Ken je dat moment waarop je geraakt wordt door iets of iemand, maar nét niet over de drempel stapt? Je voelt iets bewegen, een klik, een herkenning, een ja, dit raakt iets in mij.
En dan komt ‘ie. Die ene gedachte: Maar kan ik dit wel? Durf ik dit? Snap ik genoeg van het leven om in te stappen? En voor je het weet, zit je midden in de twijfel. Ben ik niet te veel? Of juist te weinig? Te warrig? Te anders?
Ik ken dat gevoel. En ik weet ook: dat is vaak het moment waarop het interessant wordt.
Twijfel en onzekerheid betekenen niet dat je ergens níét moet zijn. Ze zijn juist de ingang. Ze laten zien dat je bij een grens bent aangekomen, een randgebied in jezelf waar iets nieuws begint. En het mooie? Meestal zit daar geen muur, maar een deur. Een deur die niet wacht tot jij eerst beter leert spreken, denken of weten, maar die alleen vraagt of je er doorheen stapt.
Als mijn woorden je raken, als je voelt dat er iets in je resoneert, maar je hoofd nog geen etiket op dat gevoel kan plakken, dan is dat genoeg. Onzekerheid betekent niet dat je op het verkeerde spoor zit. Het betekent dat je precies bent waar je moet zijn: een nieuw begin.
Je hoeft niet te weten wat je gaat doen. Je hoeft niet te weten hoe je gaat leren, waar je jezelf tegenkomt of of je jezelf daarin wel kunt dragen. Je hoeft niet perfect te zijn om de toekomst in te stappen. Je hoeft niet eerst de juiste woorden te vinden. Het leven draait daar niet om.
Het leven zit eerder in de momenten waarop iets in jou tot leven komt. Een rimpeling in je denken waardoor je iets leert. Een beweging in je voelen waardoor je situaties anders interpreteert. Als je het nu al kon, dan hoefde je de toekomst niet in te stappen. En als je zeker wist dat je het kon, dan zou je nu niet twijfelen.
Daarom is een beetje angst, maar tóch voelen dat je het jezelf gunt, een prachtige manier om iets aan te gaan. Ik zie dit vaak bij mensen die de opleiding ‘Theater van het Leven’ volgen. Daar draait het niet om ‘hoe het hoort’, maar om ontdekken wat er gebeurt als je niet eerst hoeft te weten.
Dus als er iets in jou trilt bij deze woorden, maar je kunt nog niet precies zeggen hoe of wat, dan is dát de ingang. Misschien niet naar een antwoord, maar wel naar een ervaring die je verandert.
Laat onzekerheid geen reden zijn om weg te blijven. Laat het een uitnodiging zijn om juist aan te haken. Want soms zit wijsheid niet in wat al helder is, maar in wat nog helder mag worden. En ja, dat is dus soms best wel eng. Hoe mooi is dat?
