Impulsief en onbedachtzaam een sms versturen is een daad van moed, zo hoorde ik ooit in een filmpje over ‘high functioning anxiety’. Het woord dat ik de afgelopen jaren omdoopte in de angst niet goed genoeg te zijn. Het gevoel dat je niets voorstelt in vergelijking met anderen. Het gevoel dat ervoor zorgt dat je je onbegrepen en onbemind voelt. Of bang bent dat je door de mand gaat vallen…
Als ik een voorbeeld zie over faalangst of het imposter syndroom voel ik weer even hoe ik me enkele jaren geleden altijd voelde. Totdat er een moment in mijn leven kwam waarop ik er niet langer van weg wilde lopen. De paniek, de altijd aanwezige gedachten. De angst voor vanalles en nog wat. Ik kon er enkel nog naartoe. Alle andere wegen om het niet (meer) te voelen had ik geprobeerd. Ik had alles gedaan. En het enige dat gebeurde was dat ik steeds vaker en sneller dacht ‘ja, dat ken ik. Dat werkt dus ook niet’….
Wat ik wilde was simpelweg leven vanuit mijn hart. Met open blik, nieuwsgierig en ontvankelijk anderen tegemoet treden. Me niet bekommeren over mijn verleden, niet te veel plannen makend voor de toekomst. Enkel onbezorgd leven in het hier-en-nu. En simpelweg door mezelf te zijn het hart van de ander kunnen raken.
Ik wilde open en eerlijk zijn, mijn gevoelens simpelweg delend in lichaamstaal. Niet bang om onzeker of te stevig over te komen. Maar om het een ánder te durven laten zien mocht ik zelf in het reine komen met mijn eigen gevoelens van falen, ongemak, onmacht, twijfel, niet weten en vastberadenheid.
Ik wilde niet langer leven in een wereld waarin ik mezelf moest ‘bewijzen’. Ik wilde geloven dat ik al oké was als mens en enkel mijn acties kon verbeteren. Ik wilde de wereld laten zien dat ik niet door de mand kón vallen, omdat er überhaupt geen mand is.
Ik wilde thuiskomen bij mezelf. Bij mijn reacties. Bij mezelf. Ik hoef mezelf niet meer voorbij te lopen, want alles wat ik voel mag er meteen al zijn. Als dat mag voel ik mijn ja. Ervaar ik mijn nee. Mag ik zeggen wat ik wil zonder in te vullen hoe dat er dan exact uit dient te zien. En het is juist deze mogelijkheid die alles licht maakt. Vrijer. Meer spontaan.
Hoofd uit, Lijf aan. Dát is leven. Dat is wat ik iedereen gun. Meegesleurd durven worden door ontroering, of wellicht beroering, omdat op deze manier het leven spannend is én goed tegelijk. Rete-eng én de manier waar je jezelf nog beter gaat leren kennen.
Zodat je mag leven in een wereld die je zelf creëert. Waar je jouw succes mag uitvergroten en je falen niet langer verdoezeld. Waar je feedback kunt incasseren en jezelf durf te erkennen. Omdat dit het spannendste en tegelijkertijd het meest liefdevolle is dat je voor jezelf kunt doen.
De angst zal mogelijk blijven. Zoals iemand met een volle tank benzine zich nooit druk maakt of ie het wel zal redden, zal de benzinemeter bij anderen wellicht altijd op ‘bijna leeg’ staan en blijf je continu op je hoede voor ‘het stotteren’ van de motor en mogelijk stil te komen staan. Je helpt jezelf op moeilijke momenten het meest door te geloven dat het goedkomt.
Als je het zwaar hebt en jezelf gaat vergelijken…. dan is dat het moment om naar mensen toe te gaan die je een warm gevoel geven. Wanneer je de neiging hebt om enge mogelijkheden te bedenken, dat is dat het moment om jezelf te zeggen dat je het redt.
En mocht je het gevoel hebben dat je niet goed genoeg bent, dan mag je ‘bijtanken’ bij mensen die in jou en jouw doelen geloven. Mensen die met je dromen en je jouw idealen gunnen. Vrienden die je helpen de weg te wijzen.
Daarmee geef ik jouw ‘toekomstige ik’ vertrouwen. Dan durf je het eerste stapje weer zetten. Gun het jezelf meer te voelen, meer te ervaren, meer te laten zien. Te leven op het hoogste niveau!
