Wie is er nu? De vraag van de docent voelt als ‘voor mij’ en zonder na te denken steek ik mijn hand op. De oefening is simpel: kijk in je kamer en stel je voor dat je iets ziet waar je enorm van geniet. Dan kom je op met de intentie dit wonder met ons te delen maar overmant door emoties lukt je dit niet.
Ik voel de spanning in mijn buik toenemen wanneer ik ‘uit het scherm stap’. Dit is mijn drie seconden voorbereidingstijd. Lukt het me dadelijk ‘vol in emotie’ op te komen? Op de toppen van mijn ademhaling te zijn? Ik voel de herinnering van een eerder moment van volle verwondering door me heen glijden en stap in de lichamelijke sensatie die erbij hoort.
Ik kom op. Loop naar het scherm. Lach, kijk, ben oprecht geraakt. Deel dat met mijn klasgenoten via het zoomscherm. Ik beantwoord vragen. Blijf in de verwondering.
En dan …..
Dan merk ik dat er twee dingen tegelijkertijd in mijn lijf gebeuren; ik wil enerzijds ontspannen, zuchten, huilen om de schoonheid die ik nu in mijn fantasie ervaar. Huilen om het feit dat alles wat we zien en horen een vorm van liefde is.
En aan de andere kant hoor ik de boodschap die me was meegegeven ‘blijf hoog in je ademhaling, houdt de spanning vast’. Laat ons zien wat er gebeurd in je lichaam, houdt het kanaal open en je emoties transparant.
Het lukt me niet. het voelt als falen. Ontoereikend zijn mijn mogelijkheden mijn werkelijke emoties nu te tonen. De tranen die zo verlossend leken blijven netjes achter hun raampje. De wereld observerend. Zo ver weg en toch zo dichtbij. Was het wel ‘echt’ wat ik voelde, kwam zelfs als gedachte voorbij…
Een minuut of wat later is het over. Zit mijn acteerpoging erop. En zit ik te luisteren naar de woorden die de docent ter afsluiting tegen ons zegt. Het raakt me, zijn verhaal is zo mooi. En samen met de ontspanning die nu wel volgt vloeien de tranen al snel rijkelijk.
Het voelt bijna als een ‘hè bah, nu wel…’ maar besef me dat ik het om mag draaien. Wat ik voelde was echt. De verbinding brein- hart is er wel degelijk. Zelfs als ik gespannen ben. En ik mag mezelf permissie geven (nog meer dan ik mogelijk al deed) mijn impulsen te volgen in het moment wanneer dit me dichter naar mijn gevoel brengt. De spanning die ik hoog mocht houden was om te komen tot dit punt, niet om me daarna daar te houden. Ik had al die tijd meer vrijheid dan ik dacht…
Een kleine les. In een acteeropleiding. Maar oh zo waardevol!
