Het sprookje van Roodkapje is een klassieker die velen van ons kennen sinds onze kindertijd. We herinneren ons allemaal het beeld van het onschuldige meisje met de rode kap die door het bos wandelt om haar zieke grootmoeder te bezoeken. We kennen het verhaal van de sluwe wolf die haar pad kruist, haar bedriegt, en uiteindelijk de confrontatie met de dappere jager aangaat. Dit bekende verhaal, met zijn duidelijk gedefinieerde rollen van goed en kwaad, heeft door de jaren heen een vaste plek ingenomen in de populaire cultuur.
Maar wat als we dit alom bekende verhaal eens vanuit een ander perspectief bekijken? Wat als we de traditionele rollen omdraaien en de gebeurtenissen door de ogen van de wolf zouden bekijken? Het kan verrassend verhelderend zijn om te ontdekken hoe de dynamiek van het verhaal verandert als we ons in de schoenen van de wolf plaatsen. Hoe zou hij het bos ervaren hebben? Wat waren zijn motieven en gevoelens? En wat als we ons de wolf voorstellen als een complexer personage dan we aanvankelijk dachten?
Dan ontstaat er mogelijk zoiets als dit: “Op die dag liep ze voorbij, haar rode kap felcontrasterend met de groene omgeving. Ze was vrolijk en onbezorgd, en ik kon niet anders dan nieuwsgierig zijn naar dit meisje dat mijn rustige bos doorkruiste. Wat zou haar hebben gebracht naar deze uithoek van de wereld?
Mijn nieuwsgierigheid won het op dat moment van mijn honger en ik sprak haar aan. Ze vertelde me over haar bezoek aan haar zieke grootmoeder, en ik zag hoezeer ze van haar hield. Dit deed me denken aan mijn eigen familie en vrienden, en aan de tijd waarin ik nog vrij rondliep zonder zorgen…”
Het onderzoeken van het verhaal van Roodkapje vanuit het perspectief van de wolf biedt ons een unieke kans om de traditionele opvattingen over schuld, onschuld en morele verantwoordelijkheid te heroverwegen.
Door deze benadering leren we niet alleen meer over de wereld van het sprookje, maar ook over de manier waarop wijzelf verhalen interpreteren en onze eigen oordelen vormen. Het hervertellen van dit bekende verhaal vanuit een nieuw perspectief kan ons uitnodigen om met een open geest en vernieuwde empathie naar de wereld om ons heen te kijken.
Ik nodig je uit om jouw eigen verhalen te schrijven. Niet noodzakelijk als een sprookje, maar wel op een manier die sprookjesachtig is. Dit kun je doen door de spullen in je omgeving te laten ‘praten’ over hun ervaringen. Ja, dat kan echt! Wist je dat nog niet? Lees dan mee met dit verhaal waarin mijn zonnebril aan het woord is:
‘Ik herinner me nog goed de dag waarop jij mij in de etalage zag. Het was een stralende dag, en ik glinsterde in de zon, klaar om iemand te laten schitteren. Mijn glazen waren als een spiegel van de blauwe lucht, en mijn zwarte rand straalde een gevoel van elegantie uit. Die middag kwam jij, en toen je me aankeek, zag ik de opwinding in je ogen. Ik voelde me vereerd toen je me kocht en kon niet wachten om met je op avontuur te gaan.
Maar na die eerste blijdschap gebeurde er iets vreemds. Het leven ging verder, en ik belandde in je la. Ik lag daar maar te wachten en te wachten en te wachten totdat ik eindelijk weer op mocht staan. Op een dag, maanden later, vond je me terug tussen andere vergeten spullen. Je herinnerde je de vreugde van ons eerste moment samen, en ik zag een glimp van spijt in je ogen. Je had mijn pracht verwaarloosd en nu was het te laat. Ik was bedoeld om je leven te verrijken, maar nu was ik niet langer elegant. En al helemaal niet meer heel.
Toen je me optilde, zag ik echter een flikkering van inzicht in je ogen. Ik merkte dat je iets belangrijks had begrepen: dingen zijn pas echt waardevol als we ze daadwerkelijk in ons leven toepassen en zichtbaar maken. Op dat moment realiseerde ik me als zonnebril dat ik misschien mijn oorspronkelijke waarde verloren had doordat je me vergeten was, maar dat ik je via dit inzicht blijvend kon inspireren. En ik dacht… als dat niet schitterend is?’
Ik wil je uitnodigen om zelf op deze manier aan de slag te gaan en inzicht te krijgen in je diepste drijfveren, je andere kijk op de wereld en de meerwaarde van je liefdevolle hart. Merk je dat je het lastig vind om tot een voorwerp te komen? Maak dan eerst een schets van de situatie. Teken de ruimte waar je was in je herinnering, met de tafel en stoelen, een bank, een lamp, een raam of wat er dan ook was. Als je 2 minuten snel schetst heb je waarschijnlijk al best veel voorwerpen waaruit je kunt kiezen omdat ze ‘getuige’ waren van jouw specifieke moment. Je kunt dit voorwerp laten praten door een monoloog te schrijven, zoals ik hierboven heb gedaan. Maar je kunt ook met twee pennen schrijven. Eentje voor jezelf en eentje voor het voorwerp, waarbij je vragen stelt die het voorwerp dan beantwoord vanuit die andere positie.
Oefening 1: De getuige van vreugde
Denk aan een specifiek moment waarop je ogen gingen schitteren van plezier in verbinding met anderen. Dit kan een feest, een gesprek, of een ander gelukkige gebeurtenis zijn geweest. Zie jezelf daar weer staan of zitten en kijk in gedachten om je heen. Kies een object dat mogelijk getuige was van dit moment. Dit kan een stoel zijn waarop je zat, een lamp die je verlichtte, of zelfs een pen die je vasthield. Stel je voor dat dit object kan spreken. Wat zou het zeggen over dat moment? Hoe heeft het de vreugde en verbinding die je voelde waargenomen? Schrijf of vertel in een paar zinnen wat het object zou vertellen over jouw ervaringen van plezier en verbinding.
Oefening 2: De getuige van hoop
Denk aan een moment waarop je hoop voelde voor de toekomst. Dit kan voortkomen uit het lezen van een boek, het luisteren naar een spreker, of een andere inspirerende gebeurtenis. Zie jezelf daar weer staan of zitten en kijk in gedachten om je heen. Kies een natuurlijk object in je omgeving, een plant in je kamer, een boom in de tuin, een huisdier, of zelfs een klein vliegje op de muur, zolang het jou maar ‘zag’. Stel je nu voor dat deze getuige was van je moment van hoop. Wat zou het zeggen over wat het heeft gezien of gevoeld tijdens dat inspirerende moment? Schrijf of vertel vanuit het perspectief van dit object over hoe het jouw hoop en inspiratie heeft waargenomen.
Oefening 2: De getuige van een positieve handeling
Denk aan een moment waarop je een positieve handeling hebt verricht of iemand hebt geholpen. Dit kan een kleine daad van vriendelijkheid zijn of een moment waarop je iemand oprechte steun bood. Zie jezelf daar weer staan of zitten en kijk in gedachten om je heen. Kies een object uit je omgeving dat je het gevoel geeft dat het betrokken was bij dit moment. Dit kan een boek zijn dat je in je handen had, een stoel waar je samen zat, of een pen die je gebruikte om een inspirerende boodschap te schrijven. Stel je voor dat dit object je kan vertellen wat het zag of voelde tijdens dat positieve moment. Wat zou het zeggen over jouw handeling en de impact die je had? Schrijf of vertel vanuit het perspectief van dit object hoe het jouw daad van vriendelijkheid of steun heeft waargenomen en ervaren.
