Spirituele zoeker. Ik herken me niet in die term. Hoewel ik vroeger wel wat boeken in mijn kast had van Eckart Tolle en Byron Katie vond ik ze ergens ook ‘te logisch’ of ‘te makkelijk’.
Als kind voelde ik al dat ik liefde was, net als iedereen (we mogen er elkaar alleen af en toe aan herinneren).
Ik had ook altijd al een sterkere connectie met ’wij’ dan met ‘ik’. Begreep niet dat ik op de basisschool bij de vraag ‘wie ben jij?’ antwoord diende te geven in termen van huisdieren, gedrag of hobbies. Al die veranderlijke dingen, dat wás ik toch niet?
Wanneer ik nu echter boeken lees van de oude spirituele meesters dan kom ik thuis. Het Zijn en Ik ben wordt uitgelegd op een manier waarop ik me voel begrepen. Het gaat dieper dan enkel het perspectief van de Westerse lezer.
En soms gaat mijn gedachte dan weer uit naar een onderzoek naar hoogsensitiviteit. Een kleinschalig onderzoek waarin aangetoond werd dat hsp’ers in staat waren over de grenzen van hun conditioneringen te kijken. Amerikaanse hoogsensitieve deelnemers (opgegroeid in een ik-cultuur) konden ook de samenhang in een plaatje waarnemen. En de oosterse hoogsensitieve deelnemers (opgegroeid in een wij-cultuur) het individualistische. In tegenstelling tot de niet-hsp’er. Deze konden dat niet.
Mogelijk is dat de reden waarom veel sensitievelingen zich niet begrepen voelen wanneer ze met innovatieve ideeën komen. Degenen om hen heen zien de wereld niet zo.
Als zij meer zien, meer ervaren, meer ‘weten’, letterlijk in een groter bad van bewustzijn zwemmen, waarom zien of horen we hen dan amper? Is het omdat we intuïtie en felt sense nog niet goed snappen?
Laatst las ik een boek over focussing waarbij vertelt werd hoe je je bewust kon worden van de gevoelens in je lichaam. Hoe je er kleur, geur, geluid etc aan kon geven. Had veel voordelen tov de klassieke manier om over emoties (cognitieve vertaalslag van wat in ons lijf gaande is) te praten. Het blijven bij de felt sense, maakte dat deze ter plekke kan transformeren. Dát is wat iedereen die ‘last’ ervaart van emoties zo graag wil leren. Maar het was wat ik al kón als kind en nooit in werd begrepen.
Werd ook niet begrepen trouwens dat ik altijd mezelf wilde ontwikkelen. Juist daar waar het lastig voor me was want daar zat de meeste groei. Niet om ergens vanáf te komen trouwens, maar om meer te kunnen omarmen in mezelf en in het leven. Inmiddels weet ik: dit is een prachtig streven!
Maar..
Hoevelen zijn er die geen weet hebben van hun mogelijkheden? Hoevelen blijven in de schaduw terwijl ze zo hard nodig zijn?
Wat als jij één van hen bent.
Hoe zou je dat dan weten?
Misschien ben ik het toch. Een spiritueel zoeker. Niet omdat ikzelf verlicht wil worden, maar omdat ik zo graag alle anderen wil vinden.