Vroeger toen ik nog lesgaf aan jongeren die het zwaar hadden (gehad) in onze maatschappij leerde ik de meerwaarde van ‘achter gedrag kijken’. Ik ontdekte hoe normaal het was dat ze deden wat ze deden, voelden wat ze voelden en dachten wat ze dachten. Het leven had het hen immers niet makkelijk gemaakt en dit was de ingesleten manier om ermee te dealen.
Wat ik echter nooit deed was hen aanspreken op deze manier alsof het verkeerd was en ze het moesten verbeteren. Van mij hoefde niemand te leren om empatischer te worden, beter voor zichzelf op te komen, meer rekening te houden met anderen, vaker nee te zeggen, meer zichtbaar te zijn (of juist minder).
Wat ik deed was deze jongeren aanspreken op wie ze werkelijk waren. Hun innerlijke gevoel van ‘zijn’ dat hier op aarde is gekomen om te genieten en bij te dragen. Ik zocht met hen naar hetgene ze blij van werden en ging het gesprek aan wat ze konden doen door de dag heen om te zorgen dat deze energie, dit plezier, zoveel mogelijk z’n ding kon doen.
Kunstenaar worden? Gaaf! Wat heeft het van jou nodig – nu- om later hiermee je geld te verdienen? Ondernemer worden? Top! Welk gedrag kun je nu leren (of laten) zodat je je hierop voorbereid? In de zorg gaan werken? Prima. Wat kun je ontwikkelen in jezelf zodat anderen later hun zorg aan je toevertrouwen?
Op die manier tapten ze in de heelheid die ze altijd al waren. Ontwikkelden spelenderwijs vaardigheden; ze mochten falen, balen, opstaan en weer proberen. En al die tijd zag ik hun innerlijke vlam. Hun heelheid. Hun fijne kanten die zo hard nodig waren in de wereld. Het maakte een wereld van verschil om het niet te hoeven hebben over wat ze me moesten ‘bewijzen’ op school.
Tegelijkertijd stemt het me verdrietig als ik nu om me heen kijk en zie hoeveel van mijn vrienden, kennissen en connecties op social media zichzelf wél die strengheid opleggen. Ze moeten van zichzelf vaker nee zeggen. Grenzen stellen. Voor zichzelf opkomen. Meer van zichzelf houden. Sneller terugreguleren naar veiligheid. Meer ontspannen. Meer genieten. Hun moneyissues kwijtraken. Iedereen vergeven, inclusief zichzelf. Gáán voor wat ze echt willen.
Allemaal omdat ze nu iets hebben ontdekt aan zichzelf wat nog niet goed genoeg is. Ik gun het ze dat ze zien dat ze al genoeg zijn. Ook als ze moe zijn. Overlevingsreacties vertonen. Issues hebben met wat dan ook.
Het leven heeft je gedachten, je gevoelens, je gedrag wellicht vervormd, maar dat is allemaal niet wie of wat jij bent. Net zogoed als dat je niet het liedje van Bassie en Adriaan bent of de slogan van Coolblue. Ook al heeft je brein dit onthouden. Jij bent die ongrijpbare energie achter het leven. Dat wat altijd aanwezig is. Dat wat niet aangetast kan worden door wat er ook gebeurd.
De wijsheid die met deze energie samenhangt wijst je soms om iets te doen of te laten in het moment. Het vraagt je niet om je te bewijzen maar om te eren, leren, proberen en experimenteren, zodat het er morgen, volgende week, komende maand, nog veel meer kan zijn. Het jou gelukkig kan maken en anderen tegelijkertijd.
En ja, jij kunt daarnaar luisteren. Het mag. Het hoeft niet. Deze ongrijpbare energie is er namelijk altijd – ook al draag je hem niet aan je buitenzijde. En omdat dit er is… ben je nu al goed genoeg. Ik dacht, ik zeg het nog maar even.
Fijn weekend !
