Ik ben één keer in mijn leven naar Jomanda geweest. Ik was ongeveer twintig en erg ziek. In het ziekenhuis begrepen ze niet precies hoe ik eraan was gekomen maar de meeste patienten hadden nog maar 0,5 tot 2 jaar te leven. Of dit bij mij ook zo was wisten ze niet. Ik zat in mijn derde jaar en wilde in het buitenland stage lopen. Ik lag echter 23 uur per dag plat op bed.
De moeder van mijn toenmalige vriend nam me mee naar Jomanda. Wellicht dat zij mij kon genezen. Ik weet nog dat ik daar zat. Koud. Dik ingepakt terwijl het toch echt warm buiten was. Jomanda had haar inleiding uitgesproken en liep naar achter in de zaal om bij de eerste mensen de hand op te leggen.
Eenmaal achterin draaide ze zich om en zei ‘ik kan haar niet zien vanaf hier, maar ze weet wie ik bedoel. Er is niks mis met je kind. Je zult reizen als je dat wilt. De wereld ligt voor je open’. Ik huilde want ik wist dat ze mij bedoelde dat moment.
Wat ik niet begreep was dat er niets mis met me was. Ik voelde me toch echt niet lekker? De week erna kocht ik het eerste boek van Elaine Aron en lezende over hoogsensitiviteit begreep ik dat ik het leven meer naar mijn eigen stijl in mocht gaan richten. Er wás inderdaad nooit iets mis met me. Ik mocht alleen mijn eigenheid leren zien en luisteren naar mijn innerlijke wijsheid in plaats van doen wat anderen in vergelijkbare situaties doen.
Vijf jaar later ben ik gestart met coachopleidingen. Ik wilde ook anderen dit gevoel meegeven. Laten voelen dat ze altijd al oké waren. Ook al dachten ze wellicht van niet. Ik kwam mezelf echter sterk tegen. Want ook al zéggen ze bij de meeste coachopleidingen dat ieder mens oke is, dat vinden ze helemaal niet. Er mogen overlevingspatronen achtergelaten worden. Negatieve overtuigingen doorgeprikt. Muren dienen te worden neergehaald. En weet ik wat al niet meer.
Voor mij voelde dat nooit goed. Ik ben er oprecht van overtuigd dat wij mensen oké zijn als we vechten, vluchten of bevriezen. Dat het een logisch alledaags menselijk trekje is. Wellicht kun je er zelfs om lachen als je het jezelf dan weer eens ziet doen.Er is niets mis met je als de menselijke neiging om willekeurige gedachten te hebben even je geloof in eigen kunnen vertroebelt. Het is wel handig om simpelweg te zien dat het gebeurd zodat je niet alles hoeft te geloven.
Door niet alles op te hoeven lossen of weg te willen hebben blijft er voor mij meer ruimte over om mezelf te waarderen. Om op te merken wanneer mijn lijf fijne ervaringen genereert. En heb ik de keuze om daar meer mee te doen in mijn dagelijkse leven. En dát maakt een wereld van verschil!
