Vandaag zei mijn hoofd dat ik waardeloos ben. Lekker begin van de dag.
Ik was nog niet eens uit bed of daar kwamen ze alweer: de vertrouwde verhalen. Dat ik te laat opstond en een nietsnut ben. Dat ik tekortschiet. Dat anderen vast productiever, leuker, succesvoller, gezelliger zijn. Mijn hoofd is net een slecht geprogrammeerde chatbot die altijd hetzelfde zegt, maar met een andere invalshoek.
Vroeger vocht ik daartegen. Ging ik mezelf oppeppen, bewijs verzamelen dat ik best oké ben. Maar ergens onderweg viel het kwartje: ik hoef dat hoofd helemaal niet serieus te nemen.
Gedachten zeggen niks over wie ik ben. Ze zijn gewoon een ruisende radio die af en toe een deuntje speelt dat nergens op slaat. Een toevallig voorbijwaaiende wolk. Geen realiteit. Geen vaste waarheid.
Vandaag zei mijn hoofd dus dat ik waardeloos ben. En ik dacht: oké, leuk geprobeerd. En toen stond ik op.
