In een wereld waar het tempo steeds hoger lijkt te liggen en onze verschillen ons steeds verder uiteen drijven, is het concept van interconnectedness, oftewel verbondenheid, relevanter dan ooit.
Deze verbondenheid, die gaat over de relatie met onszelf, met anderen en met de wereld om ons heen, lijkt iets waar we gevoelsmatig allemaal naar zoeken. maar als we kijken in de natuur, dan zie je dat daar niets op zichzelf kan staan. Een diertje kan niet overleven zonder voedsel, een boom niet zonder het myceliumstelsel in de bodem.
Ook wij als mens zijn in onze kern allemaal deel van hetzelfde grote geheel. Echter, zoals zo vaak met dingen die fundamenteel zijn, is het voelen en werkelijk ervaren van deze verbondenheid geen eenvoudige opgave.
Het probleem ligt deels in de aard van onze eigen biologie. Onze cellen, de bouwstenen van ons wezen, lijken op het eerste gezicht niet ingesteld op samenwerking en verbondenheid, maar eerder op zelfbehoud en individualisme. Ze zijn, om het zo te zeggen, allemaal kleine egoïsten, voortdurend bezig met het verkrijgen van wat ze denken nodig te hebben om te overleven.
Deze gerichtheid op het individuele zelf wordt ondersteund en versterkt door ons zenuwstelsel, dat is ontworpen om deze cellen te helpen krijgen wat ze nodig hebben. Het is een systeem dat ons in staat stelt te reageren op onze omgeving, maar het kan ons ook blind maken voor die diepere werkelijkheid.
In onze focus op het directe en het materiële, op datgene wat ons zenuwstelsel ons vertelt dat van belang is, kunnen we gemakkelijk voorbijgaan aan een fundamentelere waarheid. Die waarheid is dat er een dieper web van leven bestaat, een complex netwerk van relaties en verbindingen waarvan we allemaal een deel zijn. Dit web verbindt ons niet alleen met andere mensen, maar met alle leven op aarde.
Het erkennen en ervaren van deze verbondenheid kan een bron van grote kracht en troost zijn, maar het vraagt van ons dat we verder kijken dan onze onmiddellijke behoeften en verlangens.
Het goede nieuws is dat we kunnen leren om deze diepere verbondenheid te zien, te voelen en te ervaren. Dit is geen eenvoudige taak en het is zeker geen kwestie van eenmalig inzicht of verandering. Het is eerder een proces van steeds dieper verbinding maken met je lichaam, je ware zelf (of ziel als je dat zo wilt noemen).
Het is een pad dat we kunnen bewandelen, waarbij elke stap ons weghaalt van het conceptuele idee van verbondenheid (of het romantische plaatje) en dichter bij de levende, voelbare realiteit.
Dit proces van transformatie en herkenning is niet alleen een persoonlijke reis. Het heeft ook de potentie om de manier waarop we met elkaar en met onze planeet omgaan, fundamenteel te veranderen. Naarmate we dieper inzicht krijgen in de ware aard van verbondenheid, kunnen we beginnen met het opnieuw vormgeven van onze relaties, onze gemeenschappen en uiteindelijk onze wereld. Het is daarom hier, nu, bij het voelen van je directe werkelijkheid, dat de Wereld van Morgen vorm krijgt.
