Ik had geen idee….
Ik had geen idee dat iemand ooit deze woorden uit zou spreken: “Mevrouw, het spijt me. Er is geen andere voeding voor uw kindje dan borstvoeding. Hij kan nergens anders tegen en als hij niets drinkt dan gaat hij dood. U zult dus echt door moeten gaan met zelf voeden…” En toen het gebeurde had ik ook echt geen idee hoe ik erop moest reageren.
Het gebeurde toen jij, mijn lieve zoon, ongeveer vijf maanden oud was. Je was allergisch, zwaar allergisch, met zeer gevoelige darmpjes. Met 2 weken stonden er pukkels op je neusje, met drie weken op je romp en na twee maanden was dit uitgegroeid tot plakkaten netelroos van 10 cm in omvang. Her en der had je nog wat ‘schone’ stukjes huid maar over het algemeen was alles rood, bobbelig en opgezwollen. Je droeg sokjes aan jouw handjes zodat je jezelf niet kon krabben en we waren gewend dat je na de nachtvoeding aan projectielbraken deed waardoor jij en papa onder de douche mochten en ik jouw bedje verschoonde. Dat je huidje niet normaal was, dat zag ik. Dat jij een huilbaby was en dat niet alle baby’tjes ’s nachts hun voeding eruit gooien, dat leerde ik pas veel later…Ik had geen idee. Dat was het gewoon. Ik deed wat ik doen moest en ik leerde terwijl ik het deed. En sommige dingen leerde ik pas veel later…
Ik wist nog niet…
Ik wist nog niet hoe een koemelkallergie zich uitte. Of een kippenei-allergie, een pinda- en notenallergie, een soja-allergie. Ik had nog niets van histamine intolerantie. Ik wist nog niet dat ik tot 4 keer toe vele liters afgekolfde melk zou weggooien omdat jij weer voor iets nieuws allergisch was. Ik wist niet dat ik vele maanden lang alles waar jij allergisch op reageerde zelf niet kon eten. Ik wist nog niet hoeveel ik zou leren over voeding en gezondheid.
Ik wist nog niet dat borstvoeding kon ‘mislukken’ en al helemaal niet dat ook kolven ‘niet kan lukken’. Ik wist van tevoren niet dat ik bijna een jaar lang gemiddeld 4,5 uur per dag zou gaan kolven, dat ik bijna elk weekend weer mocht ‘opwerken’ omdat het telkens weer terugliep. Ik wist nog niet hoeveel informatie er eigenlijk beschikbaar was en hoe ik dat kon ontsluiten. Jij leerde me op zoek te gaan naar hetgeen ik nodig heb.
Ik wist nog niet dat het niet normaal was dat de kraamhulp op dag 4 mijn eerste 30 ml afgekolfde melk door de gootsteen spoelde met de mededeling ‘is wel een beetje weinig hè? Dat zullen we maar weg doen’. Ik wist al helemaal niet hoe ik daar in mijn verbijstering op moest reageren, ik wist niet hoe ik daar het gesprek achteraf over aan moest gaan. Ik wist daarom niet hoeveel ik zou leren over communiceren over je gevoelens.
Ik wist nog niet dat ik me door dat vele kolven zó vervreemd van anderen kon voelen dat ik me tot de kolfdieren ging bestempelen. Ik wist nog niet hoeveel mensen hier ook mee worstelden. Ik wist nog niet dat mijn schaamtegevoelens gedeeld werden. Ik wist nog niet dat het een ander zoveel kon helpen door mijn verhaal te vertellen. Jij hebt me geleerd me te openen en mijn kwetsbaarheden te delen. Jij leerde mij daardoor wat sociale rijkdom is.
Ik wist nog niet dat mensen zo vreemd kijken als je zit te kolven in je auto, omdat je nergens anders een plekje kunt vinden… Ik wist niet dat zó weinig mensen rekening met je houden. Ik wist niet dat ik het zo moeilijk vond om die ruimte voor mezelf te vragen. Ik wist nog niet hoe moedig ik zou worden door het toch te doen.
Ik wist niet dat ik het recht had om tegen mijn leidinggevende in te gaan toen ze zei dat ik geen verlof kon krijgen omdat niet ikzelf, maar ‘slechts’ mijn kind een ziekte had. Ik wist niet dat ik recht zou hebben op veel meer dan 5 ziektedagen, die ik gebruikte om met jou naar de afspraken bij de allergoloog te gaan. Ik wist nog niet dat jij me ging leren om voor mezelf en mijn belangen op te komen.
Ik wist niet dat ik zo boos en gefrustreerd kon zijn omdat jij altijd begon te huilen net als ik klaar zat om te kolven. Ik wist niet dat ik het zó moeilijk vond om mijn eigen ruimte weg te geven en er voor jou te zijn. Ik wist nog niet dat ik mijn persoonlijke leven voor lange tijd ‘on hold’ zou zetten en bijna niet buitenshuis zou komen. Ik wist niet dat ik mezelf weg zou geven om jou te laten leven. Ik wist niet dat het uiteindelijk zou leiden tot een enorme overspannenheid.
Ik wist nog niet dat dát uiteindelijk hetgeen was wat mijn hart op een kier zette. Ik wist nog niet hoe dit mijn leven zou gaan veranderen….
Want het besef kwam…
Het besef kwam in die overspannenheid dat als ik niet zelf had gevoed er tóch kunstvoeding voor jou was geweest. Het besef kwam dat, ondanks wat jouw arts had gezegd, je daar echt niet dood van zou zijn gegaan. Je zou er enkel heel erg ziek van worden. De allergie voor melk en soya was (in tegenstelling tot je pinda- en ei allergie) niet anafylactisch. Het besef kwam dat ik blijkbaar de keuze had tussen jou zo gezond mogelijk houden of mezelf zo gezond mogelijk houden. Het besef kwam dat ik onbewust koos voor een kind met zo min mogelijk pijn, zo min mogelijk jeuk, zo min mogelijk braakaanvallen… Wat jij me leerde was dat ik áltijd een keuze heb, ook al denk ik van niet.
Ik besefte me ineens dat ik trots op mezelf kon zijn omdat ik koos voor de gezondheid van mijn kind. Ik besefte me dat ik het deed omdat ik zóveel van je hield. Ik besefte me dat ik het destijds deed omdat ik, toen het erop aan kwam, jou het (over)leven meer gunde dan het (be)leven mezelf. Ik besefte me dat mijn onbaatzuchtige acties jou tot een levendig, onbezorgd jongetje gemaakt hebben. Jij leerde mij om trots te zijn op wat ik doe, ook al weet ik nog niet waarom.
En mijn leven is onwijs veranderd, bijna onherkenbaar vergeleken met de tijd ervoor. Ik sta op zo’n andere manier in het leven dat ik je graag wil bedanken. Een persoonlijk woord voor alle wijze lessen die je me gaf. Jij leerde me vol overgave te leven en elke dag ten volle te genieten, omdat met een dodelijke allergie elke dag de laatste kan zijn. Ik neem daardoor ’s ochtends bewust afscheid en aan het eind van de dag ben ik blij en dankbaar als ik je weer zie. Jij leerde me wat pure acceptatie en overgave betekent. Dank je wel voor alle lessen die je me gaf!
Dank je wel
Dank je wel dat je me leerde mijn gevoeligheid in te zetten als kracht. Dank je wel dat je me leerde dat ik altijd een keuze heb, ook al denk ik van niet. Dank je wel dat je me leerde om trots te zijn op wat ik doe, ook al weet ik nog niet waarom. Dank je wel dat je me leerde op zoek te gaan naar hetgeen ik nodig heb. Dank je wel dat je me leerde mijzelf te openen en mijn kwetsbaarheden te delen. Dank je wel dat je me leerde hoe verbinding voelt. Dank je wel dat je me leerde de rust en de balans in mijn lijf te zoeken. Dank je wel dat je me leerde om voor mezelf en mijn belangen op te komen. Dank je wel dat je me leerde leven vol overgave.
Ik wist niet wat ik ging leren over mezelf en het leven. Ik wist en weet niet of ik áls ik het had geweten ik eraan had durven beginnen. Ik wist het niet…. Ik wist niet welke wijze lessen jij me ging leren. Maar nu gelukkig wel…!! Sommige lessen heb ik reeds geleerd, anderen zijn in ontwikkeling. Maar… dank je wel lieverd, wat heb jij van mij van mij een wijze mama gemaakt!
