Je hebt een plan!
Een idee…. Een briljante ingeving. En daar wil je iets mee gaan doen.
Jouw kennis, kunde en meesterschap mogen de wereld in. En dus zit je avond na avond achter je laptop te werken om structuur aan te brengen. Je idee te verbeteren, te verdiepen. Je staat te trappelen om te beginnen. Maar hoe langer je bezig bent des te meer merk je dat je energie weglekt.
Moe kruip je achter je werkplek vandaan om nog maar eens wat te drinken in te schenken.
Waarom blijf je continue terugkomen op de eerste stappen? Twijfel je aan je aanpak? Met verwondering en enige jaloezie kijk je naar collega’s die wel knopen hebben durven doorhakken en prachtige programma’s neerzetten. Dit wil jij ook!
Maar ja, je weet ook dat je al vaak teleurgesteld raakte bij anderen… Hoe mooi het ook leek, er mistte altijd wel iets. Diepgang. Verfijning. Menselijk contact. Iedere keer iets anders eigenlijk. En dat wil jij anders doen. Jij wilt het perfecte product in de wereld zetten, zodat jouw klanten wel tevreden zijn.
Leren. Stappen zetten.
Dat gun je hen. En jezelf. Dus ploeter je verder. Maar hoe meer je ploetert des te meer alles op dikke stroop begint te lijken. Vernuftig drijfzand waar je in moet blijven bewegen omdat je anders neergetrokken wordt. Je vermoeidheid maakt je positie onhoudbaar, en dus stop je. Met die droom nog altijd in je achterhoofd….
Precies dit overkwam mij in 2002
Ik kon niet meer verder en besloot mijn bedrijf te stoppen. Ik wist dat als ik ooit opnieuw zou gaan ondernemen, ik het anders zou aanpakken. Dus ging ik leren over ondernemen. Over moed. Over lef. Mindset. Over ‘start before you’re ready’. Over ondernemen op mijn eigen manier.
En zo besloot ik het in 2015 heel anders te gaan doen.
Met wijze lessen van ondernemerscoaches in mijn achterhoofd ben ik mijn diensten te gaan verkopen voordat ik het gemaakt of ontwikkeld had. Zo moest ik wel keuzes maken op weg naar de deadline. Met de wijsheid van het Pareto-principe wist ik dat ik in 20% van de tijd 80% van het resultaat kon bereiken. Slechts een beetje extra tijd inplannen en ik zou goed zitten!
Ik ontwierp een enquête, paste mijn aanbod aan de wens van mogelijk deelnemers aan, maakte een verkooppagina, zette mijn eerste product online, blogde me suf om producten te verkopen en was trots op alle stappen die ik zette. Een paar dagen later kwam de eerste inschrijving. Heel fijn zou je denken?
Niets van dat. Per direct zakte de moed me in de schoenen…
De gedachte ‘Oh damn, nu moet ik het nog echt gaan doen ook!’ flitste door mijn hoofd.
Voor één iemand een volledig product maken waar ik al weken, zo niet maanden, mee bezig was? Dat was financieel helemaal niet haalbaar. En ook nog eens vrij onmogelijk ook om het dan ‘leuk’ te maken. Maar goed, ik hield mijn mond. Vertelde het tegen niemand. Om mezelf moed in te praten had ik namelijk tegen iedereen geroepen dat ik het door zou zetten, zélfs voor één persoon. Maar nu wilde ik eigenlijk niet meer. Durfde ik niet. Wie was ik nu om…? En met al die twijfels en gedachten in mijn hoofd besloot ik simpelweg even af te wachten en niets te doen.
Bruikbare tijd ging verloren totdat deelnemer twee zich inschreef.
Toen besefte ik dat ik niet meer terug kon. Het zou gaan gebeuren. Een nieuwe sprank hoop kwam terug. Een vonkje van het enthousiasme dat er ooit was bracht me weer in beweging. En voordat ik het wist ontstond er een heel mooi uitgewerkt plan. Maar daarmee ook de eerste uitdagingen; ik had veel te veel moois bedacht.
Te veel werk. Te weinig tijd. Veel te weinig professionele middelen.
Maar beloofd is beloofd. Dus ging ik aan de slag. Op hoop van zegen. Vanaf mijn bank en de zolderkamer ontstond een product dat inhoudelijk sterk was, maar uiterlijk gezien van amateurisme aan elkaar hing. Met inmiddels meerdere inschrijvers kon ik niet terug. Ik ging dit aan hen bieden. Het wás immers ook echt goed. Maar toch die twijfels. Mijn eigen perfectionisme zat me opnieuw dwars. Ik wilde de shiny, flitsende magazinecover uitstraling en de foto- en studiemogelijkheden van grote bedrijven. En het liefst ook een secretaresse, een multimedia artiest, een illustrator, een…
En daar zat ik. Imperfect. Struggelend.
Dapper stappen zettend maar balend van onvermogen.
Mijn blij berichten online hielden op. Ik stopte er simpelweg mee omdat ik niet meer durfde. Ondernemen is dus voor helden, nou nu wist ik hoe dat voelde. Ik worstelde met tijdgebrek, oneindige twijfels en heel veel vragen. Vragen of mijn programma wel geschikt was voor iemand. Of het geaccrediteerd was. Waarom het zo duur moest zijn…
Ik geloof niet dat ik ooit eerder zo geworsteld had met mezelf…
Toch heb ik doorgezet. En ik leerde. Over fouten durven toegeven, over onderweg dingen verbeteren, over in gesprek gaan waar ik het liefst hard weg wilde lopen. Over vertrouwen in het feit dat wat er ook gebeurt, ik in staat ben eruit te komen. Ik leerde geloven dat we in onze schaamte compassie kunnen vinden, door onze teleurstellingen te vieren en door in frequent falen moed aan te leren. Want echte moed, de moed om te durven zijn wie je bent komt niet uit het denken voort. Die ontstaat in het contact met de ander en in je hart.
Ik heb nog altijd te weinig tijd. Maak fouten. Doe niet alles perfect.
Heb nog altijd geen perfect foto- en videoapparatuur. Voel me vaak eerder een onhandige kluns dan een glamoureuze professional en ik krijg nog regelmatig vragen over accreditaties. Ook vinden mensen het te duur, te goedkoop, te veel, te weinig, te abstract, te theoretisch, te actief, te zweverig……
Maar dit krijg ik ook terug: dat dit het beste is wat iemand is overkomen, dat ze hier nog heel lang op kunnen teren, dat het precies is wat nergens anders gevonden werd, dat het levens heeft veranderd. Ik ontvang knuffels, dierbare brieven en lange e-mails. Tranen en dankbaarheid. En al die gevoelens… die raken de kern aan van wat ik ooit droomde te gaan doen. Mijn eigen tranen die over mijn wangen bungelen wanneer ik me dit besef. Het is al deze gevoelens voor me waard…
Moedig zijn betekent dat je je persoonlijke belang aan de kant durft te zetten. Dat je voorbij je eigen grenzen van perfectionisme durft te kijken.
Dat fouten maken onderdeel wordt van het proces, en dus volledig geaccepteerd wordt. Dat je er alles voor over hebt om aan de eindstreep datgene te doen wat je in de wereld wil brengen. Met jouw belangrijkste waarden voor ogen. Jouw idee. Jouw briljante ingeving.
Je weet dat je kennis, kunde en meesterschap de wereld in mogen!
En dus zit je niet avond na avond achter je laptop te werken maar zoek je omgevingen waar mensen zijn die je inspireren. Mensen die vanuit hun schuur, zolder of keuken dapper genoeg zijn geweest om zichzelf aan de wereld te gaan tonen. Je neemt een voorbeeld aan hen die het al doen waardoor je in beweging kunt komen.
Dus als je de volgende keer kiest voor een programma bij een eenpitter die je bewondert… kijk eens wat je nog meer van hen kunt leren dan enkel de inhoud van het programma waar je voor koos. Je toekomstige zelf zal je dankbaar zijn :).
