Enige tijd geleden postte ik een ietwat cynische opmerking op mijn Facebook-timeline. Niet omdat ik per se de wereld iets duidelijk wilde maken, maar omdat ik merkte dat iets in mij zich begon te verzetten. Ik baalde van de berichten die Facebook me voorschotelde. De ene na de andere boodschap over hoe ik van mezelf moest houden, hoe ik mijn relatie met geld moest verbeteren, hoe ik moest stoppen met piekeren en vooral ‘gewoon moest doen wat ik leuk vond’. Want dán… ja, dán zou mijn leven perfect zijn.
Ik voelde weerstand. Niet alleen tegen de berichten zelf, maar tegen wat er in mij bewoog als ik ze las.
Ik ging bij mezelf te rade. Waarom raakte dit me? Wat maakte dat ik hier zo op aansloeg?
Want ik ga graag in verbinding met mensen. Niet oppervlakkig, maar echt. Ik ben geïnteresseerd in hun verhalen, in wat hen raakt, in de momenten waarop ze even stilvallen omdat iets betekenisvol voelt. Ik hou van de foto van een landschap met de simpele woorden erboven: “Dit had ik even nodig.” Ik geniet van een fiets die opzij is gezet omdat iemand tien minuten heeft staan kijken naar de zon door de bomen.
Ik hou van kindersnoetjes onder de slagroom. Van natte broeken en zwarte sokken, omdat iemand hun kinderen liet uitrazen in het bos.
Ik lach om de wijsheden van Rumi en om omdenk-quotes, niet omdat ze per se diepzinnig zijn, maar omdat ik zie wieze plaatst. Omdat ik voel hoe ze soms precies op het juiste moment komen.
Maar die donderdagavond voelde het anders. Mijn nieuwsoverzicht was gevuld met adviezen zonder mensen. Met algemene waarheden die hun betekenis verloren omdat er niemand zichtbaar was in het verhaal.
Voor mij klopte dat niet.
Ten eerste is het leven nooit 100% perfect. Ik heb het niet nodig om ‘alleen maar gelukkig’ te zijn. Ik hou juist van het spel tussen licht en donker, van uitersten die elkaar versterken.
En ten tweede, ik doe het eigenlijk best goed. Op mijn manier. Op eigen wijze. Ik reflecteer, ik leer, ik verander. Niet omdat een Facebookbericht me vertelt dat het moet, maar omdat het leven dat vanzelf uitnodigt.
Ik ben liever voor mezelf. Milder. Geduldiger. Ik plan mijn agenda minder vol en doe soms even niets. En daar ben ik trots op.
Van een perfectionist die uitstelde en bang was om te falen, ben ik een vrouw geworden die haar angst in de ogen durft te kijken. Die kwetsbaar durft te zijn. Die anderen mag inspireren om dat ook te doen.
Maar die belerende berichten op Facebook?
Die maken dat ik niet het gevoel heb contact te maken. Sterker nog, ze laten me voelen dat ik een probleem bén. Dat er iets opgelost moet worden. En misschien is dat nog wel het grootste probleem: dat we elkaar steeds opnieuw proberen te verbeteren, zonder eerst te luisteren.
Want als ik sommige berichten las, dacht ik: wie is hier eigenlijk degene die deze raad nodig heeft?
En dus voelde ik de impuls om iets terug te zeggen. Niet met een nieuw advies, maar met een tegenvraag.
Vanuit dat gevoel zette ik deze opmerking online:
“Willen alle lieve mensen in mijn timeline mij niet meer vertellen DAT ik gelukkig moet zijn, meer van mezelf mag houden en 100% aan zelfacceptatie dien te doen? Wil je hierover iets delen? Zeg me dan HOE ik het voor elkaar krijg. Of nog beter: hoe JIJ het voor elkaar krijgt. (ik ga je daar namelijk spontaan een stuk leuker door vinden.)”
Ik had geen idee wat ik ermee losmaakte. Nietsvermoedend stapte ik in bed.
En de volgende ochtend… dit was wat er gebeurde;
Mijn inbox ontplofte. Reacties stroomden binnen. Onder mijn bericht, via privéberichten. Mensen voelden zich geraakt, aangesproken, uitgedaagd.
Sommigen wilden me geruststellen:
- “Trek je er niets van aan.”
- “Luister niet naar anderen, maar hou gewoon van jezelf.”
- “Je bent fantastisch bezig, je hoeft nergens aan te twijfelen.”
Anderen zagen het als een oproep om hun eigen pad te delen. Ze begonnen over hún geluk, hún worstelingen, hún inzichten. Verhalen, zo lang dat ik soms even pauze moest nemen voordat ik verder las.
En toen waren er nog de mensen die lachten. Die mijn post hilarisch vonden. Die vroegen of ik morgen weer zoiets zou posten.
Dus leverde het me tóch weer verbinding op.
Met mooie mensen.
Mensen die me begrepen.
Mensen die wisten waar ik mee bezig was en dat waardeerden.
En in dat alles zat een onverwachte spiegel.
Door hen ging ik mezelf meer waarderen. Door hen zag ik mijn eigen gedachtegang opnieuw, maar dit keer vanuit een ander perspectief.
De les die ik kreeg?
Ik begon dit hele verhaal met: “Ik ga graag in verbinding met mensen. Ik ben geïnteresseerd in hun verhaal, wat hen raakt, wat ze leuk vinden en waar ze van balen.”
En blijkbaar hou ik ook van mensen die precies hetzelfde bij mij doen.