Kwart voor negen. Ik sta onder de douche en ineens besef ik me dat er spanning in mijn buik zit. (Niet gek overigens dat ik dat daar en toen ervoer want de douche is mijn favoriete plek om even mijn lichaam helemaal – beetje voor beetje- te voelen en na te gaan of er spanning, stress of druk zit. Maar dat terzijde) Deze ochtend verraste het me dat ik spanning voelde. Ik was me er niet eerder van bewust. Ik dacht dat er gewoon een fijne onbezorgde dag voor me lag. Totdat ik dit gevoel bemerkte en na ging waar het vandaan kon komen.
Vanuit het niets weet ik ineens waar het over gaat. Over drie kwartier heb ik een ‘intake’ voor de opleiding ‘HSP voor professionals’, viel me binnen. Gelijk erachteraan de interne cognitieve veroordeling. ‘Joh Xandra, maak je niet zo druk, waarschijnlijk is het een kennismakingsgesprek en willen ze je beter leren kennen. Er is echt totaal geen enkele reden waarom jij niet aan deze opleiding mee zou kunnen doen’. Ja maar ehm… een universitaire studie… dat heb ik nog nooit gedaan en kan ik dus mogelijk ook helemaal niet. (Niet zo gemakkelijk dan).
Ik lachte om mezelf. Legde mijn handen op mijn buik en besluit om het gevoel even te verwelkomen. Waar bén ik eigenlijk bang voor nu? Zo sta ik even te voelen. Gewoon het lichamelijke gevoel volgen dat er is. Mijn hoofd proberen leeg te maken. Het gevoel in mijn buik beweegt een beetje. Het zit tussen mijn maag en navel in en als ik inadem voel ik de spanning. Ineens besef ik me dat ik het lastig vind om de vragen die gaan komen onvoorbereid te beantwoorden. Er was wel een mail gestuurd vooraf waar ik me op kon voorbereiden maar ik voelde dat er meer vragen gesteld zouden worden. Vragen die ik wellicht niet direct zou weten. Die me in een lange ‘ehhhh’ positie zouden brengen. Vragen die snel beantwoord dienden te worden want ik ‘had’ maar 30 minuten. De tijdsdruk zat me dwars. Ik wist niet of ik het beeld wat ze van me zouden willen krijgen in die korte tijd over zou kunnen brengen. Want welk beeld zochten ze eigenlijk precies?
Langzaam stapte ik onder de douche uit en droogde me af. Beneden wachtte ik met een kop koffie het skype gesprek af. Vrijwel direct na de start benoemde ik mijn gevoel. Ik gaf aan dat ik me onrustig voelde en dat ik even een geruststelling nodig had in de vorm van ‘leg mij uit welk beeld jullie van me willen hebben aan het einde van dit gesprek en waarom’. Professor Elke van Hoof gaf me zonder extra vragen de uitleg waar ik om vroeg. Het gesprek was inderdaad geen ‘alles of niets’ gesprek maar veeleer bedoelt om een gevoel te krijgen bij mij als professional om me zo in de juiste groep in te delen. Zodat ik met mensen zou kunnen samenwerken die met mij op 1 lijn zitten.
De spanning gleed van me af. Ik voelde me letterlijk ontspannen. Ik was best in staat om in een minuut of twintig te schetsen wie mijn doelgroep is, hoe ik te werk ga en waarom ik voor de opleiding heb gekozen! Ik nam een teug adem en startte met het beantwoorden van haar eerste vraag. Het gesprek verliep prettig en ik zag dat de manier waarop ik te werk ga positief werd ontvangen. De enkele onverwachte vraag die ik later kreeg waren geen enkel probleem om te beantwoorden en na twintig minuten nam mijn gesprekspartner weer afscheid van me. Met een ‘Ik zie er naar uit!’ en ’tot binnenkort’ nam ze afscheid van me.
Ik hang op en ben blij dat ik het gevraagd heb. Het gaf me de ruimte om vervolgens rustig antwoord te kunnen geven. Ik weet dat ik hierin inmiddels een lange weg gegaan ben. En ook dat ik nog veel te leren heb. Ik doe het nog niet altijd automatisch. Ik mag me er terdege bewust van zijn. Maar zo’n kleine stap geeft me ook weer het gevoel dat ik het ooit kan. Dat ik mijn emoties er mag laten zijn zonder iets weg te poetsen, weg te maken, groter te laten worden, ze af te reageren. Gewoon voelen wat mijn behoeftes zijn en daarnaar handelen. Voelen wat ik moeilijk vind en dat uiten. Voelen waar ik ‘menselijk ben’ en dat laten zien. Zo simpel kan het leven soms zijn.