Ken je dat? Kiezen tussen twee kwaden in je werk? Je wilt als docent leerlingen ruimte geven waar het systeem om toetsresultaten vraagt. Voor wie moet je kiezen? Je doet het nooit voor beide goed
Je wilt als HR medewerker mensen hun talenten in kunnen zetten maar de organisatie bied daar geen ruimte voor. Je wilt als verzorgende nog even bij iemand blijven zitten die aandacht nodig heeft zonder dat je tien anderen tekort doet.
Morele stress voelt niet als stress. Het voelt als falen. Het voekt zo omdat je gewoonweg niet weet hoe je trouw kunt blijven aan wat er voor jou toe doet, in een context die iets anders van je vraagt.
Omdat je niet anders kunt probeer je mens te blijven waar systemen om rollen vragen. Probeer je zacht blijven waar beleid hard wordt. Probeer je in het proces met de ander aanwezig te blijven en te voelen wat het goede is om te doen, wetende dat er protocollen zijn die voorschrijven wat je hoort te doen.
Zo ontstaat er innerlijke morele wrijving. Geen groot drama, maar een langzaam, knagend gevoel van tekortschieten. Omdat je meer voor anderen wilt doen dan de organisatie toe laat.
Morele verantwoordelijkheid is geen taak, het is een gevoeligheid. Een voelbare afstemming. En precies omdat die zo diep raakt aan je waarden, je integriteit, je zorg en je liefde voelt het als falen als je hem niet waar kunt maken. Zelfs als je rationeel weet dat het niet aan jou ligt.
Het voelt als falen.
Maar misschien is het geen falen.
Misschien is het een vorm van liefde.
Die gewoon nergens in past.
Morele stress
