KLAP – BENEN – KIES – KLAP – BENEN – KIES… Met uiterste concentratie, ogen op één punt gericht om me niet te laten afleiden, stond ik afgelopen augustus tijdens de Proeverij mijn uiterste best te doen om de opdracht zo goed mogelijk uit te voeren. Een (niet eenvoudig) handjeklap-spelletje waarbij we in een kring een ritme probeerde te klappen. De één na de ander ging de fout in, wat zorgde voor zo’n heerlijke collectieve slappe lag. Bij iedereen, behalve bij mij. Ik stond namelijk nog steeds mijn uiterste best te doen om geen fouten te maken. Hoe langer ik het foutloos volhield, hoe trotser ik werd. En.. het was me gelukt! Geen één keer de fout ingegaan…
Een situatie die zo tekenend is voor mijn leven. Ik wil het zo goed mogelijk doen, wat het dan ook is, bevestiging vinden door geen fouten te maken. En dat terwijl ik eigenlijk zo’n verlangen heb naar speelsheid, me laten gaan, ad rem reageren in plaats van mijn opmerkingen inslikken, dansen zodra de muziek start.. Maar goed, dat soort dingen doe ik dus praktisch nooit.
En wat laat zo’n simpel spelletje me dan zo mooi zien hoe ik er bijsta. Dat er een stuk is waar mijn gevoelens van angst en schaamte zitten waar ik maar moeilijk bij kom. Angst om niet goed genoeg te zijn en om teveel ruimte in te nemen. En dat is een stuk waar ik maar heel moeilijk bij kom. Ik moet nog vaak aan het handjeklap-spel denken. Dan komt er eerst oordeel op. Een soort schaamte voor mijn prestatiedrang en perfectionisme en spijt voor het feit dat ik niet heb mogen genieten van het ontspannen lekker de fout in mogen klappen van mezelf.
Maar anderzijds voel ik ook hoe mooi het is dat ik nu mag ontdekken hoe het is, waar ik sta. Zo kwetsbaar durf ik dus (niet) te zijn. Het dient zich steeds vaker aan, en hoe bewuster ik ervan wordt des te meer ik me realiseer wat ik er aan kan doen. Ik mag er mee gaan oefenen! Door te spelen, te proberen, opmerkingen niet in te slikken maar ze gewoon uit mijn mond te laten rollen, mijn lichaam te volgen, grenzen aan te geven. Oefenen in het klein om gewoon maar eens te kijken wat er dan gebeurt. Spelletjes, om mijn durf-spieren te trainen, om deze uiteindelijk ook in het speelveld van het leven te kunnen gebruiken.
Dat is best spannend. Maar weetje? Het maakt ook dat ik me er meer en meer bewust van wordt, dat ik er om kan lachen, en dat ik me geïnspireerd voel om er mee aan de slag te gaan!
Wil jij ook ontdekken wat de impact van een spelletje kan zijn? Kom naar de workshop ‘Kunst van het Spelen‘. Dit is de introductieworkshop voor de opleiding Vakspecialist Playfulness waarin je kunt leren hoe je anderen (kinderen en volwassenen) in een veilige omgeving kunt coachen en begeleiden naar authenticiteit en veerkracht.
Deze gastblog is geschreven door Charlotte Sederel
