Stel je eens voor dat je op een feestje bent en enthousiast vertelt over je nieuwe plannen voor het komende jaar. De ander luistert aandachtig en je voelt je zo op je gemak dat je zelfs toegeeft je over een bepaald aspect nog wat onzeker te voelen. En dan, terwijl je een slok van je drankje neemt, zegt je gesprekspartner plotseling: “Ik gun het je om je minder onzeker te voelen.” Op het eerste gezicht klinkt het als een vriendelijke opmerking, maar er kan een gevoel van onbehagen ontstaan.
Laten we eens kijken hoe dat komt en` dieper ingaan op de ondertoon van die zin. Hoewel het lijkt alsof er een ‘ik’ en een ‘ander’ in dat gesprek zijn, zouden we, van een afstandje bekeken, eigenlijk meer een ‘wij’ zien. Zoom nog verder uit en we zijn allemaal ‘mens’, met dezelfde soort gevoelens en uitdagingen. Kijk je echter van dichterbij, dan zie je dat onze cellen allemaal uit dezelfde atomen bestaan. Het leven kent vele vormen, maar in de kern zijn we ergens ook gelijk. Net zoals er tussen licht en donker ook geen werkelijke scheiding is; ze zijn simpelweg twee kanten van dezelfde medaille. Net als warm en koud. Of hier en daar. Hetzelfde geldt voor zekerheid en onzekerheid. Ze definiëren elkaar, zoals yin en yang. Het is het eeuwige spel van polariteit.
Terug naar dat moment op de bank. Wanneer iemand zegt: “Ik gun het je om je minder onzeker te voelen”, is het alsof diegene eigenlijk zegt: “Hé jij daar, duidelijk niet zo verlicht wezen, ik hoop dat je op een dag een beetje dichter bij mijn ideaal van perfectie komt.” Hierin schuilt de suggestie dat de één minder is dan de ander. En dat, lieve mensen, gaat volledig tegen de pure essentie van het leven in.
In vriendschap of liefde herkennen we deze verschuiving van ‘ik en jij’ naar ‘wij’. Je begint gemeenschappelijke gronden te vinden, gedeelde ervaringen of overeenkomsten in gedachten en gevoelens. Deze ‘wij’-fase is fascinerend. Het vertegenwoordigt een moment van eenheid, waarbij twee individuen een collectieve ervaring delen. Zoom verder uit en je ziet dat deze ‘wij’ onderdeel is van een groter geheel: de mensheid.
Nu, denk even terug aan dat gesprek waar alles mee begon. Wanneer iemand zegt: “Ik gun het je”, zou je je kunnen afvragen of het echt een scheiding tussen ‘ik’ en ‘jij’ benadrukt, of dat het eigenlijk een ruimte voor ‘wij’ creëert. In die woorden schuilt namelijk ook het verlangen naar verbinding en begrip. Het is een uitnodiging om elkaar te zien, niet als afzonderlijke eilanden, maar als continenten van hetzelfde grote land genaamd ‘menselijkheid’.
Bovendien, als je het dualistische denken kunt overstijgen, besef je dat onzekerheid, net als elke andere emotie, slechts een rimpeling is in de uitgestrekte oceaan van bewustzijn. Door iemand minder onzekerheid te ‘gunnen’, suggereer je dat de ene rimpeling waardevoller is dan de andere. Wie zijn wij om Moeder Natuur te vertellen hoe ze haar golven moet vormen?
De volgende keer dat iemand lijkt te suggereren dat ze je een dienst bewijzen met hun woorden, vat het niet te persoonlijk op. Er was in eerste instantie al niets mis met jouw wijze van zijn in dit prachtige, chaotische, non-duale schouwspel van het leven. Proost!
– – – – – – – –
Geprikkeld door dit onderwerp? Duik dieper met de opleiding Theater van het Leven. Start jouw ontdekkingsreis naar de ware aard van het bestaan.
