Het stond er echt. Een school voor vrede. Met blauwe sierlijke letters op het grote A2 papier. Ik had het zelf geschreven. En nog terwijl ik ermee bezig was voelde ik de weerstand ontstaan. Urgghhh, was dat mij why? Was dat wat ik hier te doen had? Het voelde vredig. Lekker. Als iets wat ik de hele wereld gunde. En ook als iets wat ik no way ooit ging doen!
Met mijn armen stevig over elkaar (als een kind dat lekker puh zegt wanneer mama zegt dat het tijd is om naar bed te gaan en ondertussen blijft zitten waar het zit) bleef ik hardgrondig weigeren om naar mijn missie te kijken. Zelfs vijf jaar later, toen ik een nieuwe bedrijfsnaam koos weigerde ik opnieuw toe te geven aan mezelf dat ik een school voor vrede had. Niet meer of minder. Punt.
Zo makkelijk was het niet. Dat begrijp je. En vandaag dacht ik ineens weer aan terug aan mijn weigering van jaren geleden en dat ik hem inmiddels eigenlijk wel opgegeven heb. Ik zal je vertellen hoe het kwam. Ik was in de supermarkt en zag daar een aantal kinderen bij een speelapparaat zitten. Ze vertoonden gewoon kindergedrag. Je weet wel, spontaan, onbevangen en volledig aanwezig in het huidige moment. Gewoon kinderen die zich vermaken terwijl papa of mama aan het winkelen was.
Ik hoorde hoe ze spraken en omgingen met elkaar. Kinderen die elkaar amper kenden maar die liefdevoller met elkaar omgingen dan menig volwassene doet. Kinderen zijn op jonge leeftijd van nature vaak nog verbonden met hun ware aard. Ze zijn nog niet geconditioneerd door de maatschappij waarin ze leven en hebben daardoor nog een open geest en een open hart. Ze hebben vaak nog geen sterk ontwikkeld ego, zonder de mentale constructies en beperkingen die volwassenen vaak hebben ontwikkeld en zijn daardoor in staat om vanuit hun intuïtie te handelen en te leven in harmonie met hun omgeving.
Bij mij is dat ergens rond mijn tiende verloren gegaan. En het duurde twee decennia voordat ik het weer een beetje terugvond. Ik zie het terug bij de cursisten met wie ik werk. Ze herinneren zich vaak hoe vrij ze vroeger waren, maar hebben geleerd zich te conformeren aan de verwachtingen van de maatschappij. Ze zijn ergens onderweg hun gevoelens gaan onderdrukken, proberen hun emoties ‘op te lossen’, hun stress te verminderen en leven meer vanuit angst dan vanuit liefde. Ze komen bij mij omdat ze inzagen dat dit niet de weg is en ze gunnen zichzelf (en anderen om hen heen) het reconnecten met hun ware aard.
Ze gunnen zichzelf en anderen bijvoorbeeld meer authenticiteit. Als je je ware aard ontdekt, kun je leven vanuit een gevoel van authenticiteit en integriteit. Je leeft niet langer volgens de verwachtingen van anderen of de eisen van de samenleving, maar vanuit je eigen unieke essentie.
Ze gunnen zichzelf en anderen meer compassie en verbinding: Het besef van je eigen ware aard kan ook leiden tot een diepere verbinding met andere mensen en een grotere compassie voor hun lijden. Je ziet dat iedereen deel uitmaakt van dezelfde fundamentele essentie en dat we allemaal in wezen verbonden zijn.
Ze gunnen zichzelf en anderen een betekenisvol leven: Het ontdekken van je ware aard kan je helpen om je doelen en waarden in het leven te bepalen en om te leven vanuit een gevoel van betekenis en zingeving.
Ze gunnen zichzelf en anderen spirituele groei: Door het ontdekken van je ware aard en het ontwikkelen van spiritueel bewustzijn kun je groeien in je persoonlijke en spirituele ontwikkeling. Dit kan helpen om een diepere verbinding met het ene / het goddelijke / het universum te ervaren.
En wat ze bijna allemaal zichzelf en de ander gunnen is meer rust in hun hoofd: Door het ontdekken van je ware aard kun je de rust vinden die los staat van externe omstandigheden. Je realiseert je dat je niet alleen je gedachten en emoties bent, maar dat er een diepere en tijdloze dimensie is van bewustzijn en stilte. Een gevoel dat we ook wel kennen als …. rappapahhhh ….. innerlijke vrede!!!
En als je vanuit innerlijke vrede met anderen omgaat dan gebeurd er iets in het contact. Krijgen ze niet het gevoel te worden afgewezen, voelen ze zich vrij en hebben de mogelijkheid zichzelf te zijn. En als er dan wat schuurt in contact kan er gewoon openlijk over gesproken worden, in plaats van al vechtend opgelost.
En zo kwam ‘een school voor vrede’ toch weer terug op mijn pad. Moest ik na al die jaren toch eerlijk toegeven dat dit echt wel mijn belangrijkste boodschap was. Je ware aard kan bijdragen aan authentieke expressie, compassie, zingeving en spirituele groei. Een leven leiden dat meer in overeenstemming is met wie je werkelijk bent en je volledige potentieel realiseren, gun ik je oprecht. Maar meer nog gun ik je een diep gevoel van vrede. Voor jezelf. En iedereen om je heen. Omdat ik werkelijk denk dat de wereld dáár een stukje mooier van wordt. Dát gun ik iedereen!
