8.25 uur:
Leerling: ‘ Jufffff….. Ik kan vandaag echt niet sporten hoor, ik heb gister mijn enkel verzwikt en kan echt niet lopen…’
Mijn antwoord: ‘goh, wat vervelend voor je. Als je vanmiddag niet mee kan sporten dan vraag je even aan de groepsleiding of ze een briefje schrijven voor je.’
10.05 uur:
Leerling: ‘Maar juf, ik denk niet dat mijn groepsleiding dat wil doen, en ik kan toch écht niet mee sporten…’
Ik: ‘ dan vraag je of ze even stoppen op weg naar school om de boodschap aan de gymleraar door te geven..”
13.00 uur:
Leerling ‘juf, ze wilden geen briefje voor me schrijven en OOK al niet met de docent gaan praten..’
Mijn reactie: ’tsja, dan zul je toch voorzichtig moeten proberen om mee te doen…’
14.15 uur:
Leerling aan gymdoccent: ‘wat gaan we vandaag doen met gym?
Docent: ‘we gaan badmintonnen’
Leerling: ‘oooooh…. maar dat kan ik wel…!!!’
En ik zie nog net een bos lange blonde haren om de hoek verdwijnen als ze huppelend richting kleedkamer verdwijnt….
– – – – – – – – – – – – –
Nabespreking: Dit verhaal lijkt misschien een alledaagse leservaring, maar het raakt aan iets diepers. Niet aan ‘motiveren’, niet aan ‘grenzen stellen’, maar aan hoe we ons verhouden tot wat zich aandient. De leerling beweegt in de situatie, ik beweeg mee. Geen strijd, geen forceren, geen bewijzen. Alleen een spel van verschijnen en verdwijnen, waarin de realiteit zichzelf toont. Dit is geen pedagogisch trucje, geen methode om gedrag te sturen. Het is intra-actie in zijn puurste vorm. De leerling ontdekt wat mogelijk is, niet omdat ik dat opleg, maar omdat de situatie het uitnodigt. Ik hoef niets te corrigeren, niets ‘mee te geven’, de ervaring zelf doet het werk. Onderwijs hoeft niet te duwen of te trekken. Het hoeft alleen helder te zien. Dat is wat ik doe: niet kneden, niet aanpassen, maar aanwezig zijn bij hoe iemand zich ontvouwt. Daarin ligt de vrijheid.
