In het voorjaar, toen alles ineens gesloten werd, het sociale leven stil kwam te liggen en live trainingen niet meer mogelijk waren begon het: de ontdekkingstocht naar online werken én spelen met mensen. Daar waar ik er eerder wars van was merkte ik ineens de meerwaarde van online improviseren en persoonlijke dingen delen; het is namelijk -vreemd genoeg- vaak minder ‘eng’. Ik was geraakt door de beweging die daardoor bij velen ontstond. Bij mij, maar ook bij mijn collega’s.
Mijn hart maakte een huppeltje en mijn hoofd ging er met me vandoor: dit was de ideale manier om mensen laagdrempelig kennis te laten maken met mijn bedrijf én een programma te hebben wat door zou kunnen gaan mochten we in de winter wederom in een thuiswerksituatie verzeild zouden raken. Enthousiast ging ik aan de slag. Verzon oefeningen en opdrachten en werkte het programma Playful Ondernemen voor ruim de helft uit. De rest zou ik doen tijdens mijn twee maanden durende vakantie. Zo had ik gedacht…
Dát was natuurlijk al een teken. Maar zo in gedachten en doe-dingen verzonken was ik, dat ik het niet zag. Ik plande en organiseerde zodat het precies in mijn agenda paste. In mijn leven paste. Het kón. Maar wat ik me vergat af te vragen was of ik dit wel echt diep vanbinnen wilde. Of dit was waarvoor ik ‘sochtends mijn bed uit kom. Of dit was waar ik ten diepste naar verlang.
Dat antwoord kwam in de zomervakantie sterk naar boven. Ik kon voelen wanneer ik ga spelen. Voelen wanneer de dag niet lang genoeg duren kan. Voelen wanneer ik me vrij voel. Wanneer ik gloei. Ik groei. Ik huppel. Ik lach. Wanneer de wereld me mag verwonderen, meevoeren op wat er komt. Me overgevend aan wat er is. Speels. Uitdagend. Belichaamd. Fris.
Ik voelde hoe mijn lijf ‘wakker werd’ wanneer ik inhoudelijk over mijn vakgebied kon sparren. Hoe ik boeken daarover verslond. Hoe ik in vervoering raakte wanneer ik mocht dansen, spelen, clownen of zingen. Ik voelde hoe belangrijk embodiment voor me was. En ik merkte dat ik bleef drentelen wanneer ik me wilde richten op de online werkvormen zoals ik me voorgenomen had….
En ik voelde in alles wat ik wilde ook heel sterk wat ik niet wilde. Welke ja van mij eigenlijk een ‘dit kan ook wel’, een ‘hier is vraag naar’ of in het geval van externe workshops een regelrechte ‘het brengt in ieder geval geld in het laatje was’. Mijn oprechte ‘ja’ heeft weinig te maken met ‘zoveel mogelijk mensen bereiken’ maar alles met ‘de diepte in gaan’. En met het voelen van die wens klikte er ineens iets in elkaar…
Later als ik groot ben…
In die lange hete zomer kickte het dus in. Fysiek voelbaar kickte het in…. Ik mocht een andere keuze gaan maken. Niet aanbieden waar wellicht vraag naar is maar datgene brengen waar ik zélf 100% achter sta. Een logisch gevolg op het pad wat zich al twee jaar aan me aan het openbaren is. De fool. De clown. Het speelse innerlijke kind. Een pad dat me angst inboezemt en dolblij maakt tegelijkertijd. Een pad wat voelt alsof er ‘iets door me heen groeit’ dat grootster is dan mij. Een pad waarvan ik de eerste stap nam zonder te weten waar het leidt. Of eigenlijk… ik voelde het ergens diep in mij al wel. Maar die droom was té mooi. Té groots. Té fantastisch om voor mij ooit waar te zijn…
Dus nam de tijd om te mijmeren. Te mediteren. Lange tijd stil te zijn. Te onderzoeken in mezelf wat er gaande was. Mijn diepste verlangen is te gaan spelen. Mijn leven te leven met wijdopen hart. En ik kan róépen dat ik het wil, maar ervoor gaan staan is blijkbaar toch een heel ander ding. Niet opgeleid. Geen naam gemaakt. Niet van nature geboren in dit vakgebied…
En zo vond ik mezelf terug. Met een half gereed online programma en een slag achter de arm wat de opleidingen “Lef om te Stralen” en “Moed om te Falen” betreft. De tranen liepen over mijn wangen toen ik afgelopen weekend mocht doorvoelen hoe kwetsbaar het is het pad te gaan waar weinig anderen gaan en mogelijk weerstand ervaren zal gaan worden.
Ik voel me kwetsbaar. Wat er gaat gebeuren groeit dwars door me heen. Het is het mooiste, briljantste, vrolijkste en het meest angstaanjagende dat ik ooit heb gedaan in mijn leven. Mijn plan om een online training te geven en ook na komend schooljaar Lef en Moed weer in te plannen was een effectieve manier om dat wat ik te doen heb niet voor de volle 100% aan te gaan. Ik hoefde dan immers niet met mijn verlangen in de spotlight te staan. Liep minder kans afgewezen te worden.
Ik heb geleerd dit te herkennen en ermee te dealen. Te doen wat nodig is om authentiek verder te gaan. En net zoals ik eerder deed mag ik luisteren naar wat er is. Naar wat waarachtig geleefd wil worden. Naar die fluisterende stem. Ik mag voelen dat er een wereld is die me draagt en steunt wanneer ik dit pad verder op ga. Ik mag vertrouwen op verbinding. Wetende dat er al klanten op mijn pad kwamen afgelopen jaar die hiernaar verlangden. En nieuwe collega’s kan vinden met wie ik een effectieve samenwerking aan kan gaan.
Future.. here I come!!!
Met de terugkeer van het vertrouwen en de stilte die ik mezelf hiervoor gunde voelde ik ineens een wens. Een hele echte diepe ‘oh my goodness… dít is waarvoor ik bestemd ben’. Ik schreef erover op Facebook: Eigenlijk had ik nooit zoveel dromen. Ik wilde oud worden. Het liefst gelukkig. En ik wenste wereldvrede. Maar wat ík wilde? Eigenlijk geen idee. Spelen, dat is het woord wat ik gebruikte als ik al iets moest zeggen. Vrijheid was wat ik mezelf gunde.
Maar nu was het ineens alsof er een gordijntje naar de toekomst opzij getrokken werd. De clown. De fool. Dans. Improvisatie. Spelen. Álles viel in elkaar. Wat ik zag en aanvoelde is fantastisch. Súpertof. Onbevattelijk. Tenenjubelend leuk! En spánnend!!! Ik krijg er lachzenuwen van in mijn buik. Met een paar lieve mensen deelde ik het. Vertelde er kort over. Eigenlijk waren de reacties lachwekkend mild. Alsof ik dit in hun ogen al dóé. Zo leef. Dit ben.
WTF? Waarom zien zij dat ik dit al doe en vind ik het zo eng? Hoe lang ga ik dit pad al en ben ik ondertussen dus nog niet helemaal trouw aan mezelf? Tijd om dat te veranderen. Ik voelde het in elke vezel van mijn lijf. En dus trok ik de stoute schoenen aan en maakte vanavond een supersnel businessmodel. Om al snel te ontdekken: dit kan. Het is levensrijp. Ik mag mijn droom gaan leven. Nóg meer leven. Gaan staan voor wat ik doe en ben. Hoe? Geen idee precies. Ik zag slechts een glimp. Wanneer? Starting now, vanaf volgend jaar zal het in mijn aanbod meer zichtbaar worden. Is het tof? Écht wel! Is het Xandra? Voor de volle 100%
Dealen met wat is…
Nu mijn cursus playful ondernemen in het najaar niet doorgaat zijn er wellicht mensen teleurgesteld, want zij hadden zich verheugd naar aanleiding van wat ik erover had verteld. Dat spijt me oprecht. Maar ik vertrouw er ook op dat deze tijd nodig is om iets nieuws te genereren. Iets wat voor alle partijen nog beter is. Met onder andere al vanaf het voorjaar een weekend (!) om de Kunst van het Spelen te ontdekken.
Theater van het Leven gaat binnenkort van start en is zelfs overboekt. Dát geeft goede hoop, want dit is de opleiding waar al veel speelsheid, clownerie en fooling inzit rondom de embodiment van theorie U. Daarnaast gaan Moed om te Falen en Lef om te Stralen van start. Nu nog in de oude opzet waarbij ze los van elkaar te volgen zijn. Beide hebben nog plek in het voorjaar. Daarna gaan beide integreren in wat het tweede jaar gaat worden van de opleiding ‘Vakspecialist Playfulness’.
Ik ga vol vertrouwen het nieuwe schooljaar in. Met supergave groepen deelnemers. En ik ga me (inter)nationaal verder laten scholen op het gebied van drama, clownerie, fooling en interplay. Want hoewel ik de basis in mijn lijf heb verankerd is er ook niets lekkerder dan elke keer weer voor jezelf de omgeving te zoeken waarin mijn speelsheid wordt aangewakkerd en gevoed. Waarmee ga jij je laten voeden dit jaar? Welk pad ga jij bewandelen waarvan je nu de uitkomst nog niet weet? Zolang het je tot in je tenen laat jubelen is het goed, hoe spannend het ook voelt!