Je kunt de golven niet stoppen, maar je kunt wel leren surfen. Een metafoor die vrijheid belooft. Je hoeft het leven niet te controleren, je moet er alleen slim mee leren omgaan. Laat de golven maar komen, jij wordt een meester in balanceren.
Maar wacht even… laten we er eens goed naar kijken of dit eigenlijk wel klopt.
Deze metafoor rust op een aloude illusie: het idee dat er een ‘zelf’ is dat zich moet verhouden tot de buitenwereld. Jij, daarboven op je plank, en de golven, daar beneden, iets wat je moet temmen, trotseren, of benutten. Maar als we een intra-actieve bril opzetten, zien we dat er nooit een surfer was zonder de golf, en nooit een golf zonder de omstandigheden die haar laten ontstaan.
Eigenlijk is het eerder dat in die beweging jij en de golf elkaar als het ware vormen. Jij was een surfer die de golf nodig had maar de golf waarop gesurft kon worden, was zonder de surfer slechts een hoeveelheid water geweest.
Je bent niet een losstaand ‘ik’ die een techniek moet leren om het leven de baas te blijven. Je bent de interactie, de constante beweging van balans en verlies, van snelheid en vertraging, van opgaan in het water en weer boven komen.
Denk aan ademhalen. Is ademhaling iets wat jij doet? Of is het een samenspel tussen je longen en de lucht om je heen, een ritmische intra-actie waarin jij niet de controleur bent, maar een participant?
In plaats van het leven als iets buiten ons te zien, iets wat we onder controle moeten krijgen, kunnen we het ervaren als een beweging waar we in verweven zijn.
Geen trucjes om staande te blijven in alle stress die je ervaart, maar voelen hoe je al deel bent van het ritme.
Want er is nooit een moment geweest waarop jij en de wereld apart bestonden. En die zal er ook nooit bestaan.
Een surfer staat niet los van de golf
