Het leven wil niet begrepen worden, niet gevangen in methodes, stappenplannen of slimme technieken. Het leven wil geleefd worden. Aangeraakt.
Wat ik bied met mijn playfulness opleidingen is precies dat. Het leven leven. Niet ingrijpen. Niet verbeteren. Niet fixen wat zogenaamd ‘niet goed genoeg’ zou zijn. Geen interventie, geen project om je ergens te brengen waar je nog niet bent.
Het is eerder een manier om de deur te openen naar wat altijd al in je aanwezig is.
Improviseren is als met blote voeten een onbekend pad oplopen zonder te weten waarheen. Elke stap ontstaat pas als je hem zet. Je denkt niet vooruit, je plakt geen plan over het leven heen. Je beweegt in het leven. Je bént het pad.
Deze manier van werken is niet bedoelt om je iets te leren. Het is geen toepassingen van kennis. Als je speelt en je flow volgt, dan ervaar je dat je niet denkt over het leven. Je bént in het leven. Je proeft af en toe hoe gedachten komen en gaan zonder dat jij ze hoeft te sturen. Je voelt hoe bewustzijn vanzelf vorm geeft aan elke ervaring. En hoe het steeds weer anders is. Je merkt hoe je altijd gedragen wordt door iets wat groter is dan je persoonlijke brein, iets dat niet hoeft te worden gemaakt of verbeterd.
‘Wat levert dat op?’ Vragen mensen me soms. Wel, niet iets meetbaars. Niet iets voor in een portfolio. Maar wel iets dat je wezenlijk verandert. Je voelt ruimte waar eerst druk zat. Je ziet lichtheid waar eerst strijd was. Je ervaart vertrouwen waar je eerder plannen maakte. Je leert luisteren naar het moment zelf, en niet meer alleen naar je verwachtingen ervan.
En dat alles gebeurt niet doordat je erover praat, of het snapt, of iets zal bereiken zodra je weer helder denkt. Het gebeurt omdat je erin valt, zoals een druppel regen in de oceaan valt. Niet apart, niet speciaal, maar gewoon het leven dat samenvalt met zichzelf.
En soms vind je daar achteraf woorden voor. Een man die altijd worstelde met ‘het juiste antwoord geven’ merkte tijdens een eenvoudig spel dat hij zonder na te denken iets kon zeggen en dat het klopte zonder perfect te zijn. Het bracht rust op die kracht te durven gaan vertrouwen. Een vrouw die voor een schrijfoefening dacht ‘ik weet niets’ en plots een stroom van beelden en inzichten op papier zag ontstaan, alsof haar hand geleid werd door iets wat groter was dan haar denken. Een groep die samen improviseerde, zonder voorafgaande afspraken, en na afloop tegen elkaar zei: ‘Het voelde alsof we één ademhaling waren.’
Dat is wat het oplevert. Niet iets nieuws dat je moet worden, maar het besef dat je altijd al verbonden was met die beweging die groter is dan jij. Dat je kunt vertrouwen. Laten ontvouwen. Niet hoeft te forceren, omdat het leven vrijelijk stroomt als je niet in de weg staat.
Waarom playfulness geen ‘interventie’ is!
