Mijn dochtertje staat peinzend voor me. Hoofd een beetje naar voren gekanteld alsof ze boos is. Of verdrietig. Verslagen wellicht. Ik kon haar gezichtje nog niet goed zien maar wist aan haar houding dat ik aandacht mocht hebben voor wat ze me wilde gaan vertellen.
Ik draaide op mijn stoel een kwartslag naar haar toe en knikte als teken dat ik er voor haar was. Ze haalde adem en begon te vertellen. ‘Mama vandaag keken we op school naar het jeugdjournaal. Daar zag ik een programma waarin gezegd werd dat ouders meer naar hun kinderen moesten luisteren. Maar daar ben ik het niet mee eens. Als ouders alleen maar naar hun kinderen luisteren dan worden die kinderen de nieuwe ouders. En dat is niet wat ze moeten zijn. Ze mogen kind zijn en hun ouders moeten ouders zijn. Ik denk dat ze gewoon allebei naar elkaar moeten luisteren….”.
Ik was geraakt door haar wijsheid. Ik knikte en liet mijn waardering blijken in een glimlach. ‘Heb je het iemand verteld op school dat je er zo over dacht?’ vroeg ik haar. ‘Nee’, was het schoorvoetende antwoord dat ze me teruggaf. ‘Ik denk niet dat de andere kinderen het begrijpen. Ze waren zo enthousiast door het gevoel dat eindelijk eens iemand naar hun zou luisteren’.
Ik gaf haar terug dat ze dat misschien wel prima ingeschat had. En beloofde haar opmerking op Facebook te plaatsen om te ontdekken wat mijn vrienden en kennissen ervan vonden. Wellicht was daar iemand die haar begreep?
Ze vond het een prima plan en keek mee terwijl ik de woorden typte. Binnen een uur kwamen er verschillende reacties. Volwassenen die haar vertelden dat ze zo wijs was. Mensen die schreven dat zij heel goed begreep hoe het zat. En dat ze altijd in zichzelf moest blijven geloven, ook al zou niemand haar begrijpen. Daarom liet ik haar dit ook allemaal lezen. Voelen dat, ondanks dat wellicht niemand in haar klas haar zou begrijpen, ze vanaf een podium of groter platform heel veel wijsheid kan bieden.
En toen kwam er een reactie binnen van een moeder die beschreef dat haar kind met eenzelfde opmerking was gekomen! Ook gezien op ‘t Jeugdjournaal. ‘Als ouders ook naar kinderen moeten luisteren, moeten kinderen dat ook naar hun ouders. Dat is eerlijk’ stond erbij geschreven. Met een dikke duim naar mijn dochter, zo van ‘wij begrijpen je. Goed bezig’.
Ik las hem mijn dochter voor. Ze keek nadenkend en nam even de tijd voordat ze antwoordde. ‘Dat is niet hetzelfde’ zei ze zacht. ‘Wat ik zeg gaat niet om eerlijkheid, maar dat het anders niet goed is voor kinderen…..’ Ze haalde adem en keek me recht in mijn ogen aan. Tsjonge, dacht ik. Zo jong en zo een sterke mening. Van wie zou ze dat nou toch hebben? Maar ik hield mijn mond. Ik voelde dat er meer was wat ze me wilde delen.
Het duurde even voordat ze haar antwoord had geformuleerd. ‘Mama’, zei ze, ‘ik denk dat ik daarom niks heb gezegd in de klas. Ik zei wel dat het was omdat ze me niet zouden begrijpen. Maar eerlijk gezegd denk ik dat ik bang was dat er iemand zou zijn die dacht dat ie me wel zou begrijpen. Want hoe moeilijk het ook is om te voelen dat jij iets begrijpt over de wereld dat anderen niet begrijpen… Het is nog pijnlijker als iemand denkt dat ie hetzelfde als jij denkt maar jij weet dat het niet zo is. Dan voelt het pas echt alleen.’
Ik keek haar aan. Voelde de pijn achter haar woorden. En toen, uit het niets, zei ze ‘ik denk dat ik maar weer kind ga zijn’. Want ik weet wat ik bedoel. En dat is het belangrijkste.’
Terwijl zij weg huppelde en ik haar haren de hoek van de keuken om zag dansen liet ze mij in stilte achter op mijn keukenstoel. Wijsheid heeft geen leeftijd, dit bewijst het maar weer.
