“Je moet gewoon wat meer van jezelf houden” kreeg ik vroeger vaak te horen. Het was namelijk mijn grootste angst een ander in de weg te lopen, te veel te zijn of (oh horror) of dat ik wellicht een ander een rotgevoel zou bezorgen. Ik kon niet tegen de gevoelens die dit opriep. Liep ervoor weg. Probeerde commentaar te voorkomen en beoordelingssituaties te vermijden.
Maar terwijl ik wegliep voor die specifieke emoties was ik in algehele zin juist erg gevoelig en zolang ik me kan herinneren voel ik anderen prima aan. Ik dacht dat dit normaal was. Dat iedereen zich kon verplaatsen in de ander. Ik snapte dan ook niets van het feit dat niemand mij leek te begrijpen. Dit maakte dat ik worstelde met vertrouwen en verbinding.
Het maakte dat ik graag ‘stoer en onaantastbaar wilde zijn’ of in ieder geval zo wilde overkomen. En ondertussen had ik me alle manieren om emoties maar niet te hoeven voelen meester gemaakt. Achter de schermen liep ik de benen onder mijn kont vandaan, waardoor het aan de voorkant leek alsof alles vanzelf ging en ik me maar afvragen waarom ik altijd zo snel moe was.
Terwijl ik op zoek ging naar manieren om met mijn perfectionisme om te gaan kwam ik voornamelijk stappenplannen tegen om ‘een probleem’ bij me op te lossen (yuk!), óf er werd me verteld dat als ik maar écht van mezelf zou houden, dat ik dan vast wel gelukkig zou zijn…
Het frustreerde me. Ik hou er niet van wanneer iemand mij verteld wat ik moet doen en eigenwaarde. Phoe, daarmee hád ik geen probleem voor mijn gevoel. Nu ja, eerlijk is eerlijk… ik had best wel eens moeite met het benoemen van mijn talenten maar dat kwam met name omdat ik dan angstig werd om door de mand te kunnen gaan vallen. Maar een beetje imposter syndroom is nog geen lage eigenwaarde toch? Dus wat was er aan de hand met mij?
Uiteindelijk besloot ik dan ook niet langer te zoeken naar ‘een oplossing’ maar te begrijpen waarom ik me voelde zoals ik me voelde. Zodat ik de antwoorden kon leren zoeken in mezelf.
Een lange zoektocht van vele jaren volgde. Jaren waarin ik me in therapie stortte, honderden boeken verslond, tientallen lezingen, workshops en opleidingen volgde, en vele schrijvers, coaches en trainers persoonlijk heb ontmoet en van heb mogen leren. Sommige dingen werkten, het meeste bracht me verder van huis want met elke oplossing die niet leek te werken werd steeds duidelijker dat er toch wel echt iets mis was met mij.
Totdat iemand mij de vraag stelde: “Xandra, jij bent hoogsensitief, toch? Kun je mij vertellen wat daar voor jou de voordelen van zijn?” Mijn mond viel open. Mijn hoofd werd stil. Keek de ander aan met tranen in mijn ogen. De tijd vertraagde. Bloed trok uit mijn gezicht weg en de druk op mijn borst werd steeds wat sterker bij elke teug adem die ik probeerde te nemen.
Langzaam schudde ik mijn hoofd… dat kon ik niet. Ik kon niets benoemen. Geen enkel voordeel kwam in me op. Mijn geest was geheel blanco. De vraag leek zo absurd dat het niet eens in me was opgekomen hem ooit eerder in mijn leven te beantwoorden. Voor mij was hoogsensitiviteit iets waar ik last van had. Niet iets om blij van te worden. Dat was het moment dat het kwartje viel….
Meer van mezelf houden. Dat ging dus over de dingen die ik áfkeurde in mezelf? Het feit dat ik gevoelig ben voor mijn omgeving, dat kritiek me sterk raakt, mijn sterke inlevingsvermogen, mijn diepere doordenken over wat hetgeen ik zag/hoor/voel en wat dat allemaal betekent. Of wat het impliceert voor een ander. De kwaliteiten van mijn als hoogsensitieve mens dus…
Dát. Exact mijn allergrootste talent! Dat stukje van mij dat er altijd was. Dáár had ik moeite mee. Ik was bang om ‘te’ te zijn. Om als te gevoelig, te intens, te lastig, te vervelend gezien te worden.
Alles mocht er zijn. Behalve mijn allerdiepste kern. Ik had nooit mezelf volledig geaccepteerd. Altijd geprobeerd de ander mij te laten accepteren. Oké bevonden te worden. Niet raar te zijn. Als ik daaraan denk voel ik nog altijd de tranen opwellen. Dit weten heeft mijn wereld verandert en destijds mijn missie gevormd waarbij het minder ging over het geven van oplossingen voor je sensitieve / emotionele aard als wel het verminderen van de afwijzingsgevoeligheid ervan.
