Ik ben speciaal
Dat dacht ik als kind.
Of misschien hoopte ik het alleen:
Ooit zou de wereld vast wel ontdekken wat ik te bieden had.
Ondertussen maakte ik mezelf onzichtbaar…
Mijn oudere neef zei het me laatst nog,
dat ik mezelf verborg en nooit echt liet zien als kind.
Dat hij destijds niet geloofde dat ik dat überhaupt wilde.
Inmiddels weet ik dat er heel veel onzichtbare mensen zijn
Ze houden zich overal verstopt.
Ik zie ze als GaveMensen,
vaak vinden ze dat nog helemaal niet van zichzelf.
Ze komen zeker over maar voelen zich onzeker
Ze laten zelden zien wat ze op dat moment voelen,
wat ze ergens van vinden.
Vaak weten ze dat ook pas achteraf.
Ze verlangen naar contact en verbinding
Maar laten zichzelf en hun onzekerheid maar zelden zien.
En als ze het eens gebeurt, dan gaat de kraan vol open.
Verdwijnen ze pardoes uit het contact.
De angst voor wat de ander denkt
Wordt elke keer weer bevestigd.
De angst wordt er niet minder van,
onderhuids brandt nog steeds een stil verlangen.
Onzichtbare mensen leven met de handrem op hun gevoelens
Bang dat hun motor ontploft wanneer ze voluit zouden gaan.
Dat ze crashen of over de kop slaan
Of midden op de snelweg stil komen te staan.
Maar onderhuids is dat gevoel
Dat iemand ziet hoeveel power er onder de motorkap zit,
iemand die als een coureur weet hoe hiermee om te gaan.
Hen naar de ongetwijfelde overwinning kan sturen.
Ze leven te vaak met de handrem erop
Dat is zo oneindig zonde;
want de wereld heeft hen nodig
om als koprijders te gaan functioneren.
Wanneer ik niet wist wat er ging gebeuren
En ik moedig mocht zijn. Dwars door het ongemak heen.
Onwetend wat de ander zou doen of zeggen,
onwetend wat de toekomst zou gaan brengen.
Dan is de neiging om onzichtbaar te worden
Mezelf terug te trekken, lekker veilig.
Af te wachten tot de storm voorbij is,
De wind afgenomen.
Wat er dan gebeurt, is dat als de ander mij niet ziet
Ik weer onzichtbaar ben,
mijn passie en drive ook onzichtbaar blijven.
En dat men twijfelt aan mijn talent.
Dan doet mijn ego pijn
Wil ik het wijten aan de ander;
diegene de schuld geven dat hij me ziet,
als lelijk eendje in plaats van racewagen
Sinds ik dit doorheb, laat ik mezelf vaker zien
Juist op momenten dat ik voel, dat ik niet wil
Want een racewagen staat op sommige momenten
ook wel eens gewoon stil.
Ik leerde leven met de handrem eraf
Durf mezelf nu ’te besturen,
ken mijn motor met zijn makken
en weet hoe ik door zijn sterkte kan excelleren.
Dat je een talent hebt,
wil niet zeggen dat je het altijd perfect gebruikt
Geef jezelf dus de ruimteom te falen en te balen.
Maar: sta op en streef opnieuw.
Zet jezelf in de etalage
Met alles wat je bent!
Want jezelf werkelijk aanvaarden,
betekent accepteren dat je soms afgewezen wordt.
Ga eens voluit en durf te leven
Niet alleen bij drama op tv;
spreek je elke dag uit en laat je horen.
Ook al doen anderen niet mee.
Want als het spannend voelt, dan gaat het goed!
Dan komt je motor op toeren,
Grijp je het stuur maar goed stevig vast
en zit je stevig in je stoel.
Het gaat er niet om de race te winnen
Het eerste bij het eindpunt te zijn…
Het gaat erom te genieten van de rit,
je voertuig te zien als je meest fantastische bezit!
