“We gaan dadelijk zingen, om de beurt” zei de docent terwijl wij in zoom braaf knikten. “En als je nu geinspireerd wordt door wat een ander zingt en er komt een ander bestaand nummer in je op dan zet je je geluid aan en neemt de beurt over”. De rest danst en ondersteunt als een achtergrondkoortje”.
De instructie was duidelijk en daar gingen we los. Nu ja, ‘we’… de rest ging los. Ik bleef netjes in het achtergrondkoor. Wanneer er een nieuw nummer voorbijkwam schakelde ik vrij soepel mee en ik was blij dat ik vrijwel alle nummers kende. Het danst lekkerder wanneer je ook een beetje mee kunt blèren, zeg maar.
Ik was me prima aan het vermaken en had geen enkel probleem.. totdat de docent riep dat als je nog niet geweest was je haast mocht gaan maken. De stress schoot acuut in mijn lijf. Gedachten gingen razen. Hoe deden anderen dit? Was er wellicht een nummer van Madonna dat ik nog uit mijn hoofd kende wat ik erin kon gooien? Maar het bleef akelig stil in mij..
Ja ik wéét dat er mensen zijn die overal muziekassociaties bij hebben. Ook bij het lezen van deze tekst. Maar zo werkt mijn hoofd niet. Dus na een minuut of wat dacht ik ‘whatever, dit is de impro-docent. Als hij een probleem heeft dan verzint ie er zelf maar wat op en ik gaf me weer over aan mijn dans- en playbackescapades.
Overigens heb ik echt nooit enig idee van wat ik zing. Het zijn klanken en mama-appelsap probeersels die ik uit de tekst haal. Meestal vind ik vals meedoen leuker dan goed luisteren waar de tekst over gaat.
Anyway, verder met de les. Want de impro-docent hád inderdaad een oplossing. En die was als volgt: ‘just sing happy birthday’. ..
Kijk, als jij dit leest zal je mogelijk het deuntje gelijk horen, maar ik hoorde dit gezegd worden dwars door een willekeurig nummer heen. Mijn hoofd probeerde er nog een melody onder te zetten maar kwam niet verder dan ‘sing hallelujah’ van dr. alban. (Nee die naam had ik dus ook niet gelijk op dat moment maar ik mag je een beetje meenemen in mijn verhaal.. toch?)
Goed, sing hallelujah dus. Had ik dáár de tweede zin van geweten, al was het maar als melody, dan had ik mijn microfoon opengezet. Maar helaas.. het bleef bij die ene zin en mijn hoofd kon niet meer bedenken hoe happy birthday ook al weer ging.
Ik deed nog een halfslachtige poging door de nederlandse versie in gedachten te halen en te ontdekken of ‘lang zal ie leven’ ook een Engelstalige variant had, maar werd afgeleid door een klasgenoot die inmiddels ‘Frère Jacques’ had ingezet…
Ik werd nog altijd aangemoedigd íéts te doen. En nadat ik ook niet reageerde op ‘doe het dan in je eigen taal’ (wat ik weigerde want vader Jacob is echt stóm en ondertussen vond ik dit allang geen leuk spel meer) zei hij: ‘ok, doe whatever you want, just make something up’.
Dus dat deed ik. Ik vond mijn plezier. Ik zong, danste, zong nog wat meer en toen ik na een enige tijd uitgeput voor mijn computer wilde gaan zitten en aangemoedigd werd nog even verder te gaan deed ik dat zonder moeite. Vals. Onverstaanbaar. Niet rijmend en met continue wisselende melodie had ik de grootste lol.
Daarna sloot de leraar de warming up oefening af. En dacht ik nog even na. Want wat ik op het einde had gedaan had een vorm van vrijheid in zich waar velen jaloers op zouden zijn. Voor mij is dát waar het over gaat, waarom ik zo graag speel met theaterwerkvormen. En baal dan tegelijkertijd dat sommige mogelijk niet voorbij een introductie zouden komen omdat ze het gevoel hebben dat ‘ze het niet kunnen’.
Wel… iedereen kan iets anders. En dat is ok. En als je dan de ingang gevonden hebt die voor jou werkt.. ga dan voor de maximale lol!
