Je kent het wel… dat geluid van een druppel die op een wateroppervlak valt. Ploink, ploink, plink. De lekkende kraan in je oude studentenhuis, of de regenpijp die nog een uur nadrupt. Gek kan je ervan worden, toch?
Vandaag wil ik dit fenomeen eens dieper onderzoeken. We denken allemaal dat het de druppel is die op het water valt die het geluid veroorzaakt, maar in werkelijkheid is er iets anders aan de hand.
Anurag Agarwal van de University of Cambridge onderzocht dit fenomeen in 2018 en ontdekte iets interessants. Het is niet de impact van de druppel zelf die het geluid veroorzaakt, maar een heel klein luchtbubbeltje dat in het water onder de impactkrater ontstaat. Dit bubbeltje is de echte bron van het geluid. Op deze foto’s zie je hoe dit gebeurt:
1. Impactfase: Wanneer de druppel het wateroppervlak raakt, veroorzaakt dit een kleine, snelle verstoring. De druppel dringt gedeeltelijk het water binnen, waardoor er een krater ontstaat op het oppervlak.
2. Bubbelvorming: Na de initiële impact sluit de krater zich weer, en tijdens dit proces kan een kleine luchtbel gevangen raken onder het wateroppervlak. Deze luchtbel wordt gevormd door de lucht die met de druppel meekomt of door de lucht die door de sluiting van de krater wordt gevangen.
3. Trilling en geluid: De gevangen luchtbel begint snel te trillen door de energie die tijdens de impact is overgedragen. Deze trillingen veroorzaken drukgolven in het water, die zich voortplanten en uiteindelijk als geluidsgolven aan het oppervlak ontsnappen. Dit geluid is wat we waarnemen als het karakteristieke ‘ploink’-geluid wanneer een druppel in het water valt.
De frequentie van het geproduceerde geluid kan verschillen. Over het algemeen geldt dat kleinere luchtbellen sneller trillen en hogere tonen produceren, terwijl grotere luchtbellen langzamer trillen en lagere tonen produceren. De rode streepjes in de foto’s markeren de verschillende fasen van dit proces. Kun je zien hoe het tijdens de impact vrijwel stil is gebleven?
Onze emoties werken ook zo!
We leven in een wereld die gedomineerd wordt door wat als een materialistisch paradigma omschreven kan worden. De buitenwereld (materie) wordt gezien als veroorzaker van problemen, en we zoeken de oplossing daarom ook buiten onszelf. Het is begrijpelijk dat iemand zou denken dat het geluid volledig te wijten is aan de druppel, omdat dit een voor de hand liggende oorzaak-gevolgrelatie lijkt. Dit perspectief weerspiegelt hoe mensen vaak geneigd zijn om externe gebeurtenissen direct te koppelen aan hun ervaringen, zonder de tussenliggende processen in overweging te nemen.
Het idealistische paradigma stelt echter dat onze ervaringen in het leven van binnenuit komen, en niet direct uit externe omstandigheden. Dit is vergelijkbaar met het kleine bubbeltje dat onder de impactkrater wordt gevormd en de oorzaak is van het geluid dat we horen. Deze zienswijze is niet nieuw; we zien hem terug in onder andere Advaita Vedanta, het Boeddhisme en de Inside-Out-theorie van Sydney Banks. Hoewel het lijkt alsof dit iets is ‘wat we maar moeten geloven’, zijn de onderliggende processen die plaatsvinden minder zichtbaar maar essentieel voor het begrijpen van onze ervaringen.
De Impact van Gedachten
Laten we het proces van de waterdruppel eens relateren aan onze innerlijke processen
1. Impactfase: Wanneer er iets gebeurt, veroorzaakt dit een verstoring in onze gemoedstoestand, vergelijkbaar met de druppel die het wateroppervlak raakt.
2. Bubbelvorming: Net zoals de luchtbel wordt gevormd door de verstoring in het water, vormen onze gedachten een intern beeld of een verhaal in ons bewustzijn. In deze context plaatsen we onze ervaring. Daarom wordt alles door iedereen anders ervaren.
3. Trilling en geluid: De trilling van de luchtbel en het resulterende geluid kunnen worden vergeleken met de manier waarop onze gedachten resoneren en onze emoties beïnvloeden. Niet voor niets komt het woord emotie af van “emovere,” wat ‘in beweging brengen’ of ‘uitdrijven’ betekent. We hebben gevoelens met veel kracht (zoals angst, boosheid en blijdschap) en gevoelens met minder energie (zoals melancholie of tevredenheid).
Emoties gaan voorbij
Wanneer een emotionele trigger plaatsvindt, reageert het autonome zenuwstelsel onmiddellijk, wat leidt tot de afgifte van stresshormonen zoals adrenaline en cortisol. Zodra de stresshormonen zijn vrijgegeven, beginnen ze binnen korte tijd af te breken. Dit betekent dat de intense fysieke sensatie van de emotie, zoals een verhoogde hartslag, galvanische huidrespons, bloeddrukverandering of specifieke hersenactiviteit, snel kan afnemen, meestal binnen ongeveer 90 seconden. Daarom noemde Dr. Jill Bolte Taylor dit destijds de 90-secondenregel in haar boek ‘My Stroke of Insight’.
(De 90-seconden is geen ‘harde’ regel. Bij sommige mensen zal het korter en bij anderen net iets langer zijn. Uit onderzoek is gebleken dat bij hsp’ers de activitatie in het brein sterker is en de ‘golf’ kan intenser aanvoelen en daardoor langer duren, maar de fysieke impact gaat ook hier weer snel voorbij.)
Laat het ‘beweging uitdoven
Net zoals het minibubbeltje het geluid produceert na de impact van de druppel, worden onze emotionele reacties als automatische, onschuldige reflex getriggerd door externe gebeurtenissen. Dit is dus nooit persoonlijk. Daarnaast echter kunnen we zelf middels onze gedachten extra impact creëren. Gedachten als ‘waarom gebeurt mij dit’, ‘wat is er mis met mijn reactie’, ‘wat heb ik hier te leren’ of ‘waarom raakt dit me zo’ zijn als nieuwe druppels op het wateroppervlak, die opnieuw bubbels en innerlijke beroering veroorzaken. Deze extra gedachtenlagen versterken en verlengen onze emotionele reacties, waardoor we langer blijven hangen in de emotionele toestand en de oorspronkelijke reactie versterken.
Door deze dynamiek te begrijpen, kunnen we leren onze gedachten en gevoelens te observeren zonder oordeel en ons niet laten meeslepen door de extra druppels die we zelf toevoegen. Hierdoor zullen we sneller terugkeren naar een staat van innerlijke rust.