Boos wordt ik een beetje als ik op social media zo’n zin lees: “Als je in fight, flight of freeze schiet, komt dat door een oud trauma.”
Ja hoor. Want natuurlijk is het nooit gewoon het moment zelf. Natuurlijk is het altijd iets van vroeger. Natuurlijk ben je niet gewoon een levend wezen met een zenuwstelsel.
Nee, je bent een wandelende verzameling onverwerkte patronen die elk gevoel moet terugleiden naar een of andere oude wond. Hou toch op.
Kijk. Jij, ik, wij allemaal ervaren fight, flight of freeze. Niet als een trauma-respons, maar gewoon als een mens-respons. Het is hoe we functioneren. Het is hoe ons lichaam in interactie is met de wereld. Niet als een vaststaand reactiemechanisme uit het verleden, maar als iets wat steeds opnieuw ontstaat in het moment.
Want dat is precies het probleem met al die trauma-theorieën: ze doen alsof het zenuwstelsel een tijdmachine is. Alsof je lijf teruggaat naar vroeger, alsof het moment van nu niet echt telt, alsof je gewoon even een oude film opnieuw afspeelt. Maar dat is niet hoe het werkt.
Er is geen ‘terug’. Er is alleen nu.
Als je schrikt, als je hart sneller gaat, als je lichaam aanspant, dan is dat niet per se omdat je getriggerd wordt door iets van vroeger. Het is omdat je lichaam reageert op dit moment. Op hoe het zich verhoudt tot wat er gebeurt. Het zenuwstelsel is geen archiefkast vol oude angsten die bij elk signaal opengaat. Het is een dynamisch proces dat in real-time vorm krijgt.
En soms is dat gewoon fight, flight of freeze. Omdat dat is wat het lichaam doet. Niet omdat er iets mis is. Niet omdat je ‘vastzit in een oud patroon’. Maar omdat je leeft. Dit zijn oa de dingen die ik je graag laat ervaren in improvisatie.
En weet je wat het grappige is? Zodra je stopt met die hele analyse van waar komt dit vandaan, en gewoon voelt wat er is… dan gebeurt er iets geks. Dan beweegt het vanzelf.
Dus misschien is de vraag niet: Wat uit mijn verleden heeft dit veroorzaakt? Maar: Wat als dit is gewoon leven is?
Vandaag voelde ik bijvoorbeeld stress. Mijn adem stokte even. Mijn lijf spande zich aan. En toen gebeurde er…. niks. Geen herbeleving. Geen analyse. Geen diepe, ingewikkelde therapie-sessie. Gewoon een lichaam dat een lichaam was. En dat was genoeg.
