We prijzen scherpte. Duidelijkheid. Lef. Leiderschap dat weet waar het naartoe wil, dat koers bepaalt en houvast biedt. We zijn getraind om richting te geven, knopen door te hakken, beslissingen te nemen. Maar zelden vragen we: op basis waarvan eigenlijk? Waarop stemmen we af, als alles in beweging is?
Sensitiviteit is een kwaliteit die in leiderschap vaak onderschat of verward wordt met kwetsbaarheid, met twijfel, met te veel ruimte laten. Alsof het tegenover daadkracht zou staan. Maar in werkelijkheid is sensitiviteit geen tegenpool van helderheid. Het is haar voorwaarde. Want wie niet precies aanvoelt wat er gebeurt, neemt besluiten die wel kloppen op papier, maar niets raken in de werkelijkheid. Die organiseren zonder afstemming. Die leiden zonder verbinding.
Sensitief leiderschap begint niet bij een model, maar bij aandacht. Bij het vermogen om waar te nemen zonder meteen in te grijpen. Om iets op te merken voordat het vorm heeft gekregen. Een verandering in toon, in blik, in sfeer. Een spanning die nog niet uitgesproken is, maar al voelbaar wordt in de ruimte. Sensitiviteit is niet: alles persoonlijk nemen. Het is: de beweging opmerken tussen mensen, in systemen, in jezelf – en dáár durven blijven, zonder het direct te willen oplossen.
En dat vraagt iets anders dan we gewend zijn. Geen snelheid van oordeel, maar precisie van voelen. Geen controle, maar afstemming. Geen fixatie op de juiste oplossing, maar het vermogen om het juiste moment te herkennen waarop iets werkelijk kan bewegen.
Een sensitieve leider weet dat een goed besluit niet alleen logisch moet zijn, maar ook belichaamd moet voelen. Dat timing geen bijzaak is. Dat sommige keuzes rijpen. Dat wat vandaag juist is, morgen misschien te vroeg komt – of te laat. En dat die nuance niet vaag is, maar wezenlijk.
Sensitiviteit is het vermogen om te onderscheiden wanneer een ‘nee’ niet afwijzend is, maar zorgend. Wanneer een stilte niet leeg is, maar vol betekenis. Wanneer iemand ruimte nodig heeft, niet omdat hij onduidelijk is, maar omdat hij iets draagt wat nog niet in woorden past.
Het is het vermogen om te voelen waar je wél iets moet zeggen, en waar je juist iets openlaat. Waarbij leiderschap geen richting afdwingt, maar richting laat ontstaan. Geen zekerheid predikt, maar ruimte schept voor wat nog niet weet hoe het wil verschijnen.
In een wereld waarin we alles willen vastleggen, meten, onderbouwen, is sensitiviteit een ongemakkelijke kracht. Omdat het niet past in KPI’s. Omdat het zich niet laat certificeren. Maar het is precies deze fijnzinnige afstemming op het moment die het verschil maakt tussen leiderschap dat voortduurt en leiderschap dat werkelijk beweegt.
En ja, dat vraagt moed. Om te blijven luisteren terwijl anderen om duidelijkheid vragen. Om nog niet te spreken als je voelt dat het gesprek ergens anders naartoe wil. Om in de spanning te staan van wat nog niet besloten is, maar zich wel aankondigt. Het is geen afwezigheid van richting, maar een ander soort kompas. Relationeel. Traag. Responsief.
Sensitief leiderschap is niet weten als kracht.
Niet om te blijven hangen in aarzeling,
maar om precies genoeg ruimte te laten
voor wat nog geen vorm heeft
en toch al klopt.
