Sprankel, de grote donkerbruine labrador, springt uit de auto en begroet mij enthousiast. Ze draait met haar kont en is door het dolle heen. ‘Sprankel doe eens rustig meissie.’ Simone corrigeert haar kort, maar liefdevol. ‘Dit is precies de reden waarom we eerst een ronde gaan lopen. Ze is gewend om de dag zo te beginnen. Je zult merken dat ze dan straks een stuk rustiger is.’ Simone loopt stralend op mij af en we begroeten elkaar. Ze aait Sprankel over haar kop en op haar teken rent zij voor ons uit. We lopen rechts van het kasteel het bos in. ‘Zo lekker hè, dit plekje. Eigenlijk begin ik iedere ochtend met een flinke wandeling. Daar krijg ik zoveel energie van.‘ Lijkt me heerlijk om zo de dag te beginnen, zeg ik. Wij hebben alleen geen hond.’ Ze grinnikt. We lopen over een smal bospad en al snel zitten we midden in het gesprek. Wat begint met onze kinderen en hun belevenissen, vloeit over in haar eigen jeugd.
‘Ik ben een echt natuurmens. Altijd al geweest. Het feit dat ik in een stad ben opgegroeid heeft dit niet belemmerd. Vanaf mijn zesde zat ik al op paardrijles. Ik heb vele uren op die manege doorgebracht. Midden in de natuur en tussen de dieren ben ik volledig in mijn element. De natuur is voor mij een afspiegeling van het leven. Dezelfde cyclussen die steeds weer terugkomen. Als je er goed voor bent, is de natuur ook goed voor jou. Al van jongs af aan geloof ik erin dat het gaat zoals het gaat. Ik heb de overtuiging dat het leven zich toch wel leeft. Dan kun je als mens maar het best proberen zoveel mogelijk mee te veren. Kinderen om mij heen maakten zich weleens druk om van alles en nog wat. Ik had dat niet zo. Ze wisten mij wel te vinden als er iets was of als zij verdrietig waren. Ik straalde denk ik een bepaalde rust en vertrouwen uit. Mijn vader had dit ook. Ik lijk veel op hem. Hij vertelde ons over de normen en waarden in het leven en wat er werkelijk toe doet. Dat gaf mijn zus en mij een soort van basisgevoel. Het gevoel dat het goed zat.’
‘Wat dat betreft ben ik enorm rijk, want ik heb ook nog eens een schat van een moeder. Zij heeft mij het leven geschonken en samen met mijn vader heeft zij ervoor gezorgd dat het ons aan niks ontbrak. Daar ben ik mijn ouders ontzettend dankbaar voor. Met mijn zus Saskia heb ik altijd al een zeer sterke band gehad. Dat gevoel zit heel diep. Ons leven gaat vrijwel gelijk op en we doorlopen vaak dezelfde processen. Thema’s als loslaten en verandering beleven we samen. We bellen geregeld meerdere keren per dag. Saskia is echt mijn maatje.’ De warmte in haar in haar stem en de glans in haar ogen spreken boekdelen.
We lopen tussen wat drassige weilanden door. Sprankel leidt ons de weg. Simone draagt dikke, waterdichte laarzen. Mijn sneakers zijn helaas net iets minder bestemd tegen deze hoeveelheid blubber. Bij ieder stap kijk ik waar ik mijn voet zo kan plaatsen, zodat deze zich niet volledig vastzuigt. Ondertussen probeer ik geen woord te missen en doe ik erg mijn best om alles wat Simone mij vertelt ergens in een van mijn laatjes op te slaan.
‘Na de mavo wilde ik eigenlijk toerisme gaan studeren. Ik had mij er zelfs al voor ingeschreven. Totdat ik op een dag opstond en sterk aanvoelde dat ik toch iets anders wilde gaan doen. Tegen alle verwachtingen in koos ik voor een kappersopleiding. Mijn ouders hebben toen wel even moeten slikken. Zij hadden eerst het vermoeden dat het uit een vorm van rebelsheid was. Mijn overtuigingskracht won het uiteindelijk. Het sprak mij aan om lekker creatief bezig te zijn. Daarbij heb je als kapper dagelijks contact met allerlei mensenen kon ik zo fijn met mijn handen werken. Wat ik er maar niet bij vertelde was dat ik ook al had bedacht dat ik dan tijd over zou houden voor het paardrijden, mijn vriendinnen en om lekker op stap te gaan.’ Simone geeft me een korte knipoog. ‘Uiteindelijk stemden mijn ouders toe, op één voorwaarde. Ik mocht kapster worden, maar dan wel direct goed. Ik ben naar een particuliere opleiding gegaan en heb mijn middenstand gehaald. Na de eerste week wist ik al wel; oké dit is leuk, maar dit blijf ik niet de rest van mijn leven doen. Toch had ik het gevoel dat deze ervaring ergens goed voor zou zijn.’
‘Op mijn vierentwintigste begon het te kriebelen. Uit twee verschillende beroepskeuzeteksten kwam dezelfde uitslag; de politie. Het was iets waar ik zelf eigenlijk nog nooit aan had gedacht. Desondanks was mijn besluit snel genomen. Na tien jaar in het kappersvak begon ik aan de politieopleiding, maar snel belandde ik in een roerige tijd. Gelukkig was ik toen al samen met Richard. Het ontstaan van onze liefde is trouwens ook nog wel een mooi verhaal, maar dat is bijna een verhaal op zich. In grote lijnen komt het erop neer dat ik hem in de stroom van het leven heb ontmoet. Ik zag hem op een foto en wist direct zeker; dit is hem. Bij onze eerste ontmoeting was dit gevoel er bij ons alle twee.’ De poppetjes in haar ogen verraden alles.
Bij het slot van deze mooie anekdote zijn we weer bij onze auto’s terug. We rijden achter elkaar aan naar het oude stadje aan de Maas. Midden in Batenburg stoppen we bij een oud idyllisch huis en we betreden het trapje naar de voordeur. Simone ontdoet zich van haar laarzen en ik zet mijn sneakers op de mat. Als vanzelfsprekend geeft Simone mij een paar dikke slopsokken. Ik kijk om mij heen en laat deze nieuwe omgeving even op mij inwerken. Het interieur bestaat uit veel natuurlijke elementen. Ik zie hout, witte tinten, spreuken, foto’s en bloemen. Rust en knus tegelijk. Ik voel mij hier direct thuis.
In een van de nisjes hangen wat lijstjes. Simone wijst mij op haar trouwfoto. Ik zie een stralend gezin. Opvallend is de mooie blauwe jurk van Simone met daaronder stoere cowboyboots. Dat plaatje klopt gewoon helemaal. ‘We zijn in de lente van 2014 getrouwd. We vonden het mooi om in het bijzijn van de meisjes, vrienden en familie elkaar het jawoord te geven. Onze relatie is nog steeds enorm sterk. Ik denk vooral omdat we elkaar zien zoals wij zijn, elkaar accepteren en elkaar zo enorm goed aanvoelen. Het is bijna niet in woorden uit te drukken. We zijn zo dankbaar voor en met elkaar. Iedere dag zijn we blij dat wij het leven samen mogen beleven. Ik kan intens genieten als onze puberdochter bovenop hem springt als hij ’s avonds thuiskomt. De manier waarop hij haar dan liefkozend opvangt is zo mooi. Ik voel dan zoveel liefde voor hem. Of als onze jongste bij hem op schoot klimt en hij haar knuffelt en belangstellende vragen stelt. Je hoeft eigenlijk niks tegen elkaar te zeggen, want die onderstroom is er altijd. Zelfs als hij voor zijn werk aan de andere kant van de wereld zit. Het komt regelmatig voor dat we dan tegelijkertijd aan elkaar een berichtje sturen of elkaar proberen te bellen. Wij spiegelen elkaar op een ander level. We gunnen elkaar het allerbeste en ook boosheid, teleurstelling of verdriet mag er zijn. We weten namelijk beiden dat we hier nooit lang in blijven hangen. Dit komt, maar gaat ook weer weg. Het zit hem echt in de kleine dingen en het gaat op een natuurlijke manier. Om dichterbij zijn werk te wonen zijn we ooit van Eindhoven naar Nijmegen verhuisd. Richard deed mij in die periode daarvoor een weekendje Nijmegen cadeau. Deze stad voelde voor ons beiden goed. De stap om daar te gaan wonen was voor ons zo gemaakt. Zo ook met Batenburg en binnenkort gaan we verhuizen naar plek midden in de natuur. Als ik eraan denk krijg ik kriebels in mijn buik, maar ik heb ook alle vertrouwen dat dit goed voor ons is. We zitten beiden op dezelfde golflengte.’ In haar ogen zie ik pure liefde, maar dan wel een die zo puur is dat ik echt even moet slikken. Dan neemt haar verliefde wat dromerige blik langzaam af en krijgt iets serieus. Ze kijkt iets langs me heen als ze vertelt dat haar vader in 2002 is overleden.
‘Ik was zevenentwintig en had net de keuze gemaakt om met de politieopleiding te starten. Ik had sterk het gevoel dat ik als politieagente een bijdrage kon leveren aan de maatschappij. Richard en ik gingen samenwonen en ik kwam in een andere levensfase terecht. Alleen net na deze keuze belandde ons gezin in een periode van betekenis en diepgang. Mijn vader bleek aan beide kanten van zijn hoofd een hersentumor te hebben. De vooruitzichten waren slecht. Het totale ziekteproces heeft uiteindelijk nog anderhalf jaar geduurd. Ik heb hier veel van geleerd en deze tijd beschouw ik nu nog steeds als de meest waardevolle levensles. Mijn vader accepteerde zijn nieuwe situatie namelijk vrij snel. Ook al was het ziek zijn heel erg, hij was wel dankbaar voor het leven. Hij haalde juist in die tijd veel vertrouwen uit de natuur. De seizoenen die komen en gaan. Hier heeft hij tot het laatste moment nog van kunnen genieten. Hij zei altijd: “Wanneer is genoeg ook echt genoeg?” Hij heeft ons ook geleerd dat het sterfproces iets moois kan zijn. Hoe tegenstrijdig dit ook klinkt. Hij leerde ons om dichtbij jezelf te blijven en om van iedere dag een feestje te maken. Ik streef dit zelf nu nog zoveel mogelijk na en probeer dit ook aan onze meisjes door te geven. Op de dag dat hij stierf had iedereen daar vrede mee, maar ik mis hem nog iedere dag.’ Simone slikt een keer, ademt een keer goed in door haar neus en pakt dan moeiteloos de draad weer op.
Henk Hulshof fotografie
‘Ik was zevenentwintig en had net de keuze gemaakt om met de politieopleiding te starten. Ik had sterk het gevoel dat ik als politieagente een bijdrage kon leveren aan de maatschappij. Richard en ik gingen samenwonen en ik kwam in een andere levensfase terecht. Alleen net na deze keuze belandde ons gezin in een periode van betekenis en diepgang. Mijn vader bleek aan beide kanten van zijn hoofd een hersentumor te hebben. De vooruitzichten waren slecht. Het totale ziekteproces heeft uiteindelijk nog anderhalf jaar geduurd. Ik heb hier veel van geleerd en deze tijd beschouw ik nu nog steeds als de meest waardevolle levensles. Mijn vader accepteerde zijn nieuwe situatie namelijk vrij snel. Ook al was het ziek zijn heel erg, hij was wel dankbaar voor het leven. Hij haalde juist in die tijd veel vertrouwen uit de natuur. De seizoenen die komen en gaan. Hier heeft hij tot het laatste moment nog van kunnen genieten. Hij zei altijd: “Wanneer is genoeg ook echt genoeg?” Hij heeft ons ook geleerd dat het sterfproces iets moois kan zijn. Hoe tegenstrijdig dit ook klinkt. Hij leerde ons om dichtbij jezelf te blijven en om van iedere dag een feestje te maken. Ik streef dit zelf nu nog zoveel mogelijk na en probeer dit ook aan onze meisjes door te geven. Op de dag dat hij stierf had iedereen daar vrede mee, maar ik mis hem nog iedere dag.’ Simone slikt een keer, ademt een keer goed in door haar neus en pakt dan moeiteloos de draad weer op.’
‘Ik koester de vele herinneringen die ik aan hem heb. Zo heb ik hele goede herinneringen aan de papa-dochter-weekendjes. Dan mochten Saskia en ik aangeven wat we graag wilden gaan doen. Hij ging dan met ons ieder apart een weekendje weg.’
‘Zo zijn we een keer naar zee geweest. We hebben daar samen op het strand paardgereden. Tijdens een ander weekend zijn we naar Rotterdam geweest en heeft hij mij laten zien waar hij vroeger op de Holland Amerika Lijn als kok heeft gewerkt. In die dagen leerde we elkaar echt beter kennen. Deze weekendjes blijven mij voor altijd bij. Om deze waardevolle traditie door te geven hebben wij voor onze kinderen de ‘gelukjesdagen’ bedacht.’ Ze schenkt me een warme glimlach. Dan staat ze op en vraagt ze mij: ’Heb je zin in soep? Ik heb vanmorgen al een pan erwtensoep gemaakt. Zonder vlees dit keer; enkel en alleen verse groentes.’ Even later genieten we samen van een heerlijke kom soep.
‘Na haar laatste hapje gaat Simone weer verder met haar verhaal. ‘En ja, toen dus bij de politie.’ Ze legt haar lepel neer en kijkt me vriendelijk aan. ‘Het politiewerk vond ik vooral erg fijn, omdat het mij de gelegenheid gaf om te luisteren naar het verhaal achter het verhaal. Ik heb altijd mijn best gedaan om niet te oordelen. Zelfs niet bij de zaken met een donkere kant. Zaken waar veel woede en emoties bij kwamen kijken. Dan nog probeerde ik het objectief te bekijken. Ik was juist vaak geïnteresseerd in wat iemands drijfveren waren. Wat is hieraan voorafgegaan dat iemand in staat is om zoiets te doen? Ik probeerde te achterhalen waarom iemand deze misstap kon begaan. Bij de politie heb ik diverse functies gehad. Van hoofdagent tot taakaccenthouder van huiselijk geweld en jeugd-en zeden rechercheur. Ik ben mezelf daar onwijs tegengekomen. Ik heb geleerd om los te laten en dingen anders in te zien. Door de strenge selectieprocedure is mijn zelfvertrouwen wel toegenomen. Ik kwam weer dichter bij mezelf te staan. Weg van allerlei vastgeroeste patronen, maar meer op mezelf aangewezen. ‘
‘Ik werkte in het Waterkwartier en Willemskwartier. In deze wijken was er genoeg te beleven. Toen ik in 2004 zwanger werd van Robbin was dat voor mij wel een kantelpunt. Ik voelde toen heel sterk dat ik het kindje wilde beschermen. De straat voelde voor mij op dat moment niet meer zo prettig. In die tijd heb ik het ook meegeholpen aan het opzetten van het Veiligheidshuis in Nijmegen. Ik ben daar toen als coördinator gaan werken. Later heb ik de richting van jeugd- en zeden rechercheur gekozen. Tijdens dit recherchewerk heb ik veel mooie onderzoeken gedaan. Ik heb echt mijn steentje bij kunnen dragen. Op een bepaald moment voelde ik dat dit niet meer genoeg was. Ik voelde een bepaalde tijdsdruk bij verhoren. Ik heb ooit een bontje met mezelf gemaakt dat ik mijzelf altijd recht in de spiegel wil kunnen blijven aankijken. Mijn gevoel kwam op een zeker moment te veel in strijd met de interne bedrijfsvoering van de politie. Ik heb toen opnieuw een keuze gemaakt.’
‘Na tien jaar bij de politie te hebben gewerkt besloot ik dat het tijd was om te stoppen. Ik had dringend behoefte aan wat lichters en de blijheid om mij heen van onze twee jonge kinderen. Het wordt bijna een soort van traditie om na tien jaar iets compleets anders te gaan doen.’ Simone laat mij haar inmiddels vertrouwde lach horen en ik lach automatisch met haar mee. ‘Achteraf heb ik wel de juiste beslissing genomen. Ik wilde mij meer op de kinderen gaan richten en gaan ontdekken wat mijn volgende stap zou gaan worden. Het mamaschap is voor mij heel belangrijk. Ik heb vroeger serieus wel eens mijn twijfels gehad of dat ik het wel aan zou kunnen. De grote mate van verantwoordelijkheid, de zorgen. Nu ik al een poosje mama ben, voelt het vooral als een enorme rijkdom. Vanaf het moment dat ik mijn eerste kindje in mijn armen had, mocht ik ontdekken, voelen en nu ook steeds meer loslaten. Fleur en Robin zijn echt mijn grootste spiegels. Ik leer iedere dag van ze. Richard en ik zeggen altijd: ‘Onze hand is er altijd. We begeleiden jullie waar wij kunnen, maar jullie mogen het leven zelf ontdekken. Maak je eigen keuzes en leer ervan.’ Ze kunnen hun keuze later altijd nog bijstellen. Wij vinden het vooral belangrijk om naar de behoeftes van de meisjes te kijken. Hier veren wij in mee.’
‘In de eerste periode na de politie heb ik creatieve workshops gegeven. Ik kwam er toen eigenlijk pas achter dat de tijd bij de politie mij behoorlijk had leeggezogen. Gedurende mijn tijd in het kappersvak had ik al een voetreflexopleiding gedaan. Hier ben ik altijd blij mee geweest. Ik vond het heerlijk dat ik door deze behandelingen bij de ander weer de energie kon laten stromen. In de laatste maanden van zijn leven heb ik zelfs mijn papa nog kunnen behandelen. Het hielp hem echt. De energie die iemand bij zich draagt is belangrijk voor mij om te kunnen voelen of dat deze persoon mij energie kost of juist energie oplevert. Ik voel goed aan of iemand puur is. Op een zeker moment besloot ik dat het goed voor mezelf zou zijn om mij hier nog verder in te gaan verdiepen.’
‘Op een dag kwam ik in mijn zoektocht twee keer onverwachts dezelfde Reiki-opleiding tegen. Bij de tweede keer kreeg ik kippenvel over mijn hele lichaam en wist ik wat mij te doen stond. Ik heb daar onder meer geleerd hoe ik mijn eigen energie bij mij kan houden. Vervolgens ben ik gestart met de opleiding tot Holistisch therapeut. Een mooier cadeau had ik mezelf niet kunnen geven.’ Er verschijnt een glans over haar gezicht en haar blauwe ogen boren zich in die van mij. ‘In eerste instantie ben ik het puur voor mijzelf gaan doen. Alleentijdens een vakantie in de Franse Alpen kreeg ik een ingeving. Mijmerend in mijn hangmatje, bedacht ik mij dat ik hier ook graag andere mensen mee wil helpen. Wat ik mezelf gun, gun ik ook een ander. Ik voelde gewoon heel sterk aan dat ik dit moest gaan doen. Na deze vakantie heb ik deze plannen verder geconcretiseerd. Kort daarna ben ik mijn eigen praktijk begonnen. In deze praktijk kan ik meerdere mogelijkheden inzetten om vanuit de holistische therapie mensen weer in hun eigen kracht te laten komen. Super spannend, maar het bleek de juiste stap te zijn.‘ De rimpeltjes bij haar ogen verraden haar blijheid en haar gevoel van trots.
‘Voor het eerst doe ik iets wat heel dichtbij mijzelf staat. Het is zo bijzonder wat ik terugkrijg van de mensen. Ik werk volledig intuïtief en mijn behandelingen zijn vanuit pure zachtheid. De juiste klanten komen nu als vanzelf op mijn pad. Het is zo waardevol als ik merk dat ik echt de kern heb weten te raken.’ Ze slaat haar ogen neer en houdt haar adem een paar tellen vast. Alsof ze bewust wil voelen wat dit met haar doet. ‘De hulpvraag is voor mij belangrijk. Als ik denk dat een andere vorm van behandeling beter bij diegene past dan verwijs ik hem of haar ook weleens door.’ Ze knikt een keer, veert dan wat op en vertelt enthousiast: ‘Onlangs heb ik ontdekt dat sommige muziek extra rust en ontspanning teweegbrengt. Na een kleine speurtocht kwam ik bij een nummer uit die zo goed voelde dat de tranen spontaan over mijn wangen stroomden. Ik kreeg kippenvel over mijn hele lichaam en wist direct, dit is goed.’
Sprankel loopt naar ons toe en legt haar kop op Simone haar schoot. Zo hebben we jou ook gevonden, hè? Ze richt haar blik naar de bruine labrador en kroelt haar even zacht door haar vacht. Er was één pup die zo enthousiast was en werkelijk sprankelde. De meisjes kregen er lichtjes van in hun ogen. ‘Die wordt het’, zeiden we tegen elkaar. ‘We hebben naar onze eerste ingeving geluisterd en zijn zo blij met haar. Ze streelt de hond en Sprankel geniet zichtbaar van deze aandacht. Dan staan we op en brengen onze kommen naar de keuken. Simone loopt met mij mee naar de voordeur. Ik trek met enige tegenzin de warme sokken uit en trek mijn koude, natte sneakers weer aan. Het is gelukkig maar voor een klein stukje. Zodra ik mijn jas aan heb geven we elkaar een dikke knuffel. ‘Dit gaan we vaker doen’, zegt Simone. Ik geef haar een zoen op haar wang en zwaai nog een keer voordat ik de auto instap.
Wat een heerlijke ochtend.
Tekst: Sandy Theunissen, www.hetportretvan.nl
