Ben je bekend met het spel Whac-a-Mole? Dit oorspronkelijke arcadespel bestaat uit een kast op heuphoogte met een speelruimte en beeldscherm, en een grote, zachte, zwarte hamer. Vijf gaten in de bovenkant van de speelruimte zijn gevuld met kleine plastic mollen, die willekeurig tevoorschijn komen. Punten worden gescoord door elke mol te meppen zoals deze verschijnt. Hoe sneller de reactie, hoe hoger de score.
Dit spel lijkt wel een beetje op hoe mensen omgaan met hun gedachten. Alsof elke gedachte die opkomt ‘weggemaakt’ moet worden als hij je niet aanstaat. Daar kunnen ze zo druk mee bezig zijn dat ze totaal missen wat er verder om hen heen gebeurt.
Maar gedachten die we negeren hebben de neiging om gewoonweg weg te gaan. Zoals de mol ook nog een tijdje zichtbaar is en dan weer zal verdwijnen. Hij wordt later wel weer ooit zichtbaar, maar op dat moment is er iets anders dat je aandacht vraagt. Er is vast weer een nieuwe mol omhooggekomen.
Dat is simpelweg wat ons brein doet. Het is als de machine die -zodra hij aangesloten wordt op elektriciteit- knipperend en geluidmakend in de hoek staat en tijdens het spel gewoon geregeld een mol omhoog laat komen. Het is aan ons of we ernaar blijven staren, of we de hamer oppakken of dat we zeggen ‘leuk spel’, maar ik heb vandaag zin in iets anders. En doorgaan met ons leven.
Proberen van al je oordelen en concepten af te komen denken is als proberen de regen weer terug in de lucht te duwen, of elke regendruppel in een sneeuwvlok proberen te veranderen. Maar we hoeven niets te verbeteren aan het weer, we hoeven niet positief te denken of te herkaderen. Het weer is het weer. De Whac-a-Mole machine is dezelfde machine, of jij nu de hamer oppakt en het spel speelt of niet.
Voor wie langere tijd heeft doorgebracht in de wereld van zelfverbetering zal dit een shock zijn. Wellicht heb je al die tijd geloofd dat wijzer en compassievoller in het leven staan alleen bereikt kon worden via persoonlijke groei en zelfontwikkeling. En nu word je ineens gewezen op de kern van zachtheid die jij bent. Dat vraagt ook iets anders van jou als begeleider in dit proces naar zelfrealisatie.
Kun je de zachte, stille plek in jezelf ervaren? Wordt maar zacht, ook al maakt die arcade machine in de hoek oneindig veel lawaai. Wordt bewust zacht, ook al voel je in je lijf dat je ergens anders mee aan de slag moet. Wordt zacht, Wordt zachter. Wordt nog zachter. Kom thuis in je zachtheid.
Wat dan tevoorschijn komt is een aanwijzing naar jouw Zijn. Naar dat wat was voordat je geloofde in de goed/fout concepten. Voordat je überhaupt wist wat een spel was. Daar is ruimte om te voelen wat je eigenlijk wilt.
Wanneer je je niet meer verzet tegen wat nu van je gevraagd wordt ontstaat er ruimte te voelen wat je eigenlijk wilt. Kun je ervaren wat er nog meer is dan enkel de uit gedachte voortgestuwde oordeelreactie. Ontmoet je wellicht je nieuwsgierigheid. Je aandachtigheid. Je vriendelijkheid naar het leven.
Dan zit je niet meer vast in angst, verlamming, vergelijk, goedkeuring, resultaten maar stroomt het leven vanzelf weer naar binnen. En kom je eindelijk thuis.