Begin november was ik in Londen, bij een training van 3 dagdelen van Brené Brown. En bij deze training was ook één van Brené’s zussen aanwezig. Zij regelde een aantal zaken rondom de planning en we zagen haar geregeld tussendoor op het podium. We zagen hoe ze vertrouwelijk met elkaar omgingen en geintjes maakten. De laatste middag, na weer een opmerking over en weer, keek Brené de zaal in.
Ze was even stil, haalde diep adem en zei: ‘Ik weet dat wanneer jullie dit zien de mogelijkheid bestaat dat je er iets over gaat denken. Doe dat niet. Ja, mijn zus werkt in het bedrijf dat ik in maart gestart ben. En dat is soms leuk en soms zwaar. Net als met ieder ander mens dat er werkt. Het is niet mooier, beter, leuker.
Maak er geen romantischer beeld van dan de werkelijkheid is. Ons brein is zo gemaakt dat we dat het liefste willen. We denken dat we rozengeur en maneschijn zien en dus gaan we ervan uit dat het altijd zo is. Dat is niet. Het is net als iedere andere menselijke relatie: soms leuk en soms wat minder.’
Een opluchting ging door me heen. Na 1,5 dag naar haar geluisterd te hebben zat ik nu met tranen in mijn ogen. Wat een verschil met de vele grote namen die ik op podia had zien staan. In een wervelende training hun vrouw liefdevol in de pauze kussend en knuffelend waarbij je zelf in de zaal zat, je eenzaam voelend, want zelfs als je een goede relatie had dan was die er over het algemeen die dag niet bij.
Zonder uitzondering werd er in de loop van die middag, wanneer het inmiddels naar de achtergrond gedrukt was maar het gevoel nog altijd ergens rondzeurde werd er een onweerstaanbaar aanbod gedaan. Een training, rondom relaties. Hoe die te krijgen én te behouden. Voor een aantrekkelijke prijs of met een onweerstaanbaar aanbod.
En daar zat ik dan. In een zaal met gedempt licht waarbij zo duidelijk de scheiding tussen ‘dit is goed en dat is fout’ ingepeperd werd. Subtiel, dat wel. Maar het was duidelijk voelbaar. En die sfeer voelde ik altijd prima aan en liet me enigszins verbouwereerd achter met de vraag ‘waarom trappen mensen hierin?’
En nu was ik hier in Londen. Met tranen in mijn ogen. Mijn hart liep over van liefde voor deze vrouw en ik wilde naar voren stormen om haar op dat moment te gaan knuffelen. Damn. Dit is wat ik voel. Dit is wat ik bedoel. Hoe heerlijk wanneer iemand daar licht op kan schijnen zodat ik het leven beter begrijp!
