Op zaterdagochtend lag ik onder mijn grootste warme dekbed heerlijke plannen te maken voor mijn sportieve toekomst. Maar ondertussen was ik nog niet in beweging komen… Het ging ongeveer zo in mijn hoofd:
“eigenlijk zou het zo fijn zijn als ik fit was en energie kreeg van sporten”.
“Ja! riep mijn onderbewuste positieveling. Dan gaan we een gym in de schuur bouwen en dan ga je daar lekker elke dag een half uurtje bewegen. Lekker swung, lekker relaxed, muziekje erbij. Daarna onder de douche en tintelend van leven de dag beginnen!”
“Hmmm… zei het stemmetje van mijn interne penningmeester. Maar dat kan niet. Die schuur moet dan verbouwd worden en dat kost een paar weken tijd en heel veel geld. En had je niet ook nog een keuken en badkamer die eerst onder handen genomen mochten worden?”
Mijn positieveling liet zich niet zomaar omver blazen dus ze kwam snel terug met een tegenvoorstel: “nou, maar vroeger vond je steppen buiten heel leuk. Alleen kon je knie dat niet zo lang dus als je nou eens zoekt naar dat ene ding, die crosstrainer die je buiten kunt gebruiken?”
Ze was nog niet uitgesproken of ik was er zelf via google search al achtergekomen dat zo’n apparaat “ElliptiGO” heet, steenduur is en tweedehands voor nog bijna 2000 euro op marktplaats wordt verkocht…
Maar ehm, Xandra… en die verbouwing van je keuken dan?” Hoorde ik het stemmetje van mijn penningmeester.
Die werd snel de mond gesnoerd door de argumenten van mijn positieveling dat ik het echt wel waard ben in mezelf te investeren en bovendien dat er belastinggeld vrij komt binnenkort. Ha! Dát inzetten voor mijn gezondheid zou het allerbeste zijn wat ik voor mezelf kon doen!
Ondertussen lag ik nog in bed. Mezelf blij te maken over de vele fantastische filmpjes van mensen die moeiteloos over het asfalt zoeven met dit magische apparaat. Het feit dat ik heel goed weet dat ik na 1 minuut op zo’n ding in de sportschool buiten adem ben, vergeet mijn hoofd even voor het gemak op zo’n moment.
Bijna verdronk ik in gelukszaligheid. Had mezelf al aangemeld voor twee Facebook fansites. Bijna een blog geschreven over hoe fantastisch het leven was en met mijn wind in mijn haren al helemaal….
Totdat ik voelde dat dít het dus was. Dat het hierom ging. Exact dit moment. Daar onder die dekens. Hier ging het om. Bleef ik dromen in het straks? Of ging ik nu in beweging komen, mijn sportkleding aantrekken en mezelf in beweging zetten?
Ik voelde de weerstand in mijn lijf om mezelf los te trekken uit mijn droom. Ik wilde daarin blijven, gelukkig zijn in het toekomstbeeld. Het voelde onwennig, ongemakkelijk en kwetsbaar om dat los te laten en mezelf bloot te stellen aan de realiteit… namelijk het feit dat mijn sportschoenen na drie keer sporten nog echt niet ingelopen waren en ik een hekel had aan zweet dat onherroepelijk zou gaan ontstaan.
Ik herinnerde me weer dat sportscholen daarom ook mooie getrainde lijven verkopen en geen honderden uren zweet. Weg zoevend asfalt. Weg mooie zomerdag. Ik mocht mijn bed uit en door de miezer naar een donkere zaal waar ik binnen de kortste keren met mezelf zou worden geconfronteerd.
Ik wist nu al dat ik het niet ging doen. Dat ik me nogmaals om zou draaien onder die warme deken. En ik voelde dat ik hierin te leren had. Ik mocht kiezen voor wat nu wél mogelijk was. Hopend op een goede toekomst, maar deze niet zo mooi maken in mijn hoofd dat ik er nu niet meer door in beweging kom.
En ik nam me voor dat ik deze beweging mocht zien te vangen komende tijd. Hem omarmen en er laten zijn. Net zolang tot ik mijn kwetsbaarheid had weggeveegd in duizenden zweetdruppels en het een gewoonte wordt om eerst mijn bed uit te komen en te bewegen voordat ik me ga bedenken hoe fijn het zou zijn om dat buiten in de natuur te kunnen doen…
ps: deze blog is uit 2016. Ik had nog geen idee dat ik 1,5 jaar later zou horen over Lu Jong en 3 jaar later yoga docent zou zijn. Hoe dat kwam lees je in de longread ‘sport en ik waren geen maatjes’. Pas dus op met wat je jezelf toewenst. Het zou zomaar eens uit kunnen komen 🙂