In ons dagelijks leven lijken onze gezinnen en de bedrijven waar we werken onafhankelijk te opereren. Maar net zoals bomen en schimmels die in een woud ondergronds samenwerken en voedingsstoffen uitwisselen, zijn wij als mensen onlosmakelijk verbonden. Vanuit het eerste gezichtspunt zullen we ons eigen bestaan proberen zeker te stellen, vanuit het biologische perspectief zullen we goed voor onszelf, anderen én onze omgeving zorgen.
Onze perspectieven en narratieven zijn onze instrumenten naar een wereld waarin we fijner samenleven met elkaar. Wanneer we bijvoorbeeld spreken over veerkracht versterken, alsof het een spier is die je kunt trainen, zullen er mensen zijn die denken dat ze hierin falen. Maar wanneer we het erkennen als een aangeboren eigenschap – net als intuïtie of creativiteit – realiseren we ons dat we allemaal zijn uitgerust om te overleven en te gedijen, aangedreven door interne krachten die geen versterking nodig hebben, slechts vrijheid om te functioneren.
Dit brengt ons bij de vraag van paradigma verandering in onze samenleving. Enkele jaren geleden hoorde ik Barack Obama vertellen over de kwaliteiten van Michelle Obama, erkennend dat haar sensitiviteit – hoewel misschien gezien als een belemmering voor een presidentiële rol – essentieel was voor zijn succes. Zij liet hem zien wat belangrijk was. Als we willen dat onze samenleving ten goede verandert, moeten de ‘Michelles’ van deze wereld naar voren treden.
Dit is onze kans om te gaan leven op een manier die ertoe doet. We hoeven niet moedig te zijn; we hoeven alleen maar te geloven in de kracht van onze eigen authenticiteit. Onze verhalen onthullen nieuwe perspectieven die we mogen verkennen. Elk klein steentje draagt bij aan het verleggen van de rivier. Je mag jezelf misschien onbeduidend voelen, maar jouw stem is essentieel!
