Als ik je vraag waar jouw verleden zich bevind, waar wijs je dan naartoe? Onder je? Achter je? Ons brein verzint wel een geschikte locatie. Dit is namelijk wat we soms neigen te doen. Alsof de tijd een onzichtbaar lijntje is dat dwars door ons heen gaat. We ergens ‘op die lijn’ zitten, gevangen tussen verleden en toekomst. Hoewel het helpend kan zijn om zaken met meer perspectief te beschouwen heb ik het nooit heel erg helpend ervaren om het zo te zien.
Mijn visie is: mijn verleden zit in mijn hoofd. Daar is het ontstaan en zal het zijn. totdat ik (delen ervan) vergeet en het als het ware niet langer een gedachte is die ik op kan roepen. Het verleden woont in een afgesloten donkere ruimte waar enkel wat signalen via zenuwbanen naartoe gestuurd worden waardoor de illusie ontstaat dat ‘de gordijnen opengaan’ wanneer ik ’s ochtends mijn ogen open. Niets is minder waar natuurlijk. Alles wat ik lees, hoor, zie, ervaar of op andere wijze denk mee te maken is mijn eigen geest die de werkelijke signalen animeert.
Door het vermogen om te denken kunnen we de ervaring van ‘leven’ hebben. We creëren allemaal onze eigen individuele ervaring door middel van onze gedachten. Geen twee mensen kunnen in dezelfde situatie zijn en dezelfde ervaring hebben. In het best lijken de ervaringen op elkaar. Onze beleving van een ervaring is dus niet de werkelijkheid, maar het is wel hoe wij onze werkelijkheid creëren.
Persoonlijk ben ik behept met een brein die het leuk vindt om geanimeerd te worden. Eentje die graag verschillende werkelijkheden na of naast elkaar creëert. Die graag andere standpunten inneemt, nieuwsgierig is naar nieuwe ervaringen en redelijk onderzoeksgericht te werk gaat. Wellicht ken jij meer van dit soort mensen. Personen die openstaan voor ervaringen die nieuwe (denk)werelden doen ontluiken en de wereld laten exploreren op intense wijze.
Hoe fantastisch is het een mind te hebben met de intrinsieke bereidheid om te beleven, te leren, te creëren, nieuwe ideeën te verkennen en naar verbetering te streven. Welk een uitdaging om een karakter te hebben waarbij de wereld gevoelsmatig voor je openligt zelf ook zo open te blijven tijdens het leven. Ja te roepen tegen pijn en verdriet. Je kwetsbaar op te stellen in nieuwe situaties waar de beleving zo sterk van binnenkomt dat je op je benen staat te shaken. Te kiezen voor liefde in plaats van angst. Onzekerheid te omarmen als ware het een nieuwe liefde.
We mogen allemaal erkennen dat we allemaal het aangeboren vermogen hebben om ons bewust te zijn van onze ervaringen maar dat deze ervaring de werkelijkheid niet is. Dat is de uitdaging van ons ‘mens zijn’. En wellicht is deze groter wanneer het heftiger binnenkomt.
Maar het besef dát alles wellicht een illusie is komt wellicht ook sterker tot je als je zo’n intens brein hebt. Of het raakt dieper de kern zodat verandering kan plaatsvinden.
En dat vind ik zo prachtig aan de wereld waar wij in leven: exact het mechanisme wat maakt dat je de wereld als probleem ervaart kan zo de oplossing in zich houden! Durf jij vrij van de inhoud van je gedachten te zijn?
