Ik stond laatst in de supermarkt te kijken naar een appel en een peer. Ze lagen in het schap naast elkaar, alsof ze wilden showen hoe verschillend ze waren.
En toen dacht ik iets interessants. Want ik ken ook nog een andere vorm van verschil. Denk aan een kind dat een aantal dagen achter elkaar speelt met een grote doos. Die doos kan hetzelfde zijn, maar de ene keer wordt het een fort, dan weer een vliegtuig en de derde keer wordt het een poppentheater. Het is nooit hetzelfde.
En ik dacht aan mezelf. Aan hoe vaak ik voorheen probeerde consequent te zijn en over dezelfde dingen poog te schrijven. Herkenbaar zeggen mensen dan. Fijn ook voor de lezers. Zo weten mensen ‘waar ik van ben’.
Maar ik voel vaak al bij de eerste regels die ik ga schrjjven: ik ben allang weer ergens anders mee bezig. Niet omdat ik verander. Maar omdat ik voel dat ik besta als ik beweeg. Als ik verschil.
Misschien is dat wat leven is. Jezelf telkens net-niet hetzelfde herhalen. En ontdekken op hoeveel verschillende manieren dat kan. Als dat zo is dan ben ik super authentiek mezelf én nog lang niet uitgeleerd!
Levend verschil
