‘Xan, volgende keer wil ik mee naar de World Cup.’ Ik keek naast me. Lange vent. Nog aan het nagloeien van een fijne trainingsdag. Heeft verhalen gehoord en is geïnspireerd geraakt. Ik begrijp hem wel. Zijn sport is belangrijk voor hem. Het Nederlands Kampioenschap waar ik bij was in het jaar dat we verkering kregen was al een life-event voor hem.

In gedachten haal ik de herinneringen terug. De gymzaal. Tribunes. Wat vlakken op de grond en een jurytafel. Ik begreep niet goed hoe je deze vorm van ‘meditatie in beweging’ een cijfer kon geven. Zag wel wat verschillen tussen mensen maar eerlijk gezegd boeide het me niet zo. De meeste details ben ik inmiddels vergeten. 

Maar wat me wel is bijgebleven was zijn gezicht: opgetogen, trots en de wens nog veel vaker mee te doen. Hij reisde dan ook nog enkele keren af naar het jaarlijkse toernooi terwijl ik thuis met de kinderen op hem wachtte. En ik kon weinig anders dan op de vraag die na een tijdje kwam ‘ik wil naar dat wereldkampioenschap’ antwoorden met ‘moet je doen lieve schat’.

Noem me naïef. Goedgelovig. Een zwakkeling omdat ik nooit nagevraagd had hoe zo’n wedstrijd eraan toe gaat. In al mijn onschuld ging ik uit van twee dagen. Met een forse reis en wat dagen wennen zou dat een week zijn, acht dagen hooguit, voordat dat ik hem weer thuis had. Het voelde als een koude douche toen hij een half jaar later meldde 3 weken weg te zijn. Twee keer twee dagen wereldkampioenschap in het weekend, wen- en trainingstijd en een weekje reizen naar andere plekken.

Oké, goed, ik snap het. Dat een wereldkampioenschap wordt verdeeld over twee weekenden maakt het anders. Dan moet je wel langere tijd weg. Dat je jezelf een weekje wen/traintijd geeft vooraf kan ik ook begrijpen. Een krappe drie weken zou het worden dus. Hij had er zelf voor gespaard. De uren op zijn werk opgebouwd. Dat we in gemeenschap van goederen waren getrouwd en ik zijn overuren had opgevangen in het gezin hield ik voor me. Ja gezegd is ja gezegd. En behalve een enkel moment waarop ik in tranen uitbrak omdat ik hem echt niet zo lang kon missen liet ik het er maar bij. Hij zou er vast iets gaafs van gaan maken.

En de eerste foto’s waren ook zo. Veel trainen, hapje eten en lachende gezichten. Maar toen de uitslagen kwamen en Team NL behangen naar huis mocht begon het te knagen…. Naar huis? Dat was toch pas over anderhalve week? Hij had toch nog een weekend te draaien? Een korte blik op internet maakte direct duidelijk dat dit niet het geval was. Er was maar 1 weekend world cup. En het andere was al geweest. Waren ze daar niet eens bij geweest? De foto’s van die dagen kwamen me ineens niet meer helder voor de geest…

Mijn hoofd had ervan gemaakt toen hij zei de eerste periode weinig te eten/drinken dat ie dan het na anderhalve week het onderdeel pushen had (gewichtsklasse) en het weekend erna vormlopen. Maar dat heeft ie nooit gezegd. Ik heb het aangenomen….

Ik voelde me bedrogen. En onnozel tegelijkertijd. Wist niet goed op wie ik boos moet zijn. Wie laat nu haar man naar de andere kant van de wereld gaan zonder te weten wat, met wie hij waar iets gaat doen? En dus zat ik met een rotgevoel en een knoop in mijn buik. Wilde hem om de nek vliegen en feliciteren bij thuiskomt maar was ik bang dat het dan juist op een ruzie zou uitlopen.

Na de eerste dag een beetje verslagen voor me uit te hebben gekeken besefte ik dat ik iets mocht met mijn gevoelens. En aangezien mijn Lief aan de andere kant van de wereld zat kon ik weinig anders dan proberen te achterhalen wat de waarheid was en waar het precies mis was gegaan in onze communicatie.

Dat laatste zullen we nooit weten. Hij bleek namelijk op vakantie te zijn gegaan. Nu ze toch daar waren had een deel van de groep besloten er een rondreis aan vast te plakken. Een busreis naar toeristische plekken. Waar ik niets van wist en ook niet voor was uitgenodigd was…

Had hij me keihard voorgelogen toen hij zei dat het kampioenschap drie weken zou duren en twee weekenden besloeg? Had hij me bedrogen? Was hij zo naïef dat hij de organisatie in de handen van anderen had gelegd en zich op geen enkel moment had afgevraagd of hij overal wel klakkeloos aan mee moest doen?

Was ik gewoonweg een slechte vrouw omdat ik niet wist waar mijn man uithing? Was ik laf omdat ik hem er vooraf onvoldoende mee geconfronteerd had en zijn verhaal als waarheid had aangenomen? Was ik simpelweg een huisgenoot in zijn leven die volledig los stond van alle dingen die hij deed? Was ik het niet waard om mee op vakantie te gaan?

Het besef dat al deze mogelijkheden waar konden zijn maar dat ze allemaal verschillende gevoelens opriepen maakte dat ik ineens -middenin mijn gedachtestroom- stilhield en mezelf observeerde. Ik zat daar. Op de bank. Buiten was het donker en binnen was er te weinig licht aan waardoor het behoorlijk schemerig leek. Mijn hoofd gericht op de boekenkast, ogen die niets zagen…

Al deze mogelijkheden konden waar zijn. Al deze gedachten over de werkelijkheid konden in de toekomst nader onderzocht worden. Maar wat interessant was op dat moment, was dat ik me als in een schok herinnerde dat het niet meer dan gedachten waren.

Geen van deze dingen was ‘bevestigd’ als de waarheid en toch kon ik me er druk over maken. Geen van deze dingen was ‘waar’ en toch gaven ze me een rotgevoel als het wel zo was. Ik ‘zag’ mezelf mijn hoofd schudden. Alsof ik wilde begrijpen wat ik intuïtief ervoer. Wilde omvatten wat in me als werkelijkheid opborrelde. Namelijk dat ik mezelf met deze gedachten nog het meeste dwarszat.

Want natuurlijk mocht er wat gebeuren. Ik had ten eerste al die verschillende gevoelens te accepteren zodat als één van de mogelijkheden waarheid bleek te zijn ik me er niet tegen zou verzetten maar het simpelweg kon toelaten in mijn gevoel. En ik had met mijn Lief de verbinding terug op te bouwen. Want zelfs al was geen enkele van deze aannames waar, dan nog had mijn gevoel van verbinding met hem een flinke deuk gehad. En zouden we de weg terug naar elkaar weer mogen vinden.

Maar ik wist dat ik dit kón. Ik voelde dat ik in staat was om mijn gedachten niet met me op de loop te laten gaan en met hem te zijn. Te huilen om het feit dat het zo gelopen was. Een vervelende herinnering bij hem aan deze reis had achtergelaten en mijn vertrouwen was beschaamd. Elkaar te troosten, vast te houden en lief te hebben….

Omdat er voor werkelijke verbinding niets anders nodig is dan de belofte aan jezelf en de ander weer voor 100% te durven geloven in elkaar!