Ik heb er vaak gesprekken over met coaches en begeleiders, het onderwerp ‘Wat heb ik precies te bieden?’ Ik kan me een moment herinneren in een supervisie waarbij Babette me zuchtend aankeek en zei: “Ik denk dat ik maar weer een businesscoach in de hand neem, want ik weet het echt niet meer.”
Álles had ze volgens haar al gedaan. Gecommuniceerd wie haar droomklant was. Vertelt welke methodieken ze gebruikte in haar werk, in de hoop dat iemand die daar specifiek op zocht bij haar uitkwam. En uiteindelijk was ze de methode gaan gebruiken om de pijn van haar klant te benoemen. Ook al voelde dat voor haar echt niet goed.
Ik keek haar aan en vroeg: “Wat is voor jou waar over het leven? Wat heb jij geleerd, gevoeld, ervaren, gemerkt, geleerd wat zo ver afstaat van de perfectionisme najagende, zekerheid zoekende en twijfel uitsluitende maatschappij waar we in leven, dat je het bijna niet voor mogelijk hield? Waar heb jij liefde ervaren, ver voorbij je bevattingsvermogen? Waar voelde je speelsheid, in een situatie die met een andere interpretatie wellicht beklemmend leek? Waar heb je schoonheid gezien in imperfectie? Veerkracht of gezondheid ervaren terwijl je ziek was? Waar liet de wereld je voelen wat er mogelijk was, waardoor je vanaf dat moment de wereld bekeek met andere ogen?”
Babette keek me aan, slikte een keer en vertelde hoe de kinderen in haar klas haar lieten ervaren hoe waardevol ze waren, ondanks hun ‘labels’ en belemmeringen. Ze vertelde dat ze had geleerd hoe iedereen waardevol was, ook al zagen ze dat zelf niet. Ze vertelde over de liefde die ze hervond, nadat ze dacht dat het voor haar niet meer was weggelegd en ze vertelde over de bijzondere momenten waarop ze met haar vriendin nog kon lachen, terwijl deze op sterven lag.
Haar verhalen, die me zo kort opgesomd werden als ik ze hierboven benoem, ontroerden me. Ik had tranen in mijn ogen, terwijl ik haar vroeg: “Wat denk je dat het waard is wanneer je deze waarheid gaat delen met mensen die jij kent? Wanneer jij een lichtpuntje in de duisternis bent voor wie dacht dat licht niet (meer) bestond? Wat zou er in beweging komen wanneer mensen voorbij hun eigen werkelijkheid in jouw beleving kunnen stappen? En dat ze, omdat ze dit gedaan hebben, in hun eigen leven uitkijken naar momenten waarop dit ook mogelijk is?”
Ze staarde voor zich uit. Het was een tijdje stil. En toen zei ze met een schuin hoofd: “Ik denk dat het een wereld van verschil maakt voor mensen enkel te weten dat het goed kan komen, terwijl er niks aan hen veranderd is. Te weten dat ze niet eindeloos hoeven te werken om positief te denken, hun perfectionisme kwijt te raken, een groeimindset aan te kweken, te mediteren, beter hun grenzen te leren aangeven. Dat uitkijken naar mogelijkheden al zoveel rust geeft dat ze niet zoveel meer hoeven te veranderen. Niet zoveel hoeven te bewijzen…”
Ze was weer stil en zei: “Ik denk dat dit voor mij ook veel verandert. Dat ik niet zoveel meer hoef te bewijzen. Misschien als ik simpelweg deel hoe ik de wereld ervaar, dat ik mensen al kan inspireren. Dat als ik weer eens angstig ben dat ik over een maand mogelijk te weinig klanten heb, ik gewoon kan wachten tot dat gevoel voorbij gaat. Want – en toen begon ze te lachen – ik heb eigenlijk nooit echt een probleem met te weinig klanten of te weinig geld gehad. Ik maak me altijd graag zorgen om morgen.”
We voelden beiden op dat moment dat het ‘goed was’ en besloten een dans te doen ter ere van dit inzicht, zodat ze het in haar lijf kon verankeren en er nog even bij te zijn. Maar toen we een kwartier later op de grond zaten, moe, voldaan en met een grote glimlach op ons gezicht gingen we nog een laagje dieper. Ineens werd duidelijk dat een aantal zaken gewoonweg niet mogelijk waren om op te lossen als coach. Je kunt wel iemand eeuwig leven willen beloven, maar dat komt er niet. Op dezelfde manier kun je geen angstgevoelens weghalen, pijn voorkomen of zorgen dat anderen nooit iets vervelends zeggen of doen. Maar je kunt wél, door de ander in jouw waarheid over het leven mee te nemen, laten zien dat dit niet zo vreselijk hoeft te zijn. Daar is mee te leven, zolang je voelt wat er eigenlijk wél te halen valt.
Ik houd van dit soort gesprekken. De kwartjes die vallen, de doorwerking die het vaak nog weken daarna heeft. Als jij je afvraagt wat je een ander precies te bieden hebt, is de kans groot dat het te maken heeft met ‘verliefd worden op het leven en met gratie over de golven surfen’. Met welke techniek je dat precies doet? Wel… dat maakt dan vaak niet eens meer zoveel uit..!
