Wij mensen zijn emotionele wezen, geboren om alles wat we voelen en ervaren vrijelijk en open te uiten. Zoals jonge kinderen nog hartstochtelijk verdrietig en intens opgetogen kunnen zijn. Maar ergens onderweg hebben velen van ons geleerd om zichzelf te onderdrukken, vooral wanneer ze als ‘te’ ervaren werden door anderen om ons heen.
We hoorden dat we minder luid moesten doen (vooral niet zo hard schreeuwen en wat stiller zijn), we hoorden dat we ons minder langdurig moesten uiten (nu is het wel genoeg!), we hoorden dat we minder kinderachtig moesten doen (doe even normaal, zo erg is het niet), we hoorden dat we minder overdadig moesten zijn (nu is het wel genoeg) of we kregen te horen dat onze emoties niet kloppend waren (hier hoef je helemaal niet verdrietig om te zijn).
Wanneer we een ander irriteerden of hen wellicht opzadelden met een negatief gevoel mocht onze expressie er niet meer zijn. En dus pastten we ons aan. Werden stil. Verloren onze echte stem. We ‘hoorden’ in al die boodschappen dat wij er niet mochten zijn. Niet de versie die we van nature waren in ieder geval. Wellicht enkel de maatschappelijke versie ervan. Dus leerden we onze emoties diep te begraven. We maakten ons onzichtbaar in de hoop minder afkeuring te krijgen.
Je begrijpt dat wie zichzelf verloochend nooit helemaal zichzelf zal zijn. Erbij horen is echter iets anders dan geaccepteerd worden, dat begrijpen we allemaal. Toch deden onze ouders, docenten en verzorgers dit niet bewust. Hen treft geen blaam. Ze wisten zelf gewoon niet hoe ze met emoties om moesten gaan. Ze beantwoorden woede met boosheid, angst werd niet erkend. En in plaats dat verdriet er mocht zijn en een warme omhelzing trof zodat we ermee om konden leren gaan werd het bij ons weggehouden en zo snel mogelijk ‘goed gemaakt’. Onze weerbaarheid werd op deze wijze niet goed opgebouwd.
Dat zien we terug in onze volwassen levens. We keuren bepaald gedrag nog altijd af omdat het niet ‘professioneel’ zou zijn. We prijzen succes meer dan ontdekkingen in het persoonlijke proces. En we voelen ons overweldigd omdat we net zolang de emotionele stroom blokkeren totdat de dam doorbreekt. We voelen ons beschaamd en ‘niet goed genoeg’ maar eigenlijk hebben we behoefte aan mensen waarbij we helemaal onszelf mogen zijn. Die ons omarmen met onze tranen. Die lachen als we onszelf helemaal laten gaan. Waar we weer leren mens te zijn in onze ervaringen. We niet langer onzichtbaar hoeven te zijn.
In zo’n omgeving kun je muren laten afbrokkelen, hoeven maskers minder vaak op. Doe je wat minder hard je best en kun je dus beter voelen wat er te leren of ervaren valt. In zo’n omgeving hoef je je niet meer te verbergen, niet meer te doen alsof. Hoef je ongemakkelijke emoties niet meer te vermijden of te ontkennen. Zijn verdedigingsmechanismen wat verder weg. Dat is niet alleen goed voor onze psychische gezondheid, ook onze fysieke lichaam vaart daar wel bij. En het is precies deze intentie die mijn missie drijft. Meer lezen? KLIK HIER.
