Ik neem je mee naar een zonnige zomermiddag waar ik in mijn campingstoel, een Engelstalig boek zat te lezen. Terwijl ik ging verzitten voelde ik hoe de huid van mijn benen aan elkaar leek te plakken. Ik nam een slok water, boog mijn hoofd en voor ik het weet was ik weer verdiept in mijn boek. Mijn blik gleed over de bladzijden. Gedachten en emoties buitelden over elkaar heen. De theorie van Dabrowski, mij zojuist getoond door middel van een vragenlijst maakte dat ik me voor het eerst afvroeg ‘dus dat wat ik voel, dat hebben anderen niet?’
De test die ik gemaakt had was een vragenlijst met daarin de categorieën van over-exitabilities. Overgevoeligheden. Een bekend woord voor me. ‘Xandra is een gevoelig meisje’ Woorden die ik in mijn jeugd zeker 1000x heb gehoord.Tijdens deze warme zomerdag zag ik voor het eerst zwart op wit dat mijn score bijna 100% is op de kwaliteit of het talent ‘emotioneel gevoelig’. Ik besefte ook dat een gemiddeld mens hiervan wellicht maar de helft of een fractie meekrijgt op een dag van hetgeen ik voel en ervaar. Maar ik las ook het talent; de empathische vermogen en de intrapersoonlijke vaardigheden die hierdoor tot unieke hoogtes ontwikkeld konden worden.
Ik wilde het liefst, daar op die stoel, mijn hoofd om dit onderwerp wikkelen. Mijn geest uitrekken totdat ik het begrip had opgenomen in mijn gedachtegangen, het had doorleefd en doorvoeld. Dat wat door de wereld werd neergezet als ‘zachtaardig, snel geraakt en potentieel instabiel’ omhelsde blijkbaar een unieke kwaliteit. Een talent dat mensen wel herkennen maar in minder sterke mate ontwikkeld hebben.
In gedachten kwamen de mensen voorbij die me belachelijk gemaakt hebben, me niet snapten of mij als ‘moeilijk ervoeren’ en ineens begrijp ik hen veel beter. Terwijl ik met mijn pen op het boek tikte, buitelden de tranen over mijn wangen vanuit het besef dat ik ‘juist omdat ik zo goed aanvoel wat anderen willen’, me dus altijd heb aangepast. En daar waar ik boos werd omdat anderen niet aan mijn behoeften tegemoet kwamen besefte ik me ineens dat ze dit waarschijnlijk niet eens aangevoeld hadden….
Na jaren zoeken tussen ‘zelfhulpboeken’ en diverse coachopleidingen leek ik met deze informatie over emotionele hypergevoeligheid ineens iets tegen te zijn gekomen dat me meer zicht gaf op wat speelde. Niet alleen kon ik op zoek gaan naar de kwaliteiten van emotionele gevoeligheid, ook waren er wellicht meer tips en mogelijkheden dan ik tot op heden was tegengekomen.
Ik besefte op dat moment, die zomer in 2009 dat er iets te leren was. Niet alleen intellectueel maar met name emotioneel. Ik besefte waar ik aan begon en dat vond ik best spannend. Meestal leidde ik namelijk de aandacht van mezelf af en probeerde op een andere manier uit beeld te blijven. Ik was mijn hele leven bezig geweest met het verbeteren van de tweedehands versie van mezelf, zodat die voldoende zou zijn in de ogen van anderen. Maar wie ik zelf was, wat ik nodig had en wat ik in mijn mars had bleef eigenlijk (ook voor mezelf) onzichtbaar en on(be)grijpbaar. En daar mocht ik mee aan de slag!
Ik dook in de wereld van zelfbewuste emoties. Leerde over empathie, compassie en ‘contact’ in brede zin. Ontdekte de wereld van onze hersenen waar deze gevoelens zetelen en de verhalen die ze verzinnen waarbij het telkens opnieuw ‘echt waar’ lijkt te zijn. Ik leerde over de gevolgen in het lichaam en hoe je zenwustelsel je altijd laat voelen welk verhaal je gelooft. Hoe alles samen lijkt te komen tot een uitnodiging om te groeien. Om in je kracht te gaan staan. Om de goede kanten van jezelf als kracht in te gaan zetten en te doen wat nodig is om niet langer onder de radar te vliegen maar werkelijk te excelleren. Om in contact met de ander, jezelf neer te kunnen zetten. Niet langer bewust van jezelf, maar zelfbewust door het leven te gaan. Simpel gezegd: ik ontdekte mezelf en daardoor het leven!
