Oude logica....... is zó vorige eeuw
De logica van controle, protocollen en maakbaarheid loopt vast. Wat nodig is, is een andere manier van kijken en werken. Jij bent er klaar mee. Je wilt niet nog meer methodes die gouden bergen beloven. Je wilt ook geen quick fixes die na een paar weken weer verdampen. Jij wilt oefenen met een nieuwe manier van kijken, denken en handelen. Een logica waarin verbinding, creativiteit en betekenis niet iets extra’s maar het uitgangspunt zijn.
AANBOD
Voor jou als professional
In onze samenleving worden mensen vaak gereduceerd tot prestaties en protocollen. Dat maakt vast hoe je hoort te zijn en wanneer je goed genoeg bent. Spel opent dit keurslijf en laat zien hoe creativiteit, lef en vitaliteit vanzelf ruimte krijgen.
Voor jouw organisatie
Veel organisaties raken verstrikt in protocollen en controle, terwijl de werkelijkheid steeds complexer wordt. In speelse en systemische sessies ontdekken teams nieuwe manieren om met onzekerheid om te gaan en samen betekenis te creëren.
We hebben onszelf het verkeerde verhaal verteld. Onderwijs als overdracht. Zorg als reparatie. Organiseren als controle.
Maar leren laat zich niet vangen in protocollen. Het is relationeel en belichaamd. Kennis ontstaat in de ontmoeting, nooit buiten de wereld om. En zorg zou geen hersteloperatie moeten zijn van wat defect is. Het is in de diepste kern een vorm van afstemmen, meebewegen, dragen en gedragen worden. De structuur die je daarin lijkt te zien is, wanneer je goed kijkt, een vorm van improvisatie in het moment. Het moment waarin we samen betekenis maken, niet omdat er een draaiboek ligt, maar omdat er lichamen, stemmen, gebaren en materialen zijn die in dat ogenblik samenkomen.
Zo leefden we ooit met elkaar in gemeenschappen. Je deed waar je goed in was, niet omdat er een competentieprofiel op papier stond, maar omdat het vanzelf zichtbaar werd in de praktijk van alledag. Er was altijd wel iemand die nadacht over consequenties, iemand die vooruitzag. Iemand met een briljant geheugen die belangrijke kennis onthield en doorgaf. Iemand die prachtige verhalen kon vertellen zodat we konden voelen wat het goede was om te doen. Iemand die in de hoogste bomen klom of op expeditie ging. En iemand die met eindeloos geduld maakte waar behoefte aan was. Het geheel droeg zichzelf omdat verschillen werden erkend en benut.
In die tijd waren er geen adhd’ers of hsp’ers. Er waren mensen die op verschillende manieren in het leven stonden, precies wat een groep – een kudde – nodig heeft om te overleven. Want evolutionair gezien doet een groep waarin iedereen hetzelfde is het gewoonweg niet zo goed. Het verschil was geen probleem dat opgelost moest worden, maar de voorwaarde voor het voortbestaan. Het zenuwstelsel van de één vulde aan wat bij de ander ontbrak, en samen ontstond er een soort collectieve gevoeligheid, een intelligentie die niemand in zijn eentje had kunnen dragen.
En we leefden zo ook samen met de natuur. Improviseren met maaltijden van precies datgene wat er voorhanden was. Afgestemd op wat nodig was om nu te genieten en ook voldoende over te laten voor andere wezens en de eigen voortplanting van het voedsel, of het nu om appels of om noten ging. Je nam nooit zoveel dat de voorraad in de toekomst op kon raken. Jouw leven was altijd verbonden met ander leven, nu en in de toekomst. Water, aarde, planten, dieren: ze maakten deel uit van dezelfde kringloop. Je voelde dat je er zelf maar één schakel in was, en dat was niet beklemmend maar juist bevrijdend.
Veel mensen die nu leven voelen dat er iets niet klopt in de manier waarop we ons bestaan hebben georganiseerd. Ze ervaren een gebrek aan verbondenheid, ze missen erkenning voor hun diepste zijn. Hun gevoelens worden vaak geïndividualiseerd en gemedicaliseerd, maar misschien mogen we dit anders bekijken. Misschien missen ze gewoonweg deze omvattende manier van samenzijn. Deze collectieve intelligentie. Het samenzijn waarin verschil niet iets is dat buiten de norm valt, maar iets dat de groep juist sterker en vitaler maakt.
Misschien hunkeren we niet naar méér efficiëntie of meer controle, maar naar iets wat veel fundamenteler is: de ervaring dat we deel zijn van een groter geheel, gedragen door een web van relaties waarin we niet los verkrijgbaar zijn. En misschien is dat wel precies wat onderwijs, zorg en organiseren opnieuw mogen worden: plekken waar dit web weer tastbaar wordt, waar we oefenen om samen te bewegen met wat zich aandient, en waar we durven vertrouwen dat er wijsheid schuilt in de verschillen.
Xandra is voor mij een enorme inspiratiebron. Zij belichaamt voor mij dat een spelend mens een lerend mens is. Zij kan je als geen ander laten ervaren dat emoties en het niet weten en onze kwetsbaarheden er niet alleen zijn, maar dat je er ook mee kan en mag spelen. Daar begint het leren en transformeren.
De opleiding is een cadeau voor jezelf en voor je toekomstige deelnemers van jouw training. Wat mij het meest aansprak waren uiteindelijk de oefeningen buiten mijn comfortzone. Het weer onbevangen voelen, spontaniteit, genieten. Ik leerde: wees niet altijd bang voor je overprikkeling, want je mist het leven!
Als voormalig jurist was ik gewend om theoretisch en binnen de kaders te denken. Van Xandra heb ik mogen leren hoe denken ook heel anders kan zijn. Een fantastische opleiding die je al doende steeds opnieuw uitnodigt om vanuit je gevoel je verstand te gaan gebruiken, in plaats van andersom.
Ik heb hier niet mijn rugzak, maar een complete kofferset gevuld aan ervaring, moed, inspiratie en lol. Er ontwaken allerlei zaken in alle super veelzijdige, grappige en uitdagende oefeningen. Dit alles wordt onderbouwd met uitgebreide theorie en
achtergrond. Xandra is een topvoorbeeld!
Wat is MorgenMaken?
MorgenMaken is werken in de tussenruimte, daar waar het oude nog niet helemaal verdwenen is en het nieuwe zich nog niet gevormd heeft. Het is een plek waar experiment en relationeel werken elkaar vinden, waar creatieve vragen en onverwachte inzichten naar boven komen, waar spel en ernst met elkaar vervlochten zijn.
Het is een houding van openheid. Een manier van kijken waarin je ruimte maakt. Voor durven voelen, durven vragen, voor struikelen en weer opnieuw luisteren. Mens zijn, met alles wat er is. En precies dáár iets in beweging brengen.
MorgenMakers zijn de mensen die dit doen. Ze bloeien in de belofte van morgen en zien niet alleen wat er is, maar vooral wat kan ontstaan. In een wereld die houvast zoekt in modellen en controle, laten zij het nieuwe opkomen. Soms tegen de stroom in, altijd met oog voor menselijkheid.
Zij vinden bij de Wereld van Morgen taal voor wat ze intuïtief al aanvoelen en proberen te realiseren in onderwijs, zorg en organisatieontwikkeling. Hier worden ze gevoed door posthumanistisch denkers als Donna Haraway, Nora Bateson en Karen Barad en kunnen ze zich laten leiden door speelsheid en belichaamd leren. Want theorie zonder doen verliest zijn betekenis.
MorgenMaken is mijn vertaling van posthumanisme. Het is een manier van kijken die zegt dat morgen niet iets is wat vanzelf komt, of wat we vanachter een bureau kunnen bedenken. Het is iets wat we samen maken, en dat vraagt om bewustzijn van de vele stemmen, relaties en krachten die daarin meedoen.
In een wereld die houvast zoekt in modellen en controle openen MorgenMakers een ander pad. Ze laten het nieuwe opkomen, soms tegen de stroom in, altijd met oog voor menselijkheid en voor de verbondenheid met wat groter is dan wijzelf.
