Ik kies de moeilijkste, besluit ik na een kort intern beraad. Anders ga ik mijn best doen om als eerste klaar te zijn. Wil ik het “het beste” doen. Niet omdat ik zo nodig wil winnen, al is dat dopamineshotje erg lekker, maar omdat ik vooral niet als dom of onkundig gezien wil worden. Omdat ik het verhaal dat ik mezelf daarover vertel, liever niet hoor. Ik de gevoelens die dat bij me oproept liever niet voel.
Dus ik kies de moeilijkste sudoku. Die los ik vast niet als eerste op. En daardoor gun ik mezelf de ruimte om op te merken van er van binnen gebeurt. Want dat is wat ik vandaag wil ervaren. Tijdens de 2e dag van de train-de-trainer-opleiding Moed om te Falen. We onderzoeken onbevangenheid.
Wanneer voel ik me enthousiast en gedreven? Hoe lang pak ik door? Durf ik om me heen te kijken? Achter over te leunen? Om hulp te vragen? Een andere strategie te proberen? Wanneer haak ik af? Welke gedachten spelen er dan door mijn hoofd? Normaal vraag ik niet snel om hulp. Ja, ik ga hardop zitten klagen in de hoop dat iemand z’n hulp aanbiedt. Maar vandaag daag ik mezelf uit om het tegenovergestelde te doen. Hanneke heeft ook de moeilijkste puzzel gekozen. Ik zoek haar op.
Ze heeft waardevolle tips voor me. “Hey, dit is fijn.” denk ik nog. “Dat zou ik vaker moeten doen.” En dan hoor ik mezelf haar een vraag stellen… “Jij hebt mij goed geholpen. Wat kan ik voor jou doen?” Ze reageert opgetogen, vindt het tof dat ik dat vraag. Even voel ik me de grootste “Kijk mij dat eens goed doen.” Maar ik weet ook meteen dat er iets niet klopt. Ik kan er mijn vinger nog niet op leggen.
Terug aan mijn tafel, verder stoeiend met die puzzel die ik never de nooit niet op ga lossen, dat is me al wel duidelijk, valt het kwartje. Ik wilde haar helemaal niet helpen. Mijn vraag was bedoeld voor mij. Zodat ik me minder bezwaard zou voelen. Ik wilde van mijn schuldgevoel af. Omdat ik haar tijd in beslag had genomen met mijn vragen. Omdat ze door mij niet door kon werken. Want wie ben ik nou om tijd, ruimte of wat dan ook in te nemen van een ander?
Die kwam binnen. Want hoe vaak voelde ik me teveel? Was ik overdreven dankbaar voor hulp. Of zegde ik die af als ik best ondersteuning kon gebruiken? Niet teveel willen zijn. Niet lastig willen zijn. Niet te moeilijk willen doen. Niet diegene waar anderen op moeten wachten.
Ik ben al lang niet meer diegene die dit blijkbaar geleerd heeft. Ik heb nota bene een theatervoorstelling gemaakt over hoogsensitiviteit, dat is toch behoorlijk onbevangen. En toch is dit een ding voor veel mensen. Vermijden van die kleine venijnige steekjes die je liever niet voelt. Waardoor jij je kleiner houdt. Je aanpast. Jouw kleuren niet laat zien.
En daarom is het zo belangrijk om met kleine stapjes te oefenen, te proberen. Bijvoorbeeld door jezelf een ander doel te stellen. Je te focussen op het proces in plaats van op de uitkomst. Nieuwsgierig te zijn naar wat er van binnen gebeurt. Ik heb de puzzel trouwens nog niet opgelost. Nog niet eens 1 cijfer in kunnen vullen. Maar voel me dankbaar voor deze les, deze herkenning. Want ik weet dat die mij veel verder brengt dan wanneer ik enkel voor de winst was gegaan.
Deze blog is geschreven door Marielle van Duijnhoven tijdens de opleiding Moed om te Falen
