Goeiemorgen allerliefst mooi wezen, “De zon ging niet onder, ze viel naar beneden” En toen? Schrijf het vervolg. Zet je fantasie aan het werk en je verstand opzij.

Dat waren de eerste zinnen van Odette haar post in de 30-dagen schrijven groep. Heerlijk om elke dag een prompt te krijgen om mee verder te gaan. De ene keer schrijf je over je raamkozijn, de andere keer over iets in de kast of over een bloem die je zou zijn. Vandaag werd het de zon die naar beneden viel. Een stukje flowschrijven voor ik ga slapen. Ik houd ervan. Dit is wat ik er vandaag van maakte:

– – – –

De zon ging niet onder, ze viel naar beneden. Eindelijk, eindelijk was het dan zover. De dag waar velen al op hoopten. Waar velen al jaren over sproken. Soms gefluisterd, soms hardop tijdens de dappere momenten waarop men in kringen bijeen kwam om de mogelijkheid voor een nieuwe wereld te bespreken. Een nieuwe wereld die begon bij jezelf. Een nieuwe wereld waar iedereen vanaf vandaag deel van zou uitmaken. Want nu het was gebeurd, nu de zon daadwerkelijk naar beneden was gevallen zou alles wat het daglicht niet kon verdragen er eindelijk gewoon zijn.

Niet langer in nachtelijke verlangens, stille dromen of in dekens gesmoord gekreun.. nee, de mens kon vanaf nu álles zijn. Alles waarvan anderen zeiden dat het ‘t daglicht niet kon verdragen. Wat het dan ook was. Het maakte niks uit.

Te wulps. Prima. Te voortvarend? Niks mis mee. Te veel vragen stellend? Alleen maar goed. Te sensitief? Hoera! Eindelijk, eindelijk, eindelijk mocht alles wat ‘te’ was eindelijk naar buiten komen. Gevierd. Omarmd. Uitgepakt. Geëxploreerd. Tot in de diepste vezels ontdekt.

Binnen een dag stonden ze op. De vrouw die té veel huilde werd dé vrouw die iedereen bij zijn of haar gevoel terug kon brengen. De man die té veel twijfelde werd dé go-to wanneer je lichtzinnig een beslissing wilde maken. De tiener die té uitbundig enthousiast was werd dé pitstop voor startende ondernemers wanneer ze gingen twijfelen aan zichzelf.

Binnen drie dagen werd de wereld bevolkt door mensen die in hun eigen talenten geloofden. Die konden lachen om hun mindere kantjes en mild waren naar zichzelf.

Toen stond de zon weer op. Ze had haar ronde bolletje flink gestoten en het was bijna een hersenschudding geweest. Ff had het flink gevlamd ook vanbinnen. Maar nu was ze weer genezen. Kon ze weer verder met haar normale taak.

En de mensen? Tegen de tijd dat de zon weer opkwam waren ze vergeten hoe het was gegaan. Het leek een droom. Maar sommige waren het nog niet helemaal vergeten. Ze konden het nog bij vlagen. Echt zichzelf zijn. Maar raar was het wel. Het pastte ook niet helemaal in het normale dagritme. Een beetje schoorvoetend noemden ze het daarom maar ‘spel’.