Ik parkeer de auto, stap uit en zie naast mij ook twee vrouwen uitstappen en een beetje zoekend rond kijken. Mijn eerste hindernis heb ik al overwonnen; het blijft spannend voor mij om ergens heen te rijden waar ik nog nooit geweest ben. Zou ik het wel kunnen vinden, kom ik wel op tijd, is er wel voldoende parkeerplek? Zijn vragen die constant door mijn hoofd spoken en waardoor ik vaak gestrest ergens aan kom.

Voorzichtig glimlach ik naar de twee vrouwen en bedenk me gelijk dat zij dus al met z’n tweeën zijn, dat het voor hun dan al minder eng zal zijn, dat er straks alleen maar mensen zijn die elkaar al kennen en dat ik daar dan zit, zielig in m’n eentje…

“Kom je ook voor Gave Mensen?” vraagt één van de vrouwen. Ik beaam dit, stel me voor en loop dan met ze mee op zoek naar de ingang. Die vinden we gelukkig en even schiet een gesprek met mijn man door mijn hoofd;

“Zijn dat allemaal mensen zoals jij?” vroeg hij me een dag ervoor. 

“Gaan jullie dan met z’n allen voor de deur staan wachten, omdat er niemand als eerste naar binnen durft?”

En even is er inderdaad de aarzeling bij ons alle drie, maar gelukkig neemt er één al snel het voortouw en stapt kordaat naar binnen. Dankbaar loop ik achter ze aan, ik hoef in ieder geval niet alleen naar binnen, ook al ken ik de andere twee nog niet.

Dan zitten we aan tafel, een groep van dertien vrouwen en daar komt het onvermijdelijke voorstel rondje: wie ben je en waarom ben je hier…  

Slik.. Wat heb ik hier een hekel aan. Dit keer gaat het niet op volgorde en kan ik dus niet incalculeren wanneer ik aan de beurt ben. Ik voel mijn hartslag versnellen, het zweet breekt me uit, het bloed gonst in mijn oren en voordat ik kan verzinnen wat ik in godsnaam wil gaan vertellen ben ik al aan de beurt en stamel ik een paar zinnen die ik niet eens meer weet na te vertellen.

Wanneer mijn hart weer ik een normaal ritme klopt, luister ik naar de verhalen van anderen en voelt het dan al alsof ik heb gefaald; alle anderen weten zo mooi te vertellen welke zoektocht ze hier heeft gebracht, zij komen uit hun woorden en zijn minuten lang aan het woord. 

En ik baal van mezelf dat dit me al niet lukt, dat ik niet onder woorden heb kunnen brengen van waar ik ben gekomen en waar ik graag naartoe wil. Ik heb de woorden, zinnen, verhalen in mij, maar ik krijg ze er niet uit…

Ben ik dan weer de vreemde eend in de bijt, degene die ogenschijnlijk niet veel heeft bij te dragen, degene die dan maar moet laten zien in daden dat ze het allemaal wel weet en kan, maar die zich hierdoor vaak niet prettig voelt?

Voel ik me ook bij deze opleiding weer anders dan de anderen…?

Niks is minder waar gelukkig! Wat een herkenning in de weken erna. En wat een ruimte om te ontdekken, te voelen en te ervaren… En die ruimte, die had ik zo nodig… Ik mag, ik moet niks… Wat een groep geweldige mensen, allemaal totaal verschillend, maar allemaal ook zo hetzelfde…

Ik leer over mijn 4 en dat ik hier heel mijn leven knalhard voorbij heb gerend, dwars door de 10 heen, zelfs van het papiertje af. Ik leer over de berg en het eraf vallen en dat ik lief mag zijn voor mezelf. Ik leer ook dat ik daarna de berg weer op mag, wat meer van het uitzicht mag genieten en ja, dat ik er waarschijnlijk nog veel vaker af ga vallen…

Ik ga nu pas echt voelen wat het doet in mijn lijf als iets niet lukt, en wat ik al die tijd heb gedaan om dit niet te hoeven voelen en wat ik hierdoor gemist heb…

In de weken, maanden erna blijven er kwartjes vallen en stapelen de ervaringen zich op; ik mag fouten maken, ik mag dit voelen in heel mijn zijn. Ik mag balen van een niet perfecte les, ik mag me rot voelen over een niet vloeiend verlopen gesprek, om het daarna niet wekenlang met me mee te hoeven zeulen…

Ik start een online training, eveneens bij GaveMensen en ook hier sijpelt weer door wat ik doorleefd heb tijdens de moed om te falen. Daar waar ik vroeger mezelf terug trok en het zelf probeerde op te lossen of te zoeken, daar durf ik nu mijn vragen te stellen, mijn opdrachten te laten zien, zelfs mét de gedachte dat anderen me misschien dom vinden. Want deze gedachten zijn er nog steeds, die worden niet minder, maar ze mogen er zijn. En ondanks deze gedachtes durf ik toch te vragen wat ik niet weet. Durf ik toch te laten zien hoe ik het zie en durf ik kritisch te kijken naar feedback en het gevoel me hierdoor minder als mens te voelen, naast me neer te leggen…

Dan de masterclass die volgt op de training. Ik mag weer naar GaveMensen, heb er reuze veel zin in. Ik weet de weg, ik ken de ruimte, ik ken de ‘juffrouw’… Ik ken alleen de deelnemers nog niet.

Mijn verwachtingen zijn hoog, maar die moet ik al snel bijstellen… Ik voel geen verbinding met degene met wie ik de opdrachten moet doen. Integendeel. Haar houding, haar manier van communiceren maakt dat mijn onzekere ik weer ruimte krijgt en ik weer voel mij die vreemde eend in de bijt. 

En in plaats van de dag en de informatie in me op te zuigen, ben ik alleen nog maar bezig met overleven en te proberen de wijzers van de klok sneller te laten gaan…

Ik kom thuis en ik probeer lief te zijn voor mezelf. Dat heb ik onthouden, dat wil ik doen. Bakje thee, stukje chocola, onder mijn dekentje… Maar het rotgevoel blijft. Dan besef ik dat ik weer aan het proberen ben hier vandaan te gaan, dat ik dit gevoel niet wil toelaten, dat ik al mijn zelfbeschermingtechnieken aan het inzetten ben om maar niet te hoeven voelen.

Met dit besef ga ik naar mijn gevoel en weg van de beschuldiging. Naar dat ontzettende klote gevoel van anders-zijn, van niet-goed-genoeg en tegelijkertijd gaat er een golf van verlichting door mijn lijf. Oké, het was niet de dag zoals ik het me die had voorgesteld. Het waren niet dezelfde deelnemers en er was minder of zelfs geen verbinding dit keer. 

Maar ík heb hier wat in te veranderen, ik mag op zoek naar ruimte om wel die verbinding te krijgen, ik mag gaan spelen in deze verbinding, ik mag gaan herkennen wat dit met mij doet en ik mag hier fouten in maken om het vervolgens de volgende keer opnieuw te proberen. Of ik mag gaan aanvaarden dat er wellicht geen verbinding zal ontstaan…

Ik heb nog veel te leren en met die wetenschap ga ik de volgende lesdag vol goede moed in.

Deze gastblog is geschreven door Priscilla Looij, oud-cursist aan de GaveMensen Academie . Ze heeft haar praktijk Silly Coaching voor kindercoaching, opvoedcoaching, persoonlijke coaching, coaching op het gebied van hoogsensitiviteit. Daarnaast kun je er ook terecht voor een Moed om te Falen traject!