Veerkracht. Het klinkt als iets wat je kunt trainen. Een spier die sterker wordt door tegenslag, doorzetten, doorgaan. Alsof het leven een fitnessruimte is en jij een personal trainer in mentale kracht. Maar wat als veerkracht niet iets is wat je kunt opbouwen, maar iets wat opbloeit zodra je stopt met je best doen?
In veel organisaties, opleidingen en therapieën wordt veerkracht gepresenteerd als een vaardigheid. Een taak. Een doel. Je moet leren omgaan met stress. Leren herstellen van tegenslagen. Leren opstaan na een val. Alsof de val een individueel gebrek is en het opstaan een prestatie.
Maar wat als echte veerkracht niet in jou zit, maar in het leven zelf? Wat als het niet jij bent die steeds opnieuw opstaat, maar het leven dat je draagt, ook als jij even niet weet hoe?
We hebben van veerkracht een individueel project gemaakt. Een ideaalbeeld. Alsof jij persoonlijk verantwoordelijk bent voor het goed verwerken van alles wat je overkomt. Dat je je rug moet rechten. Sterker moet terugkomen. De les moet vinden in je lijden. Alsof je alleen mag bestaan als je ‘er iets van leert’.
Maar misschien is veerkracht niet iets wat je hebt. Misschien gaat echte veerkracht wel helemaal niet over sterker worden. Misschien gaat het over thuiskomen. In jezelf. In het leven dat je al draagt.
En als je voelt dat dit ook een ander verhaal is dan wat er nu klinkt in je team, in je organisatie, in hoe we naar mensen kijken die iets te dragen hebben, dan help ik je graag om die taal opnieuw te belichamen. Niet als methode. Maar als herinnering.
Want misschien is dit wel de meest veerkrachtige gedachte van allemaal:
Dat we nooit zijn losgeraakt van de grond waarop we kunnen vallen.
