Voel jij je soms onzichtbaar, alsof wat je doet en wie je bent niet echt opgemerkt wordt door anderen? Dit gevoel kan soms zo overweldigend zijn dat het onze perceptie van de wereld om ons heen kleurt. Het is gemakkelijk om te vergeten dat onze gedachten en gevoelens, hoe echt ze ook lijken, slechts één kant van het verhaal vertellen.
Het is menselijk om je eigen gedachten en gevoelens zeer serieus te nemen; soms zelfs te serieus. We bouwen een fort om ons heen met onze eigen verhalen, waarin we de hoofdrol spelen als de onbegrepen held. We vertellen onszelf dat niemand snapt wat we meemaken of hoe briljant we eigenlijk zijn. En wanneer iemand anders komt met een andere kijk op ons ‘drama’, dan voelt dat als een koude douche. Ineens voelen we ons niet gezien. En voelen we hoe naar dat is.
Het moment dat iemand ons een spiegel voorhoudt of ons verhaal door een andere lens bekijkt, nodigt ons uit voor een verschuiving van perspectief. Dit kan aanvoelen als een uitdaging, maar het is ook een geschenk. Wanneer we onze tijdelijke ervaring heel erg serieus nemen dan voelt het waar, kloppend, precies zoals het is. We zijn geen toeschouwer van wat we ervaren, we zitten er middenin. Zonder ruimte tussen wat er ervaren wordt en dat wat ervaart ontstaat de behoefte te worden gezien. En als een ander dat niet doet, dan doet dat pijn. We hebben dan niet enkel van ons eigen standpunt een heel ding gemaakt, maar ook van dat van de ander. In zijn/haar oordeel over wat er bij jou gebeurd nemen we dit als afwijzing heel erg serieus.
Die behoefte aan erkenning? Die vervult zichzelf al als we onszelf zien!
Wanneer we zelf toeschouwer zijn van hetgeen in ons leeft is dat wat erkenning wil al erkend. Met ruimte tussen wat er ervaren wordt en dat wat ervaart vervalt de behoefte te worden gezien. Je ziet dat wat je vindt of voelt heel persoonlijk en daarmee ook tijdelijk is. Dat dit geen harde waarheid is, geeft ruimte aan de beleving van anderen. Het laat ons zien dat onze eigen perceptie van niet gezien worden, hoe echt ook, niet de volledige ervaring van ons wezen of onze interacties met anderen vertegenwoordigt. Als een ander jouw moeite, gevoelens of zienswijze niet erkend, dan raakt je dat wellicht nog wel, maar het maakt niet dat je je alleen voelt. Je begrijpt immers op een diep niveau dat je net als die ander ‘kijkt’ naar hetgeen bij jou gaande is. En jullie hebben daar wel een ander standpunt in, maar als getuige van het proces staan jullie er gezamenlijk in.
Het mooie hieraan? Je hoeft niet meer te vechten om gezien te worden. Door jezelf te zien, vervul je die behoefte al. En wanneer je vanuit die ruimte interactie hebt met anderen, sta je open voor hun belevingen, zonder je eigen verhaal als de enige waarheid te zien. Dus, volgende keer als je je onzichtbaar voelt, onthoud dan: je bent je eigen toeschouwer, je eigen cheerleader, en ja, je eigen beste publiek. Stap uit je eigen schaduw en in het licht van je ware zelf. Het is tijd om je eigen verhaal te herschrijven, met jou stevig in de hoofdrol, gezien en erkend, door de belangrijkste persoon in je leven: jijzelf.
