Wanneer we een emotie ervaren hebben we de neiging om de oorzaak buiten ons aan te wijzen. Ik ben verdrietig omdat ik je mis. Ik ben boos omdat je mijn grenzen niet respecteert.
Dat lijkt gezond. En wanneer je jezelf op een dieper level aan het leren kennen bent is het fijn en goed om op deze manier te gaan onderzoeken welke behoeften daadwerkelijk belangrijk belangrijk zijn en welke je wellicht mag doorzien dat je (teveel) gehecht bent. Dit helpt om emotioneel volwassen te worden.
Maar ergens in dit zelfonderzoek zul je gaan ontdekken dat wat je voelt telkens lijkt te verwijzen naar een eerder moment. Je bent immers niet voor het eerst gepikeerd, ongerust of angstig. Of het nu om geld gaat, relaties, gezin/opvoeding, vrouwelijkheid, zichtbaarheid of wat dan ook… er lijkt altijd een eerder moment te zijn. In jouw leven, dat van je voorouders in de familielijn of wellicht (mocht je daarin geloven), in eerdere levens.
Het lijkt dan ook verleidelijk om op zoek te gaan naar de oorsprong en deze te helen. Je zult mij niet horen zeggen dat je dit niet bij één of twee grote thema’s mag doen, maar wanneer je élke emotie wilt gaan uitdiepen dan is dit een weg zonder einde. Voor elk emotiemoment ligt er weer een nieuw emotiemoment. En daarvoor weer eentje.
Nooit, hoe ver je ook graaft zul je de bron van je vermogen (heftig) onveiligheid, paniek of ongeluk kunnen vinden. Eerder lijkt het eenvoudigweg bij ons mens zijn te horen.
We hoeven gelukkig niet telkens op zoek te gaan naar een oorzaak. Er is een andere methode. Wanneer we gaan begrijpen hoe onze menselijke ervaring ontstaat kunnen we getuige zijn bij dat wat er in het moment gaande is. Dan kunnen we onze gevoelens vanuit een nieuwsgierige afstand bekijken en ze er ‘laten zijn’.
Dát verandert alles. Want wie is met wat er gevoeld wordt in het huidige moment merkt dat het ook snel weer voorbij gaat. Geen verhalen vormt maar veranderbaar blijft. Als klei die telkens nieuwe vorm aanneemt. Zó lijkt het leven bedoelt te zijn. Veranderlijk. Altijd kortstondig. En vrij.
