dat het leven ons biedt.
